Freeriden in het Stubaital

Vanuit Innsbruck sta ik in minder dan 20 minuten in het Stubaital. Heerlijk freeriden tussen de bomen, meerdaagse huttentochten of veeleisende steile afdalingen, in het Stubaital vind ik altijd wel iets leuks om te doen. Niet verrassend ben ik hier dus regelmatig te vinden wanneer ik een dagje vrij heb.

Bossen crossen in Schlick 2000.

Onbekend maakt onbemind, maar het skigebiedje Schlick 2000 herbergt de beste treeruns rondom Innsbruck. Bij verse sneeuw en slecht zicht vind je me hier. In het lariksbos heb je perfect zicht en bepaal je snel je perfecte lijn. En af en toe ligt er een besneeuwde steen op je weg die om een pirouette vraagt.

Dolomieten van Tirol.

Maar ook wat langer na een sneeuwval blijft het hier 's winters vaak genieten. Tegenover het bos doemen de Kalkkögel op. Deze markante bergketen wordt ook wel eens de Dolomieten van noord Tirol genoemd. Net als in de Dolomieten heb je de couloirs hier dus voor het uitkiezen. De meeste couloirs moeten van onderaf beklommen worden. Met mijn mp3-speler in mijn oren ploeg ik op het ritme van de muziek door de kniediepe poeder omhoog. De beloning is groot als ik mijn ski’s het dal instuur en tussen de enorme wanden ski. Een gek gevoel van bevangenheid en tegelijkertijd vrijheid. Je kan maar één richting uit, en dat is omlaag. Veel te snel sta ik weer beneden. Na een korte pauze in de zon maak ik me klaar om aan het volgende couloir te beginnen.

Knallen op de gletsjer.

Een stuk bekender is de Stubaier gletsjer. Vooral vroeg in het seizoen is het hier slalommen tussen de toeristen die hier weer hun eerste bochten komen draaien. Maar wanneer de lager gelegen skigebieden opengaan keert de rust hier weder. Vanuit Neustift, het dorpje wat centraal gelegen ligt in het Stubaital, pak ik de bus naar de gletsjer. Aan het dalstation staan twee gondelliften klaar die je naar boven brengen. Op 3158 meter stap ik uit met een schitterend panorama op de Ötztaler Alpen. In de verte de Wildspitze, de hoogste berg van Tirol en daarvoor ligt het skigebied van Sölden aan je voeten.

Nederlander tussen de Oostenrijkers.

Het is begin april en er is al een tijdje geen verse sneeuw gevallen. Ik mag mee op pad met een paar doorgewinterde Oostenrijkers. Als Nederlander tussen een groep Oostenrijkers ontkom je niet aan een vleeskeuring. We horen er immers niet thuis volgens hen. De doorgewinterde Oostenrijkers leunen op hun skistok zo’n 70 meter onder me. Ik voel me een beetje bedrukt. En al is de helling niet extreem steil, ik voel toch een gezonde spanning. Ik zet die belangrijke eerste bocht in en voel dat het loopt. Mijn ski’s vinden het ritme en ik ga over in het carven. Heerlijk! Beneden krijg ik van de jury, zo voelt het toch, een knikje. Oef! De rest van de dag knallen we rondom het skigebied. Ik leer plekjes kennen waar nauwelijks mensen komen en de sneeuw bijna altijd perfect is. Soms gewoon om het hoekje van een compleet verspoorde helling.

Aprés-ski op z’n Oostenrijks.

De dag sluiten we af in de après-ski met een paar rondjes nagelen. De bedoeling van het spel is om met de achterkant van de hamer je spijker zo snel mogelijk in het hout te slaan. Ben je in vorm, dan ga je een goedkope avond tegemoet. Ik pak de hamer, kijk, en sla doeltreffend de spijker diep het houtblok in. Ik weet dat het deze keer wél beginnersgeluk is, maar toch ontvang ik naast het reeds bekende knikje nu ook een schouderklopje.

Freeride center in Neustift

Dieper de Stubaier Alpen in richting Amberger berghut.

Ik schiet mijn kleren aan en vergeet ternauwernood bijna mijn ski’s. In de gondel probeer ik mij de Tiroolse taal eigen te maken. De locals van gisteren weten nog een leuke afdaling aan de achterkant van het skigebied. Al staat er een wind van 110 km/u en vliegt de sneeuw horizontaal voorbij, tegen iets leuks kan je natuurlijk geen nee zeggen. Er is alleen één probleem zegt hij: de lift die we nodig hebben is dicht. Dik ingepakt stap ik het bergstation uit. Daar staat al een grote rode pistenbully op ons te wachten. Hij voert ons tot het einde van de piste. De laatste 40 meter moeten we zelf lopen. We ploegen drie kwartier door de diepe sneeuw. Dan kunnen de ski’s onder. De afdaling is erg avontuurlijk door het slechte zicht en de grote hoeveelheid sneeuw. Met lichte bevriezingsverschijnselen komen we aan bij de Amberger berghut. De huttenwaard wacht ons op en de rest van de dag genieten we van het uitstekende eten en de heerlijk warme houtoven in de hut. Wanneer we weer op temperatuur gekomen zijn, dalen we verder af naar Gries waar een taxi ons weer terug naar het Stubaital brengt.

Steil terrein.

De Stubaier Alpen herbergt ook een paar veeleisende steile afdalingen. Ideaal voor goede skiërs die de volgende stap willen zetten. Eén van de gemakkelijkst bereikbare afdalingen is de oostwand van de Schaufelspitze. Deze top ligt centraal in het gletsjergebied. Bij het topstation bevestig ik de ski’s op mijn rugzak en na een hike van een half uurtje sta ik naast het topkruis. Ik houd mij vast aan het topkruis en probeer wat verder over de rand te kijken. Ik besluit om recht onder het topkruis naar beneden te gaan.

In het steile couloir van zo’n 5 meter breed zet ik bovenin een paar gesprongen bochten. Maar na een paar bochten wordt het couloir nog smaller en moet ik mijn ski’s even laten lopen. Mijn hart klopt in mijn keel. De adrenaline giert door mijn aderen. En met hoge snelheid schiet ik door het couloir. Het wordt weer breder en ik zet een bocht in. Mijn kuiten branden van het melkzuur. De sneeuw spat in mijn gezicht. Met een grote glimlach kijk ik omhoog, vreugde en blijdschap. Door de zon wordt de sneeuw snel zwaarder en we besluiten de rest van de dag na te genieten van onze lijn, een biertje en de zon.

Jakobsleiter

Seizoensafsluiter in juni.

Ondertussen zijn we begin juni, en nog steeds heb ik mijn ski’s niet opgeborgen. Ik besluit er nog één keer op uit te trekken om het seizoen in schoonheid te beëindigen. Mijn doel voor vandaag is de noordwand van de Zuckerhütl, het hoogste punt van de Stubaier Alpen. De lift brengt me weer naar de top van het skigebied en als een raket ski ik over de keiharde sneeuw naar de Pfaffenferner. Daar plak ik mijn vellen onder en zet me in beweging. Na een kleine 700 hm sta ik met een schitterend uitzicht op de top van de Zuckerhütl. In de buurt van het topkruis klik ik mijn ski’s onder en na een stukje door mixed terrein sta ik in de wand. Ik kom twee klimmers tegemoet, groet ze vriendelijk en wens ze nog een mooie dag toe. De ijzige sneeuw wordt poeder en veel te snel sta ik onderaan de wand. Ik kijk nog even naar mijn spoor en haast me vervolgens opnieuw richting skigebied. Na een laatste, korte klim sta ik weer in het skigebied. Voor de laatste keer dit seizoen klik ik mijn ski’s onder en knal over de verlaten pistes door de heerlijke firn omlaag. Thuis zet ik mijn ski’s in de hoek, gris een touw en klimgordel mee en de rest van de dag ga ik in de buurt van Innsbruck nog wat sportklimmen.

Tips:

In het Stubaital zijn twee grote skigebieden; vooraan Schlick 2000 en achterin de Stubaier Gletscher. Het Stubaidal ligt op ongeveer twintig minuten van Innsbruck richting de Brennerpas. Transavia vliegt 's winters regelmatig op Innsbruck en is dus ook met het vliegtuig erg makkelijk te bereiken! Het is een schitterend gebied. Maar het vraagt wel alpiene kennis wegens gletscherspleten en voor sommige afdalingen moet je abseilen. Omdat het gebied tot ongeveer 3500m gaat en de gletsjers niet heel extreem zijn, is het gebied heel geschikt om onder begeleiding van een gids je eerste stapjes in het hoog alpiene terrein te zetten.

- Topografische kaart: AV 31/1 – Stubaier Alpen. Van deze kaart bestaat een winterversie, te herkennen aan de blauwe kleur.

- Het gebied rond de Ambergerhut is een top plek om te toerskiën. Gezellig en vanaf de Stubaier Gletscher snel te bereiken. Je kan ook vanuit Gries (Ötztal) omhoog lopen.

- Een privé-berggids heb je er al voor 285,- per dag. Kijk o.a. op www.freeridecenter-stubai.com

-Wil je een keer met Boris op pad? Kijk dan eens bij wePowder.nl/events.