Vandaag exact één jaar geleden, 12 november 2012, is Steven van Veen (40) dodelijk verongelukt in een lawine. Steven was die dag off-piste onderweg met twee maatjes in het gebied rond de Diavolezza. Vandaag daarom geen weerberichten of andere berichten.
Alpenkraaien
Vandaag staan we uitgebreid stil bij een markant figuur uit de Nederlandse Freeride scene. Steven verliet onverwacht en veel te vroeg de witbesneeuwde toppen in de Alpen om zijn lijnen voort te kunnen zetten op de eeuwige sneeuwvelden. Velen van ons hebben afgelopen winter aan hem terug gedacht. Want tijdens momenten van euforie, angst, eenzaamheid en emoties, maar ook tijdens die intense momenten, heupdiep in de sneeuw, de vlokken alle kanten op waaiend waren ze er bij regelmaat. Twee zwarte Alpenkraaien die te pas en te onpas opdoken. Om mee te delen in het genot, maar ook om over ons te waken en waar nodig een waarschuwing te zijn om niet over het lijntje te stappen.
Vandaag zijn we in gedachten ook bij Else en de kinderen. Want zo gaat het gezegde; ‘achter een sterke man staat een sterke vrouw’ en ‘achter een sterke freerider een nog sterkere vrouw’.
Laten we vandaag herdenken, maar vooral ook genieten van het vuur dat Steven deed opbloeien en wij brandend houden. En aan dat brandend houden kun je een bijdrage leveren door je foto’s, je verhalen en je sprays voor Steven te delen in dit topic.
Want Steven genoot van iedere minuut in zijn leven. Vaak in zijn onnavolgbare gehaaste stijl alsof hij wist dat hij alles, maar dan ook alles uit zijn leven moest halen.
Vandaag plukken we de dag.
Rust zacht…
Reacties
Wat prachtig geschreven. Mijn gedachten gaan nog regelmatig uit naar Else en de kinderen. Steven was en is een voorbeeld en een inspiratie.
Rust zacht Steven.
Whow heftig begin van de dag! erg respectvol gemaakt.
RIP
Mooie woorden Morris…een jaar later niet minder heftig…Ik heb heel sterk aan Steven gedacht bij de Meiji Shrine in het Yoyogi-park. Een hele serene en indrukwekkende plek midden in Tokyo. Mijn bochten in Japan waren voor hem en voor Sebas. En wat een sterke vrouw is Else…heb ook voor haar veel bewondering. Ride with Steven.
Dat filmpje hier boven is zo verschrikkelijk mooi.
De passie én de leegte in één shot.
Thanks Morris…
Gedachten aan Steven komen en gaan. Raar dat ik wel bijna meer verbonden met hem lijk na zijn ongeluk.
Vooral jammer dat we niet meer samen hebben kunnen rijden; hij zou nog een keer aanhaken bij het WeTelemark weekeindje. Dat heeft hij ook een keer, samen met Odie gedaan maar had toen helaas last van zijn knie en ging toen verder op alpiene bindingen en een paar andere skiers van WP.
Het telemark weekeind bleef hij in geest en met skis nog ondersteunen. Gaaf.
Beef jerky: ooit via mij ook in zijn ski-voedsel overgenomen. Lachen. Ik werd helemaal uitgehoord over hoe en wat, en dan ging ie zelf aan de slag. Blijkbaar werd dat een ritueel in huize Steven: er wordt beef jerky gemaakt = Steven gaat skien.
Ik heb m’n SMS aan hem op de dag na het ongeluk, net toen de eerste geruchten op gang kwamen, nog steeds in mijn telefoon staan: “Laat even horen of alles goed met jullie is”…
Als ik de alpenkraaien zie vliegen en spelen, gedragen door de wind, omgeven door de prachtige bergen dan moet ik regelmatig aan hem denken.
Shredding the eternal powder fields.
mooi, Morris!
ik denk dat iedereen zich die dag nog herinnert alsof het gisteren was…
Om dit soort smaakvolle posts en edits is WePowder WePowder!
Mooi… verdrietig. En alweer een jaar geleden terwijl het ook gisteren leek. Mooi ook de gedachte aan die alpenkraaien… als ik ze zie moet ik er altijd aan denken. Pijnlijk om te zien hoe zoiets moois als freeriden toch ook zo verdrietig kan zijn. Ik kende Steven geeneens goed, maar moet toch vaak aan hem en zijn nabestaanden denken.
Net als zo vaak deze winter denk ik vandaag aan Steven en zijn familie. Zijn dood heeft zoveel indruk op mij gemaakt dat ik me niet kan voorstellen hoe het moet zijn voor de mensen die nog veel dichterbij hem stonden…
Het was voor mij dan ook heel fijn om afgelopen vrijdag op het FFF herinneringen aan hem op te halen en ook te kunnen delen hoe zijn overlijden ons allen heeft geraakt…
Ik heb het geluk gehad dat ik een paar jaar geleden een weekend lang met Steven mijn BMB’s heb mogen bouwen. De winter erna heb ik tijdens een dikke dump heerlijke diepe bochten met hem en anderen kunnen draaien in Obertauern. Dat was toen al een van mijn favoriete poedertrips ooit, en ookal ben ik inmiddels op veel exoctische ski bestemmingen geweest, is nog steeds zo. Wat hadden wij een plezier met z’n allen en wat was het bijzonder om dat uitgelaten, onbezorgde gevoel met elkaar te delen! Ik moet eerlijk zeggen dat ik dat onbezorgde,euforische gevoel een beetje ben kwijtgeraakt na zijn ongeluk.
Ik hoop daarom deze winter samen met zijn en mijn poedermaatjes, mooie lijntjes voor hem te rijden en weer te genieten. Ik kan simpelweg ook gewoon niets anders bedenken wat we zouden kunnen doen, ik heb het gevoel dat we het hem verplicht zijn om weer dat onbegrensde enthouiasme te voelen… of in ieder geval proberen te voelen. Ik ga er voor!
Else en de kinderen, mijn gedachten zijn bij jullie!
Steven, Roel, Guy, Else en kinderen. Ik denk vaak aan jullie!
Vandaag bijna de hele dag…
Mooi stuk en mooie reacties! Gone but not forgotten.
Opnieuw kippenvel … sterkte allemaal …
Stil van!..net in het weekend m’n nieuwste poederbakken opgehaald, stoked om ze uit te proberen, getwijfeld om te bellen om mee te gaan, afgehaakt voor weet ik voor wat voor reden, wachtend op mooie jaloers makende beelden van Steven en Roel, checkte ik een jaar geleden ongeduldig de wepowder site en toen … stilte…sterkte aan Else en kinderen!
Morris,Arjen: dank je weer voor dit mooie initiatief!
Planneralm 2009. Poeder. En Steven op zijn eigen ski’s. Ik mocht er eind van de dag een afdaling op maken. Wow! Tijdens die ene run te lang blijven ouwehoeren op de berg, dus bleef bij 1 afdaling. Steven wilde precies weten wat ik ervan vond, hoe ze draaiden, wat ze deden en hoe ze voelden. Alles moest duidelijk zijn en indien nodig verbeterd.
Later dat jaar. Na wat contact gedurende de zomer konden we in de werkplaats twee dagen praten en dromen over ski’s en poedertrips. Ondertussen nieuwe BMB’s aan het creëren. Wat ben ik er bij mee. Nog altijd. Afgelopen winter heb ik die ski’s vaak in mijn handen gehad en ik blijf ze koesteren. Elke trip waren mijn gedachten heel vaak bij jou en Sebas.
Steven, wat had jij een passie voor poeder en materiaal. Je lijnen trek je nu ergens anders. Ik zal je niet vergeten. Sterkte aan Else, de kinderen, Roel en Guy.
Beautiful words. Sterkte aan alle familie, vrienden en betrokkenen.
Knap geschreven Morris! Heb verder eventjes niets te zeggen…
nog altijd (een beetje) wordless ; … wePowder met de nadruk op / in het teken van “we” … bijzonder “we-gevoel” …
Indrukwekkend… wat een woorden en beelden…
@All, dank voor jullie meeleven en mooie woorden! Gisteravond waren we bijeen met familie en vrienden en voor ons gevoel waren jullie er allemaal bij. Het voelde goed.