Tripreport PA#1: Roadtrip Zwitserland

Poederdrang bij aanvang van de winter. De één heeft er al wat meer last van dan de ander, maar bij mij mag je die poederstoke meestal maal 2 doen. Vanwege mijn leeftijd en de talrijke kwetsuren van de laatste jaren, vrees ik nu elk jaar dat het wel eens mijn laatste poederwinter zou kunnen worden.Maar daarbij beginnen die korte poedertrips met weinig slaap, keuzestress,het lastige inschatten van lawine risico’s en propvolle poederdagen,…wel zwaarder te worden. Waarom niet wat langere poedertrips ondernemen, met wat meer tijd voor een rustigere planning. Dankzij de epische voorspellingen van PA#1 en mijn gespaarde verlofdagen van 2021 was dat snel besloten.

Alleen?

Te snel? Niemand van mijn poedermaten was een hele week beschikbaar ondanks de voorspelde topcondities. Fuck, dan vertrek ik maar alleen in de veronderstelling dat ik terplaatse wel een maatje zal vinden. Zal wat vette beelden posten, dan komen ze vanzelf.

Bijna teruggestuurd

Ik dacht al het nodige (negatieve PCR test + 3 maal gevaccineerd) voorzien te hebben om Zwitserland probleemloos binnen te geraken, maar kon aan de grens bijna rechtsomkeer maken doordat ik het Zwitsers PLF document vergeten was. Na deze formaliteit kon eindelijk verder en wat gaan rusten bij “Teze” een Wepowder maat, op een dik uur rijden van de dichtsgelegen gebieden in Wallis en Chablais.

Powday 1: Poedersprookjes taferelen in Morgins en Les Crosets

Ik was alleen en heb mij beperkt tot wat toeren op de softe grashellingen naar de Bec du Corbeau en een verkenning in Les Crosets. Speciaal gevoel zo allein, allein, maar ik werd beloond met zalige poeder en postkaartachtige taferelen tijdens het opentrekken van het wolkendek.

Toch geen sprookjeseinde: na afloop van deze geslaagde dag stond ik verkleumd aan de ingang van een appartement dat ik via Booking had gereserveerd, maar de eigenaar kwam niet opdagen en was onbereikbaar. Met een wat gekke brede poedersmile met klappertanden ben ik in het enige geopende bar/restaurant wat gaan rondvragen en kreeg direct een hotelkamer aangeboden. Vriendelijke Zwitsers daar in Champoussin.

Powday 2: Bluebird Les Crosets

Er was in de nacht nog zo’n 10-15cm koude poeder gevallen en het zonnetje was opnieuw van de partij. Ik had van Paul de Groot een tip gekregen om af te spreken met Axel, een skileraar van het gebied, die blijkbaar ook veel zin had om al toerend zijn seizoen in de poeder te starten. Deze jonge kerel kon gerust mijn zoon zijn en had een stel snelle klimmersbenen. Ik ging mijn eigen tempo en kwam wat later boven. Des te groter was zijn verbazing toen ik hem in de afdaling voorbij knalde. Perfecte poedercondities inclusief uitzicht op les Dents du Midi of beter bekend als de ‘Teeth” van Paul de Groot en Loïc Isliker.

Surprise: Axel bleek de niet bereikbare Booking verhuurder te zijn en bood mij onderdak aan voor de komende dagen. Het mag ook een keer meezitten.

Powday 3: Ovronnaz dump

Mijn maat Teze was stoked door de dump en had wel zin in Ovronnaz. Naar aanleiding van een lokale feestdag deden ze die dag 2 liften open. Ovronnaz kennende tijdens een dump was dat voldoende voor een dagje gegarandeerde poederpret. Ja, we hadden wat concurrentie in de poeder, maar het werd toch een overtuigende prettige poederdag.

Powday 4: Verbier post dump

De laatste resten van de dump vielen uit de lucht en Axel had wel zin in Verbier. Ik was meteen akkoord. Met vertraging toegekomen om wille van een accidentje (ook Zwitsers kunnen slippen), bleek bij aankomst in Verbier er al veel verspoord was en waren de topliften gesloten owv het hoge lawinegevaar en gebrek aan zichtbaarheid. Dan maar in het dichte bos zoeken naar wat onverspoorde stukken. Pffff, dat hakt erin, snelle reflexen, blijven gaan... Op het einde van de dag toen bijna iedereen al naar huis was kregen we eindelijk de verhoopte opklaringen en vonden we na een traverse nog een maagdelijke poederhelling. Yihaa, niet zo snel vanwege de lage hellingsgraad, maar toch voldoende voor een afsluitende poedersmile.

Powday 5: Dumpen, dumpen

De hele dag stevig aan het dumpen. Even voor Axel naar het postkantoor in Chatel rijden bleek geen simpele onderneming. Een paar uur onderweg en af en toe zoeken naar de weg tussen de paaltjes in white out condities. Axel had geen zin om in deze sneeuwstorm iets te ondernemen, maar ik ben op het einde van de dag nog wat gaan diepsneeuwsnorkelen tijdens een toertje rond Champoussin. AMAI ….ZELDEN ZO DIEP GEHAD

Powday 6: Postdump follow the locals Freeride

Nog steeds aan het sneeuwen en opening van de liften in Champery en Les Crosets.Heel simpel, de hele dag door de poeder achter Axel en zijn lokale vrienden. Super stoked tijdens hun eerste poederdag van het seizoen, geen minuut tijd verloren. Het was ook de eerste keer dat ze zo vroeg in de winter de Grand Paradis afdaling naar Champery konden doen. Het mag een mens een keer meezitten. HEEL BREDE POEDERSMILES

Powday 7: Poedergekte in de sporen van Jeremie Heitz (en talrijke anderen)

Mijn gedeelde poederbeelden van deze regio kregen dan eindelijk toch hun effect. Ik kreeg een bericht van Roelano dat Les Marécottes zijn eerste dag open zou gaan en het er 2m gedumpt had in plaats van de 1m35 in Les Crosets. Teze zou ook opnieuw aansluiten. Om 8u10 stond er al een rij van 20m lang aan de gesloten lift. Tegen dat ik mijn skipas aangekocht had was de rij al 3 keer zo lang met bijna uitsluitend brede poederlatten, inclusief Jeremie Heitz en één van de Falquet broers. Ik was zo’n drukte niet meer gewend en stond wat verbaasd met Teze aan te schuiven toen ook Roelano en Robbert vanachter in de rij opdoken. De berg werd razendsnel voor onze neus verspoord terwijl we op de lift zaten. Snel zelf nog een paar spoortjes trekken opgenaaid door de poederstress. Afgezien van de poederstress was het wel aangenaam terrein met heel wat pillows die door het jonge volk gretig als schansen voor allerlei zotte sprongen werden gebruikt. Na de opening van een afgesloten helling konden we gelukkig nog wat kortstondig poederknallen in het zonnetje. Nog een korte glimp opgevangen van Speedy Jeremie en wat Steile Lijnen van Paul de Groot/Koen Bakkers gespot, voor ik terug naar huis vertrok.