Vaak gaat het goed, soms gaat het mis. Vandaag het tweede artikel in een reeks om je te laten zien dat het soms mis gaat. Goed mis. Zodat je ziet dat je altijd, maar dan ook altijd bij je zelf te rade moet gaan. ‘Doe ik de juiste dingen en doe ik ze goed?’ Vandaag het heftige verhaal van Pollux.
Hier het volledige verslag van wat ik mij kan herinneren van vrijdag 5 januari 2007. De ochtend dat ik in een massieve lawine terecht kwam in St. Anton. Rond de jaarwisseling was ik met twee vrienden, Sander en Jesper, in St. Anton. Ik was er al een paar keer eerder geweest en liep telkens te verkondigen hoe gaaf het gebied daar wel niet was. Met kleine hikes kon je de mooiste off-piste routes maken. De week begon zeer slecht, in het dal lag totaal geen sneeuw en op de toppen lag een centimeter of 50. Gelukkig begon het op maandag en dinsdag goed te sneeuwen. Er was in totaal ruim 50cm poeder gevallen binnen 48 uur. Vanwege de zeer slechte onderlaag en grote hoeveelheid verse sneeuw schoot het lawinegevaar naar trede 4. Daar kwam bovenop dat het erg hard waaide. Dinsdag en woensdag konden wij ons goed vermaken op de lager gelegen delen. Maar omdat alle hoge liften gesloten waren raakte alles al snel verspoord. En al die mooie routes waar ik zo hoog over had opgegeven tegenover Sander en Jesper waren uitgesloten. Woensdagmiddag en donderdag begon het dan ook een beetje frustrerend te worden dat bijna niets open ging. We waren aangewezen op een beetje piste krabben rondom de Galzigbahn en Nassereinbahn. Dit was nou niet precies waarvoor we naar St. Anton waren gekomen. Mijn vrienden begonnen ook een beetje te mopperen, was dit nou dat fantastische gebied…? Vrijdag ochtend 5 januari 2007 keken we uit het raam van ons appartement en zagen we dat het nog altijd vrij hard waaide. Wij hadden dan ook geen enkele hoop dat de hoge liften open zouden gaan. We rekenden op een laatste piste dagje voordat we weer naar huis zouden gaan op zaterdag. Alle gear (pieper, schep etc.) ging wel zoals gewoonlijk mee….want je weet maar nooit.
Na een rondje op Nasserein zagen we op een van de info borden dat de Gampbergbahn op Rendl open was gegaan. Dit is geen top lift maar vandaar uit wist ik wel een route om Hinteres Rendl te skiën. Via een vrij steile afdaling kom je in een ander dal uit wat je uiteindelijk weer terug leidt naar de Rendlbahn. Het is een bekende route en eentje die ik al een keer eerder had geskied. We stappen de Gampbergbahn in en controleren of onze piepers aan staan en werken. Het zonnetje komt goed door, dit zou uiteindelijk toch nog wel eens een goede dag kunnen worden. Ik ben alleen bang dat er te weinig sneeuw op de helling zal liggen. De hele week heeft de wind er vol op staan blazen en pas vannacht is de wind gedraaid. Één nacht en ochtend zal toch niet genoeg zijn om de hele helling vol te laden met triebschnee? Boven aangekomen skiën we een klein stukje onder de stoeltjeslift door en bekijken de achterkant van de berg. Shit ik kan de helling vanuit hier niet goed zien omdat deze achter een kleine rotswand ligt. Ik zal toch eerst even de helling moeten bekijken want misschien ligt er niet voldoende sneeuw. Om de afdaling beter te kunnen inschatten moet ik een vrij eenvoudig helling van ongeveer 30 graden skiën die mij rondom de rotswand brengt. Hmmm er ligt hier toch wel erg veel sneeuw. Ik stamp een paar keer op de helling voor de vorm maar er gaan nog geen alarmbellen af, bovendien vandaag is de lawinetrede terug gebracht naar 3. Ik besluit te gaan kijken en ski richting de beoogde helling. Sander en Jesper blijven boven op de cat-track wachten en ik zal ze via de walkie-talkie berichten of de afdaling te doen is.
Als ik na een bocht of zeven eenmaal de geplande lijn zie krijg ik door dat dit foute boel is. Ten eerste is de helling steiler (ongeveer 40 graden) dan in mijn herinnering en het dringt eindelijk tot mij door dat deze helling afgeladen is met triebschnee. Kut dat wordt dus terug hiken. Even overweeg ik om hem toch te skiën omdat de afdaling er toch wel erg mooi bij ligt en ik geen zin heb om door heup diepe poeder 20 minuten omhoog te lopen. Nee toch maar niet, het risico is veel te groot. Via de walkie-talkie geef ik door aan mijn vrienden dat ze boven moeten blijven wachten en dat ik terug naar boven kom. Het is veel te lawine gevaarlijk. Ik draai me om, bind mijn ski’s op mijn rugzak en begin omhoog te lopen. Jezus dit gaat een zware klus worden wat een diepe sneeuw. Ik zal dit hellinkje oversteken naar die rots richel aan de overkant zodat ik wat meer vaste grond onder mijn voeten heb. Na ongeveer 5 minuten lopen hoor ik een luid gerommel. Ik draai me met een ruk om en zie de helling, die ik besloten had niet te skiën, weg schuiven. Ik denk bij mezelf; gelukkig ben ik omgedraaid anders had ik daar nu in gezeten.
Op datzelfde moment hoor ik Jesper door de walkie-talkie schreeuwen: “Paul pas op lawine!!”. Ik wil mijn walkie-talkie pakken om te zeggen dat het ok is en dat ik niet op die helling sta totdat ik plotseling zie dat de sneeuw boven mij ook los breekt. Oh shit dit gaat niet goed. Waarschijnlijk schuift de plaat waarop ik sta op dat moment ook al want ik merk niets van een impact. Plotseling is alles aarde donker en begin ik met enorme snelheid rond te tollen. Ik kan nauwelijks ademen omdat er een prop sneeuw in mijn mond zit. Fuck had ik nou maar een avalung……shit dit ga ik niet overleven…en die ski’s op mijn rug gaan mijn overlevingskans ook niet bevorderen……ok maak je klein en blijf vechten…argh deze sneeuw is zwaar ik krijg mijn armen maar niet voor mijn gezicht…dit gaat niet goed aflopen. Plotseling wordt het even licht en kan ik weer een klein beetje ademen dit moet een rots zijn waarvan ik af donder. Gelijk daarna gaat de tombola weer door in het pikkedonker. Ik voel de lawine vertragen en besef dat hier de beslissing gaat vallen….live or die en ik vermoed het laatste. De lawine stopt en ik zie een beetje licht, bovendien is mijn linker arm vrij. Ik maak mijn gezicht snel vrij en moet een paar keer hoesten en slikken om de sneeuw uit mijn mond te krijgen. Aaaaah ik kan weer vrij ademen. Ik check of alles het nog doet en constateer dat ik niet zwaar gewond ben. Alleen mijn knie doet een beetje pijn maar dat zal wel niets ernstigs zijn.
Ik hoor mijn vrienden over de walkie-talkie schreeuwen waar ik zit en of ik ok ben. Zij konden mij nl. van het begin af aan niet zien omdat ik mij om een hoekje bevond. Damn ik kom niet bij mijn walkietalkie die ligt nog te diep onder de sneeuw. Eventjes dreigt de paniek de kop op te steken…straks vinden ze me niet en ga ik alsnog dood aan onderkoeling. Ik haal even diep ademen en besluit rustig te blijven. Het zonnetje schijnt dus het zicht is goed, ze weten ongeveer waar ik ben en ik ga gewoon beginnen met mijzelf uit te graven met het bereiken van mijn walkie-talkie als eerste doel. Alles komt goed. Ik kan werkelijk geen millimeter bewegen onder de sneeuw en het uitgraven van mijn walkie-talkie gaat ook veel trager dan verwacht. Na een minuut of 6 heb ik hem dan eindelijk te pakken. Ik zie Jesper de beruchte helling al afdalen en roep over de walkie-talkie dat ik OK ben en dat ik hem kan zien. Jesper slaakt een kreet van opluchting alleen Sander krijgt dit bericht niet mee. Hij bevindt zich aan de andere kant van de berg om de bergredding te waarschuwen. Jesper daalt voorzichtig de helling af en ik spoor hem aan alsjeblieft op te schieten. Ik lig nu zo’n 10 – 15 minuten begraven en ik begin het behoorlijk koud te krijgen.
Het openzetten van de ventilatieritsen van mijn jas bleek niet zo’n goed idee want mijn jas zit nu vol met sneeuw. Eindelijk daar is Jesper wat ben ik blij om hem te zien. Hij is blijkbaar ook blij om mij te zien want hij kust mij op mijn helm. Jesper heeft mij tot mijn middel uitgegraven als de helikopter landt…pfff had hij niet een stukje verderop kunnen landen door de draaiende wieken wordt ik weer half begraven. Jesper gaat door met graven en ik begin me te ergeren aan de bergredding, wat zijn ze in hemelsnaam aan het doen, picknicken ofzo?…schiet eens op en help mee met graven. Uiteindelijk bevrijden ze mij uit mijn benarde situatie en word ik terug gevlogen naar het dorp waar 16 man search & rescue plus een agent mij staan op te wachten.[b]The Aftermath[/b] Ik verwachtte dat ik af geblaft zou worden maar iedereen bleef gelukkig heel vriendelijk. Ik werd voor een controle van mij knie naar de dokter gebracht, maar het bleek allemaal niets ernstigs te zijn. Om twaalf uur zaten we met zijn alle aan het bier met een dubbele schnaps. ’s Middags moesten wij nog even langs bij de politie om apart van elkaar een verklaring te geven. In de weken daarna vielen de rekeningen op de mat van de helikopter en bergredding. Forse bedragen (bijna €5000) die gelukkig door mijn reisverzekering werden vergoed.
Een heftig verhaal, maar op welke punten van het 3x3 systeem van Werner Munter ging het volgens jou allemaal mis? Wat ging er goed? Onderstaand het 3x3 raster… 
Deze serie is powdered by de wePowder Safety Academy
Reacties
Pfoeh, heftig verhaal. De frustratie die je voelde op je laatste dag is zeer herkenbaar. Gelukkig heb ik dit nooit meegemaakt omdat ik vanwege gebrek aan kennis juist (of soms misschien té) voorzichtig ben. Ik heb me ingeschreven voor Snowsafety, maar vraag me wel af of je daardoor niet juist een vals gevoel van veiligheid krijgt. Blijkbaar wist jij op dat moment ook behoorlijk wat van inschatten van risico’s maar heb je je laten meeslepen in je enthousiasme om er toch nog iets van te maken. Dat kan iedereen overkomen lijkt me, ongeacht je kennisniveau.
Blijft heftig om te lezen pollux! Zo zie je maar: ook als je besluit terug te keren zit je nog steeds op een helling waar je niet had willen zitten…
\
@alaeven: Ik denk dat het met het false sense of security van het SSC wel meevalt. Er wordt veel aandacht besteed aan mindfucks en groepsdynamiek, en dankzij de vele eye-openers tijdens deel 1 ben je je juist heel erg bewust van de gevaren en je eigen onkunde (lees: beperkt kennisniveau).
Heftig… en heel herkenbaar!
\
Volgens mij gaat het meestal mis met het item: planning de avond van tevoren. Ik zit zelf ook eigenlijk nooit met een stafkaart van te voren te kijken welke hellingen, welke hellingshoek hebben. En áls je dat al doet, zal je net zien dat die lift niet loopt maar je een andere helling wil/moet/gaat skien.
\
@alaeven: SSC heeft mij geen false sense of security gegeven hoor… na de theorie dacht ik dat ik nooit meer buiten de piste durfde te komen, in de praktijk (cursus) bleek dat mee te vallen. :)
Verhaal al eens op skizone gelezen. Ben weer onder de indruk van de emoties die je zo treffend weet te beschrijven.
Ik als poedernoob heb altijd al gedacht dat het verstandig zou zijn om een lawinecursus te volgen, totdat ik wat boeken hierover aan had geschaft. Nu dat ik een groot deel van de lawine theorie uit deze boeken heb doorgenomen realiseer ik me hoe complex lawine-safety wel niet is… Nou weet ik niet wat er allemaal tijdens een lawine safety cursus wordt verteld, maar het zal ongetwijfeld lijken op wat er in die boeken staat, en daar ben ik behoorlijk van geschrokken. Ik gok dat deze cursus je juist geen false sense of security geeft maar je de stuipen op het lijf jaagt. Helaas vallen de SSC cursus dagen voor mij precies verkeerd dit jaar, anders had ik me al wel opgegeven… Volgend jaar beter, ondertussen bestudeer ik m’n setje boeken nog maar wat zodat ik de theorie uit de cursus wat beter kan plaatsen.
\
Maar, toch zit er wel in een punt in die opmerking over false sense of security… Want na zo’n cursus ben je je bewust van de gevaren, maar je gaat ze ook opzoeken… Want dat is natuurlijk wel het doel! Freshies scoren, zonder zo’n cursus te hebben gevolgd en jezelf getraind te hebben in off-piste / lawine gevaren had je daar wellicht nooit gestaan. (Of misschien wel, zonder enige kennis en was het helemaal fout gegaan)
\
De lokroep van het sneeuwvlokje is moeilijk te weerstaan.
@Ollie; heel herkenbaar…na de L1 theorie dacht ik dat ik niet goed bij m’n hoofd was om de pistes af te gaan…
Het creëren van een vals gevoel van veiligheid door een cursus lijkt me altijd nog gezonder dan niet gehinderd door welke kennis dan ook elke willekeurige helling rippen…Maar goed, men heeft hier toch een statement voor zoiets…was dat niet zoiets als “poeder is een keuze”??
Ja Pollux, ik ben blij dat je het overleefd hebt en dat je deze gebeurtenis hebt kunnen navertellen. Zo kunnen we daar allemaal iets uit leren. Achteraf is het natuurlijk makkelijk praten, maar persoonlijk ken ik deze flank goed. Het is een steile (tot 40°-45°)oost-noordoost flank, met meerdere couloirs (rinnen in het Duits lawinebericht). De sneeuw en wind komen in dat gebied vaak uit het westen met dus afzetting van schneebretten bovenaan op de oost-flank en in de rinnen. De vroege wintermaanden ligt deze helling er vaak gevaarlijk bij, zeker tijdens en na sneeuw en wind vanuit het westen. In 2006 zijn er begin januari op deze flank (Hintere Rendl) meerdere doden gevallen in een lawine. Een groepje skiërs met hun skileraar (stufe 4, na zware sneeuwval en westenwind) waarbij de leraar het overleefd had. Persoonlijk zou ik deze flank eerder op het einde van de winter skiën, met firnschnee, die meer gestabiliseerd is of na een lange periode met stabiel weer. Als ik de foto’s bekijk valt mij ook op dat je gekozen had voor de steilere direct afdaling. Je kan ook een minder steile (en waarschijnlijk iets veiligere)afdaling kiezen op deze flank. Die vertrekt volgens de beschrijving van berggids Andy Thurner hoger en zuidelijker op de graat van de Gampberg (Arlberg Variantenführer, route 7a). Deze afdaling begint bovenaan links op uw foto en loopt naar links buiten het beeld van uw foto.
Het zou helpen als we allemaal bij het plannen van onze routes op de hoogte zijn van de lawine historiek op de hellingen die we kiezen. Locals en lokale berggidsen kunnen hierbij ongetwijfeld helpen alsook allerhande routebeschrijvingen zoals bv. het boekje Arlberg Variantenführer van berggids Andy Thurner.
@ popski. Ik had die helling niet helemaal goed in mijn hoofd qua stijlheid. Had hem een jaar eerder onder heel andere omstandigheden geskied. Het was ook niet de bedoeling die specifieke couloir te skiën. Ik wilde nog een stuk door traverseren waar het iets vlakker wordt.
De andere route die jij beschrijft is inderdaad wat makkelijker maar ook onder de omstandigheden van die dag een no-go.
vreselijk die nachtmerrieverhalen ; … maar het had nog vreselijker kunnen zijn …
Heb je nog enig idee waarom toen lawinefactor van 4 naar 3 gedaald was ?
@Pollux?: Misschien een beetje off-topic (of reeds te vinden op het forum (?)), maar hier is dus sprake van een reddingsdienst die jou uiteindelijk wel in de heli heeft meegenomen. Was dat echt nodig en in hoeverre had je daar nog wat over te zeggen? En hoe weet (en wist je op dat moment) dat die vette rekening niet voor eigen rekening zou komen?
\
@Meteo Morris: Hebben we een overzicht van waar je nu als freerider op moet letten qua reisverzekering en dergelijke?
@Henk_Pater
Dio is bezig met een overzicht. Hij is bezig met de laatste details en dan zetten we het direct op wePowder…
@ henk_pater. Het was uiteindelijk niet 100% nodig om de heli erbij te hebben omdat ik al werd uitgegraven door een vriend, maar dat konden ze ten tijde van de melding niet weten. En zonder heli en ski’s had het me ook nog wel een aantal uur geduurd om het hele Rendl dal te voet af te dalen naar de bewoonde wereld. Er werd mij geen keuze gegeven om niet in de heli in te stappen…overigens volledig terecht gezien het lawine gevaar in dat dal en de afgelegenheid. Ik was op dat moment absoluut niet bezig met de kosten van dit hele geintje (al baalde ik wel dat ik mijn Seth Pistols kwijt was). Toen ik eenmaal een checkup van een arts had gekregen en mijn eerst biertje met schnapps had weggetikt kwamen natuurlijk wel de zorgen over de kosten.
Ik was/ben verzekerd bij de NskiV en die hebben dat uiteindelijk allemaal keurig netjes gedekt zonder dat ik daarvoor door allerlei hoepels moest springen.
@Pollux Heb je bij de reisverzekering van NskiV nog additionele opties genomen?