Na aanleiding van een klacht over een gebrek aan trip reports, heb ik de moeite genomen om mijn foto’s te verkleinen, want dat was de reden dat het eerder niet lukte.
Midden Juni 2022 ben ik voor het eerst wezen ‘vulkaan skiën’. Hier in Amerika is een populaire activiteit voor toerskiers aan het einde van het seizoen.
Rondom de Stille Oceaan vind je namelijk de zogenaamde ‘Ring of Fire’, een reeks vulkanen. Indonesië is de Westelijke kant, en de oostenlijke Kant vind je in Noord Amerika terug in een aantal bergen relatief dicht bij de west kust.
Hieronder zijn beroemde bergen zoals Mt. Baker, Mt Rainier, Mt. St. Helens, Mt. Shasta. Mt Hood en meer.
Door de ligging niet ver van de oceaan word er heel veel vochtige lucht aangevoerd, en hogerop leidt dit dus to record hoeveelheden sneeuw. Die sneeuw is bovendien vrij zwaar.
Het gevolg hiervan is dat, alhoewel veel van deze bergen niet vreselijk hoog zijn, ze toch heel goed geschikt zijn voor laat in het seizoen. Zo vind je op Mt Hood Amerika’s enige zomer skigebied, Timberline: https://www.skihood.com/
Sneeuw zat dus meestal, en het andere gave van de vulkanen is dat het (meestal) hele hoge bergen zijn, met relatief gelijk site, en niet te steile, flanken, dus vaak ideaal ski terrein voor super lange runs.
En als laatste, omdat de vulkanen op zichzelf staan, heb je dus een fantastisch uitzicht naar alle kanten.
Kortom, reden genoeg om eens te gaan proberen.
Het voelde wel vreemd, om mijn ski trip te plannen op de eerste week van de school vakantie, maar wel leuk.
De laatste keer hier thuis op skies was medio April, in het toen al lang gesloten skigebiedje hier. Toen moest ik dus nog 2 maanden proberen een beetje in ski vorm te blijven.
We besloten dus niet al te ambitieus te zijn.
Na aankomst in Portland werden we de volgende ochtend wakker met de voorspelde regen. We dede dus rustig aan wat boodschappen en mijn ski maat haalde zijn nieuwe vellen op.
Prortland ligt niet ver van de zee, aan de Columbia River, het is dus een havenstad. Dat voelt vreemd in Juni om daar met ski’s in de auto rond te rijden.
Het is zo’n 90 km rijden naar Mt Hood, waar we onze tent opzetten in het regenwoud. Prachtig, maar nog steeds nergens sneeuw te zien.
Eten koken we onder de tarp, vanwege de regen.
De volgende ochtend in miezer regen en koel weer naar de parkeerplaats van het zomer ski gebied bij de boom grens gereden. Daar wel overal sneeuw! Maar ook redelijk stevige wind en natte sneeuw. Liften blijven dicht. Dus, met temperaturen die onder het vriespunt komen, op de vellen een rondje inlopen op de piste:
Bovenaan ben ik blij met mijn ‘bothy bag’ om even op de kaart te kijken en een snack te eten voor we afdalen. Dat was ‘buiten’ heel lastig geweest.
‘s Avonds weer in de regen eten koken. Oorspronkelijk hadden we het plan om Mt. St Helens te skiën, de vulkaan die in de jaren tachtig spectaculair ontplofte. Maar onze permit is voor dinsdag, en maandag en dinsdag is er redelijk wat sneeuwval en harde wind voorspeld. Alhoewel de route niet heel steil is, zitten er toch een paar stukken in over de 35 graden, en met terrain traps. Geen goede plek om rond te lopen als er windslabs op het menu staan.
We besluiten om dus naar het zuiden te rijden, in plaats van het noorden. Rond Mt Bachelor is de weersvoorspelling net iets minder slecht.
Om daar te komen rijden we door de semi woestijn aan de oostkant van de bergen. Heel vreemd om met 18 graden in de zon de auto vol te denken terwijl alles om je heen bruin en dor is, als je net twee dagen regen, groen en sneeuw hebt gehad.
Maandag middag komen we inderdaad op een zonnige parkeerplaats van Mt Bachelor aan. De liften zijn dan al een tijdje gesloten, en ze zijn de mtb trails aan het uitgraven.
Helaas betrekt het tegen de tijd dat we bij de boomgrens zijn, en besluiten we dus maar om te keren. Dan dalen we in mist, natte sneeuw en wind af, maar op de pistes en in de bomen is dat niet zo erg.
Af en toe breken de wolken net genoeg open om van het uitzicht te genieten.
In Oregon mag je gratis overnachten op de Snowpark parkeer plaatsen, en daar is een toilet, luxe dus!
Dinsdag ochtend worden we wakker met zon een klein beetje sneeuw op de tent, en temperaturen stevig onder nul: ,
Na een ochtendje vergeefs proberen de binding van mijn skimaat te laten repareren , gaan we ‘s middags nog eens de berg op.
Prachtige uitzichten, en de sneeuw is hoger op prima, lager vreselijk natte drek, maar ja, dat kun je verwachten op een middag midden Juni. Ik had graag nog wat hoger willen gaan en ook de lopen langs een skilift vindt ik niet alles, maar ja, door het gedoe met de binding is dit alle tijd die we hebben.
Laat in de middag rijden we terug naar Mt Hood. Onderweg een prachtig uitzicht op 5 vulkanen in de verte, boven de woestijn op de voorgrond, ongelooflijk!
Hier zien we Mt Hood, recht vooruit boven de snelweg (maar meer dan 100km van ons vandaan) ons doel voor de volgende twee dagen: *message édité par Slim op 13 déc. 2022 22:26 (7% bewerkt)
Bikkels! Winterkamperen rond het vriespunt. Brrr. Beter een paar graden kouder.vasco op 13 dec 2022 22:23
Haha, het was Juni, dus laat voorjaars kamperen!
Maar serious, de eerste dagen was het vies nat, en wel echt ruim boven nul.
Bij Bachelor was het ruim onder nul en dus lekker droge kaneelstokje en kou, want ik ben het met je eens, net rond vriespunt is het ergste wat er is!
Terug naar Mt Hood, waar we een huisje hadden gehuurd voor de laatste drie nachten van de week.
Ook hadden we een berg gids geboekt de volgende twee dagen.
Na 3 nachten kamperen, was het ook wel lekker om een douche en keuken ter beschikking te hebben, en alle gear uit te drogen, na een toch wel erg nat begin van de week.
Na een gezellige en leerzame avond in ons huisje samen met de gids, klikten we woensdagochtend voor het eerst in de bindingen met de verwachting dat het de hele dag warm (tot ~15 C) en zonnig zou blijven.
Alhoewel ik al jaren rots en ijsklim (op laag niveau), heb ik weinig ervaring met alpien terrein. Mijn tochgenoot vroeger wel maar voor hem was het ook al lang geleden.
Goede tijd dus voor wat lessen en oefeningen. Door de sneeuwval zoals beschreven in deel I, zijn de Cascades ook de enige plek in de VS (buiten Alaska) waar je veel en gletschers vindt. Helaas zijn de gletschers die op de kaart staan aan de zuid oost kant van Hood, waar wij zaten, ‘dood’, en stellen dus eigenlijk geen eisen meer qua gletscher technieken. We vonden wel een steile windlip, en dus konden we het skinnen aan touw en spletenredding wel goed oefenen.
Op de laatste foto hierboven kun je goed zien hoe de Oost kant van Mt Hood in elkaar zit. Het is een ingestorte krater. Je loopt dus over niet al te steil terrein de krater in, langs de zwavel gaten, en dan klim je de aan de ‘binnenkant’ van de krater rand omhoog naar de rand.
De dag dat wij onze gletscher technieken oefenden was het stervensdruk met klimmers (en een paar skiers) dei voor de top gingen.
Mt Hood schijnt een van de de meest beklommen vergletscherde bergen in de wereld te zijn . Als je daar dan bij op telt dat 90% van die mensen via slechts twee couloirs klimmen, dan kun je voorstellen hoe het er daar aan toe gaat. Vooral ook, omdat het in tegenstelling tot veel alpiene toppen in de VS, makkelijk toegankelijk is:
Je kunt met de auto tot aan Timberline Lodge (een historisch hotel, bekend uit de film de Shining) rijden. Dan zit je rond de boomgrens op 1800m. Vandaar loop je langs de skipistes tot 2580 m. Ook boven de skipistes is het nog een stukje vrij eenvoudig terrein. Pas het laatste stuk naar de top op 3429 is steil genoeg om ijsbijlen nodig te hebben. Het gevolg hiervan is, dat veel mensen de berg onderschatten.
Tijdens onze techniek dag vertelden de klimmers die van de top kwamen dat de sneeuw keihard ijs was. Niet gek na een aantal dagen regen en sneeuw, en dan een heldere nacht.
Gelukkig zagen wij die avond op de weersvoorspelling een verandering aan komen. In plaats van nog een hete, zonnige dag, zou het donderdag koel blijven, slechts net boven het vries punt, en gedeeltelijk bewolkt.
We besloten dus lekker uit te slapen en om 8:00 uur de eerste lift te nemen. Op een warmere dag moet je veel vroeger starten, omdat de krater rand bestaat uit heel los, bros puimsteen, bedekt met dikke lagen (zeker na de neerslag eerder in de week) rijp en plak sneeuw. Als dat op warmt (en het is een zuid helling, dus dat gebeurt vroeg) zit in het eind couloir niet veilig,
Na de tochten planning tijdens het eten in ons huisje, met omkeer momenten en ‘red flags’ genoteerd, pakten we de rugzakken zo licht mogelijk in en doken we op tijd ons bed in.
Donderdag ochtend sloten we aan bij de enorme rij skirace kids die ook om 8:00 de eerste lift omhoog wilden nemen. Eenmaal bovenaan de tweede lift was het al 9:00 uur toen we in onze bindingen klikten voor onze top poging. Als snel waren de pistes met race trainingen ver onder ons. Op de steeds steilere, harde firn brak voor mij het eerst het moment aan om harscheisen te moeten gebruiken. Verder was het uitzicht fantastisch, en bijna niemand om ons heen, op een andere groep toerskiers die even ons pad kruisten, en een groep klimmers die al aan de afdaling bezig waren.
Uiteindelijk bereikten we de bodem van de krater, waar de zwavel dampen van de actieve vulkaan de sneeuw weg houden.
Hier was het ook tijd om de ski’s op de rug te binden, en de stijgijzers onder te doen. Eerst nog met een stok en een ijsbijl, maar uiteindelijk met twee ijsbljlen heerlijk sneeuw/ijsklimmen. Perfecte condities maakten dat we steady door konden klimmen, en dat het overal safe aan voelde.
Super tof! Zoals gezegd, ik klim al jaren waterval ijs, maar dit was voor het eerst alpien ijs. Heel andere koek, zonder touw, honderden meters boven een rokende zwavel put, echt een hele gave ervaring.
Tijdens het klimmen was het bewolkt en mistig. Fijn, want dan maak je je geen zorgen om steen- en ijsval.
Maar we wilden toch ook wel uitzicht op de top hebben, en afdalen op steile, keiharde sneeuw, in een white out? Yikes!
Gelukkig voor ons trok het open, precies toen wij de krater rand bereikten. Dan loop je vrij vlak naar de ‘top’ , gewoon het hoogste punt op de rand, verder niets bijzonders.
Het laatste stuk is een couloir dat eindigt op de rand van de krater. Als je dat bereikt heb je echt het gevoel dat je ‘over het randje kijkt’: de noordkant is namelijk steil en loopt af naar de rand van de Columbia rivier. Aan de overkant van de rivier zie in de verte je andere witte vulkanen uit de groene heuvels omhoog torenen.
Wat Goes up, must come down:
Alhoewel ik wel eens wat steil terrein ski (tot een graad of 45], zijn het altijd korte stukjes, in lekkere poeder. Dit was tegen de 50 graden, een paar honderd meter keiharde firn, met een rokende zwavel put er onder.
Dus pickel in de hand, side slippen, maar voor de zekerheid, gezekerd door de gids. Toen er echt geen touw meer was, een ijsschroef in de wand, zodat ik even handsfree kon wachten op mijn maat en de gids.
Ook dit was voor mij voor het eerst: skiën met een pickel in de hand, en op ski’s aan touw afdalen.
De gids skiede overigens wel het couloir af.
Omdat ik eigenlijk het touw niet gebruikt had, durfde ik het wel aan om het volgende stuk te side slippen, met pickel, maar zonder touw.
Toen het eenmaal wat minder super steil was, werd het tijd voor bochten. Door de zenuwen, toch niet erg goed gedaan, en na de tweede bocht onderuit. Lastig zelf arrest met je pickel, als je in de onderste hand twee ski stokken hebt, maar het lukte uiteindelijk wel. Gelukkig bleven mijn ski’s aan.
Weer een ‘first’ : ice axe self arrest. Dat had ik hiervoor alleen maar met opzet geoefend.
Daarna heeft de gids mij ‘jumpturns’ geleerd, had ik ook nog nooit gedaan. Super leuk, en ging goed.
Langzaamaan werd het steeds minder steil, de ijzige harde sneeuw veranderde in perfecte firn en kon de snelheid omhoog, en de bochten groter worden, Yoo-hoo!
Toen we bovenaan de pistes kwamen, waren die natuurlijk al lang gesloten voor de dag, en met goede reden, vreselijke diepe, grabby, slush. Leuk skiën is anders. Maar ja, lopen zonder skies zou nog veel erger zijn!
Om 15:00 stonden we weer bij de auto’s, moe maar voldaan.
Wat een prefect dag! Slechts 1 andere skiër in het couloir, uitzicht op de top, en voor de afdaling, een mix van skinnen, bootpacken,steil en easy skiën, zowat het complete gamma aan alpine ervaringen in een tocht!
De volgende dag bleek hoeveel mazzel we hadden met het weer: de hele dag regen. De top was die dag geen optie geweest, maar gelukkig hoefden wij dat ook niet meer.
Dus reden we langs de Columbia River terug naar Portland om de nachtvlucht naar huis te pakken.
Mensenkinderen, wat een prachttocht! Die kust is spectaculair, maar zo'n trip met camperen, proberen en alpineren, dat is het helemaal 😀EmileHendrix op 15 dec 2022 08:24
Inderdaad. Ik was wel al vaker aan de kust in het regenwoud geweest, op de Olympics Peninsula, tegenover Seattle. Maar met uitzondering van de trip toen ik 16 was, waar we gewindsurft hadden in Hood River, aan de andere kant van Mt Hood, was ik nog nooit in de bergen geweest daar.
Op de Olympic Peninsula kun je trouwens ook skiën. Er is een klein skigebiedje, beetje maat die in de Ardennen, en verder toerskien.
Dat lijkt me helemaal bizar, dan sta je dus op een schiereiland, een paar kilometer van de oceaan, waar het op zee niveau NOOIT vriest, en je kan in Mei nog skiën!
Ik vond het een vreemde ervaring dat we zo dicht bij de kust, en zo laat in het jaar (midden Juni!) nog zo veel sneeuw hadden op geringe hoogte. Al op de parkeer plaats van Bachelor, op 1760m lag er nog meters sneeuw.
Nu was dit voorjaar ook kouder, en sneeuwrijke dan normaal, maar ook in een gemiddeld jaar is dat vaak het geval.
Dat komt puur doordat ze zoveel neerslag krijgen. Lager gelegen zie je dat terug in de regenwouden, en op de bergen is het vaak sneeuw. Mt Baker is met gemiddeld meer dan 16m per jaar het sneeuwrijkste skigebied van Amerika. Nu wil dat net zeggen dat het perfect is voor skiën in de winter, want juist door de geringe hoogte en nabijheid van de oceaan wil het nog wel eens ‘Siërra Cement” of zelfs regen zijn, in plaats van lekkere poeder. Maar juist die zware, natte sneeuw zorgt voor een goede base voor het na-seizoen.
Ik vond het een vreemde ervaring dat we zo dicht bij de kust, en zo laat in het jaar (midden Juni!) nog zo veel sneeuw hadden op geringe hoogte. Al op de parkeer plaats van Bachelor, op 1760m lag er nog meters sneeuw, terwijl ze 5 km verderop met 16 graden op de mtb zaten in een droog landschap! (Bend, Oregon).
Nu was dit voorjaar ook kouder, en sneeuwrijker dan normaal, maar ook in een gemiddeld jaar is dat vaak het geval.
Dat komt puur doordat ze zoveel neerslag krijgen. Lager gelegen zie je dat terug in de regenwouden, en op de bergen is het vaak sneeuw. Mt Baker is met gemiddeld meer dan 16m per jaar het sneeuwrijkste skigebied van Amerika. Nu wil dat niet zeggen dat het perfect is voor skiën in de winter, want juist door de geringe hoogte en nabijheid van de oceaan wil het nog wel eens ‘Siërra Cement” of zelfs regen zijn, in plaats van lekkere poeder. Maar juist die zware, natte sneeuw zorgt voor een goede base voor het na-seizoen.
Alleen Mt Hood heeft al 12 gletschers.
*message édité par Slim op 15 déc. 2022 16:19 (7% bewerkt)
Oh, wij deden het lekker rustig aan. Slechts 2 pauzes van een paar minuten, maar het tempo lag rustig en doordat we ook nog de lift hadden genomen, waren we dus ook niet uitgeput bij terug komst.
Toch nog altijd 6:00 op pad geweest vanaf de bovenkant van de skilift.
Dan lees je dat iemand het in 1:31 heen en terug parkeerplaats <> top , heeft gedaan, ongelooflijk!
Ook zijn uitrusting was heel wat minimaler dan de onze…
AdvancedSlim op 13 décembre 2022 · 21:48Na aanleiding van een klacht over een gebrek aan trip reports, heb ik de moeite genomen om mijn foto’s te verkleinen, want dat was de reden dat het eerder niet lukte.
Advancedvasco op 13 décembre 2022 · 22:23Bikkels! Winterkamperen rond het vriespunt. Brrr. Beter een paar graden kouder.
AdvancedEe1co op 14 décembre 2022 · 09:29Ik voel een deel 2 aan komen 😃
Expertieism op 14 décembre 2022 · 09:42Wel echt leuk om eens een heel ander landschap te zien, mooi avontuur!
AdvancedEmileHendrix op 15 décembre 2022 · 08:24Mensenkinderen, wat een prachttocht! Die kust is spectaculair, maar zo'n trip met camperen, proberen en alpineren, dat is het helemaal 😀
BeginnerHairofthedog op 15 décembre 2022 · 13:41Heerlijk om te lezen! Dank voor het delen!
AdvancedWillem2k op 15 décembre 2022 · 13:55Schitterend avontuur! Leuk om te lezen!
Advancedtomasdehoog op 15 décembre 2022 · 17:16Supermooi avontuur!
Advancedsvenk op 16 décembre 2022 · 13:51Dank voor het delen! Leuk verhaal!
AdvancedDaSpike op 20 décembre 2022 · 13:10Leuk verhaal!
TouristBedde op 21 décembre 2022 · 23:19(Gezond) Jaloers! 😍
