Even een kleine inleiding ; ik ben al een jaar of tien lid van deze community en al iets langer zelfstandig ondernemer ( en dat is niet altijd een goede combinatie ) er stroomt sneeuw door mijn aderen word weleens gekscherend gezegd . Kom bijna dagelijks op WP , lees hier vooral veel , gelachen om de leuke voorvallen , genoten van jullie tripreports , dagen van slag geweest wanneer er iemand van "ons" in een lawine terechtkwam , gehuild om het verlies van Steven en tot tranen ontroerd door de collum die Morris schreef nav het lawineongeval van prins Friso ( deze hangt uitgeprint op mijn kantoor en voor vertrek pak ik deze er altijd een keer bij ) .
" Poeder is een keuze " , al jaren een gevleugelde uitspraak in deze prachtige community , en niets is minder waar ......... totdat .
Het was April , ik was nog niet zolang terug van mijn derde trip naar de bergen waar het iedere keer een beetje voelt als thuiskomen , mijn snowboard stond nog beneden in ons bedrijf , toen mijn vrouw half April geholpen werd aan iets wat in eerste instantie zo onschuldig leek , maar niets bleek minder waar . De klachten kwamen 2 dagen na de behandeling keihard terug , en zo belanden we op 1 Mei weer aan het bureau van de behandelend arts die de resultaten van de week ervoor er maar even bij pakte , ik zal er niet omheen draaien zei de arts nog ........ u heeft Kanker , het is kwaadaardig en zijn er iig op twee plekken uitzaaiingen gevonden luidde de boodschap . WTF daar zit je dan allebei nog geen veertig jaar oud met een prachtige dochter van 10 jaar , ik heb er gelukkig geen ervaring mee maar zo moet een lawine ongeveer aanvoelen , volkomen onverwacht werd de wereld keihard onder ons vandaan geveegd en je voelt je compleet machteloos en overgeleverd aan de " witte wereld " . Een paar weken later zitten we in Amsterdam waar haar dossier van een plaatselijk ziekenhuis in het oosten van het land is overgedragen naar het AMC , het team van artsen heeft alles in kaart gebracht en een behandelplan opgesteld , ons word uitgelegd wat dat precies in gaat houden , kort samengevat ; zware operatie , bestralingen en last but not least de chemotherapie . Onze arts waarschuwde voor een zware tijd waarbij ze benadrukte ; we hebben nu 1 kans om je beter te maken en die grijpen we met beide handen aan , komt het binnen 3 jaar terug dan zijn we ' klaar " . De eerste 2 zitten erop en we zijn nu met deel 3 bezig en ik kan je zeggen dat het allemaal focking zwaar en erg moeizaam is verlopen tot op heden . Normaal als de herfst nadert begint het weer te "kriebelen " en staat alles in het teken van de winter die eraan komt en de eerdere vergelijking van de " lawine " die ons heeft getroffen schiet tijdens het werk door mijn hoofd ik denk erover na en de vergelijking gaat verder , ik zie mezelf staan in de sneeuw zoals altijd met ABS , de kans die we krijgen is de trigger waaraan we trekken waardoor de airbag opengaat , terwijl we met de lawine worden meegevoerd komen we hobbels tegen , we worden heen en weer gegooid en voelen ons redelijk machteloos worden meegevoerd door alles . En net als met een ABS geldt dat het geen garanties geeft wanneer je deze trekt je moet gewoon ook een beetje geluk hebben .
P.S. bedankt voor het lezen ik moest het even van me afschrijven en terwijl ik dit schrijf is ze voor de zoveelste keer dit jaar wegens complicaties weer opgenomen , ik wens jullie allemaal een fantastische winter toe met enorme bergen sneeuw, geniet ervan en " better safe than sorry " kom veilig thuis .
*message édité par Hermen op 6 nov. 2017 06:53