Fernie: verplichte stop bij een roadtrip door BC

Het is een uur of 5, het eind van de middag, we hebben een lange vlucht achter de rug en zitten in de auto op een kaarsrechte weg. Onderweg van Calgary naar Fernie om een dagje te genieten van al het moois dat de Canadese Rockies te bieden hebben. In de schemering zie ik de silhouetten van de bergen opdoemen, temidden van de grote leegte van het platteland van Alberta. Wat een groots gezicht. Dit is eigenlijk nu al de moeite waard.

Pure vibe

Een uurtje later komen we aan en duiken we meteen Fernie in om een hapje te eten. En dat is eigenlijk waar Fernie haar charme voor het eerst laat zien. Ondanks de aantrekkingskracht van het skigebied heeft Fernie haar authenticiteit gehouden. Een typisch Canadees bergstadje dat ooit gesticht is door avonturiers op zoek naar kolen om de spoorweg te ondersteunen. Een stadje waar mensen wonen, werken en wanneer het eens goed dumpt massaal hun weg weten te vinden naar de verschillende bowls die boven het stadje uit torenen. De vibe komt je al tegemoet wanneer je Fernie binnen rijdt. Die avond genieten van een voedzame Canadese hamburger en geven we toe aan de vermoeidheid van de lange reis.

Verse sneeuw

De ochtend erop ben ik, deels door jetlag en deels door die spanning die ik altijd heb op de eerste dag van een skitrip, vroeg wakker. Ik kijk naar buiten en zie een vers laagje sneeuw dat de parkeerplaats buiten mijn raam bedekt. Dit wordt een goede dag! Eerst nog even ontbijten in een koffietentje vol locals in Fernie zelf (het is immers pas een uur of 7 in de ochtend), maar daarna gaat de skigear aan. Nog even langs de verhuur voor ski’s en binnen no-time zitten we in de Timber Bowl express quad, hiken we nog een paar meten omhoog en duiken we de Siberia Bowl in.

Overgeven aan de berg

De eerste bochten in een Fernie zijn een feit, en ondanks dat er maar zo’n 5 cm is gevallen ligt de sneeuw er waanzinnig bij. Het terrein is ook op zijn zachtst gezegd spectaculair te noemen, met steile treeruns, alpine bowls en nauwe couloirs. Ook wel overzichtelijk dat je door het boundary systeem niet echt na hoeft te denken over wat je wel en niet kunt rijden en je daarom des te meer kunt overgeven aan de berg.

Meer skills

We nemen de Timber Bowl Express nogmaals en pakken nu de Timber Bowl zelf, om met de White Pass Quad richting Currie Bowl te gaan, gevuld met nog meer steile treeruns. Terwijl we in de lift zitten valt het ons op dat iedereen hier op poederbakken rijdt en het niveau echt een goede stap hoger lijkt te liggen dan in Europa. Niet gek als je het terrein ziet waar men in rijdt, hier skiën is echt wat anders dan carven op die geprepareerde Oostenrijkse racebaan. Als je hier je runs blijft maken komen die skills vanzelf lijkt het wel.

Curry opens

Wanneer we aankomen bovenaan Currie bowl blijkt dat we geluk hebben; na de sneeuw van die ochtend is de bowl zojuist veiliggesteld en gaat precies voor ons open. Plek genoeg voor iedereen, we vinden alleemaal een eigen avontuurlijke lijn tussen de bomen door en vervolgen onze weg naar het compacte maar gezellige dorpje dat onderaan de liften is gebouwd – snel een kop koffie en door, want dat smaakte naar meer!

The old side

Nu maar eens de andere kant van het gebied. We gaan omhoog met de Great Bear Express Quad, waar we op het bergstation de lifties hard bezig zien om zo’n tweeëneenhalve meter sneeuw van het dak te scheppen. Niet slecht voor begin januari. We duiken de Lizard bowl in, die uitnodigt om eens lekker dalgericht door het terrein te knallen, met op de achtergrond een paar hele lekkere couloirs die te bereiken zijn vanaf Polar Peak. Oh hadden we maar meer tijd! Ons alternatief is overigens ook niet verkeerd: we duiken Cedar Bowl in, en tot onze grote verrassing vinden we hier echt nog hele mooie sneeuw waar nog geen ski of snowboard doorheen heeft geploegd.

Snake Ridge

Wanneer we voor de volgende run nog een hike zetten naar Snake ridge is de dag compleet. Serieus steil terrein met niets minder dan verse poeder – de Fernie Factor heeft toegeslagen- om een paar hele lekker sprays weg te zetten. Dat beviel zo goed dat we zonder discussie de hike herhaalden om nog een paar verscholen lijnen te vinden, nóg lekkerder dan de eerdere.

Deel van iedere roadtrip door de Rockies

Een biertje en het grootste bord nacho’s dat ik ooit in mijn leven heb gezien geven deze dag de afsluiting die ze verdient. Van tevoren wist ik eigenlijk niet zo goed wat ik moest verwachten, maar deze dag in Fernie was veel meer dan ik had kunnen bedenken. Een plek die precies belichaamd waar je aan denkt als je denkt aan skiën in Canada. En ook eens gewoon een extreem lekker gebied! Eigenlijk zou Fernie onderdeel moeten zijn van elke roadtrip door de Rockies. Deze wil je niet missen!