[flickr-photo:id=4055392386,size=s] Overtuigd als ik was van de kwaliteiten van een twintip heb ik jarenlang niets anders gereden. Ja, dat achterste been verzuurde en ja, op lage snelheid tussen de bomen is hij nauwelijks te sturen en ja, stabiliteit laat soms te wensen over, enz enz. Maar toch voldeden ze prima.
Totdat ik vorig seizoen morris’ enthousiaste artikelen over freerideboards las. Op een powderchase zag ik voor het eerst gasten op een fish, en die gingen best lekker. Bovendien reed ik m’n eigen plankie weer eens stuk op een steen. Allemaal invloeden die mij aan het denken hebben gezet. Is zo’n parktwin inderdaad het juiste board voor de diepe dagen?
[quote]Niels is snowboarder, heeft een historie als [i]saisonnier[/i] (lees seizoensarbeider in de Alpen), kent een freestyle achtergrond, maar is gegrepen door het witte goud. Het komende seizoen gaat hij op zoek naar zijn ideale freerideboard en zal daar over gaan bloggen op wePowder.[/quote]
[flickr-photo:id=4055392386,size=m] Ik hoefde niet lang te surfen voordat ik uitgevonden had dat op marktplaats en ebay regelmatig 2e hands fishes aangeboden worden voor zo’n 100 euro. Een mooie gelegenheid om zo’n poederplank eens aan de tand te voelen zonder direct een gat in de begroting te slaan. Zo gezegd zo gedaan. Na een paar weken surfen had ik een prachtexemplaar op de kop getikt. Vier jaar oud, misschien 3 dagen gebruikt en geen krasje op het belag, bingo!
[b]Eerste indruk[/b]
Het eerste wat me opviel toen ik de plank opgehaald had was de print, wat is dat ding lelijk! Gelukkig was de vorige eigenaar het met me eens en heeft hij de topsheet bedekt onder een grote (bijna net zo lelijke) zwarte sticker. Nadat ik m’n bindingen op de gebruikelijke 62 cm heb gezet blijkt de tail wel erg kort. Zo’n 30 cm ziet er echt bizar uit, maar dat zal wel zo horen.
Eenmaal in de sneeuw een paar korte bochten voordat ik de poeder in duik. Dat voelt wat onwennig, hij stuurt makkelijk in dat wel, maar het stabiele gevoel ontbreekt. De verhouding tussen neus en tail lijkt sterk uit z’n verband gerukt. Olliën lukt, ondanks de korte tail, maar echt prettig voelt het niet.
[b]In de poeder is alles anders[/b]
Het is bluebird en ik begin aan een groot poederveld. Ik kan m’n gewicht bijna 50-50 verdelen en de neus blijft boven. Dat staat heerlijk ontspannen! De glijweerstand lijkt lager dan die van een normaal board, de forse neus doet zijn werk. Maar het onwennige gevoel blijft een beetje. Op snelheid is de stabiliteit redelijk. Dit veranderd als ik op snelheid met veel druk een bocht inzet. Ik wordt gelanceerd naar de volgende bocht en heb geen keuze. Dat worden een paar korte krachtige bochten voordat ik doorheb dat ik met minder druk wel makkelijk ruime bochten kan rijden zonder gelanceerd te worden. Het lijkt alsof er geen tussenweg is. Ik weet niet of ik dit waardeer, het gevoel is grappig, maar uiteindelijk wil ik toch veel snelheid met hier en daar een dikke spray.
[b]Boompjes[/b]
Dan passeer ik de boomgrens. Met een vrij natuurlijke gewichtsverdeling blijft de neus prima boven de sneeuw. Hierdoor draai ik makkelijke bochten. Op deze snelheid is veel minder druk nodig voor de bochten en wordt ik ook niet naar de volgende bocht gelanceerd. Dit rijdt prettig! Om het bos uit te komen mag ik nog wat buckels tussen de bomen rijden. Dat gaat wel heel makkelijk. Nog nooit heb ik een board gehad dat zo gemakkelijk om de buckels draait, een vloeiende lijn is heel makkelijk te rijden hier.
[b]Drops[/b]
Tijdens de volgende run kom ik wat drops tegen, niets bijzonder hoogs. Ik rijd rustig aan, maar merk dat er weinig stabiliteit is. De afzet is wankel en tijdens de landing is het helemaal lastig evenwicht bewaren. Dat blijft de volgende drops ook zo. Alhoewel ik het wat beter onder de knie krijg blijft de fish niet stabiel aanvoelen tijdens afzet en landing. Ik vermoed dat de korte tail ervoor zorgt dat de afzet veel preciezer komt. Daarnaast zorgen grote neus en kleine tail voor een slechte gewichtsverdeling tijdens het landen. Ik word als vanzelf achterover geworpen en ben daardoor snel uit balans.
[b]Conclusie[/b]
Al met al voldoet de Fish redelijk. Het board heeft me absoluut de meerwaarde van poederspecifieke snowboards laten zien. Door de gewichtsverdeling rijdt het veel comfortabeler en sta je zelf veel stabieler. Het board zelf biedt echter niet heel veel stabiliteit op snelheid, in grote lijnen en tijdens het droppen. In de bomen daarentegen scoort de Fish erg goed. Als de snelheden laag liggen presteert hij optimaal. Bochten worden met groot gemak ingezet en stabiliteit is geen issue meer. Bomen rijden wordt nog meer fun!
Voor mij is de Fish een absolute meerwaarde en is hij voorlopig eerste keuze tijdens poedertrips. Prijskwalitatief (100 euro) een fantastisch board om een quiver mee op te starten. Bovendien voor de minder veeleisende rijder een prima poederplank. Je hoeft geen heel goede snowboarder te zijn om lol te kunnen hebben in de poeder met dit board. Ben je echter wel wat beter en wil je meer uit je board en het terrein halen dan schiet de Fish in mijn ogen te kort.
+ Prijs
+ Natuurlijke gewichtsverdeling
+ Wendbaar en comfortabel tussen bomen
+ Prima geschikt voor de minder ervaren freerider
- Verhouding nose-tail, onnatuurlijk gevoel
- Stabiliteit op snelheid
- Stabiliteit tijdens droppen
- Krachtige bochten