Safety wednesday; soms gaat het mis......deel IV

[flickr-photo:id=3183738239,size=s] [i]Vaak gaat het goed, soms gaat het mis. Vandaag het vijfde artikel in een reeks om je te laten zien dat het soms mis gaat. Goed mis. Zodat je ziet dat je altijd, maar dan ook altijd bij je zelf te rade moet gaan. [b]‘Doe ik de juiste dingen en doe ik ze goed?’[/b] Daarnaast vormen ze een opmaat naar de lancering van het wePowder freeride paspoort. Het [b]wePowder freeride paspoort?[/b] Jep, een middel dat je gaat helpen bij je keuzes komende winter en de winters die volgen. Stay tuned!! [/i]

[i]Heb jij zelf ook eens zoiets meegemaakt. Wil je het delen, om de mensen om je heen te wijzen op de gevaren, danwel om feedback te krijgen op de vraag waarom het bij jou mis ging. Schroom niet. Mail me: [b]morris[at]wepowder.nl[/b] Maar, het gaat in deze reeks om zelfreflectie en leren. Niet om af te zeiken of boute uitspraken. Ik wil Frisco!, Robbert, Oppie, Pollux en Gilliam alvast bedanken voor het delen van hun verhalen. Weken geleden hadden we het [url=http://www.wepowder.nl/node/1696]verhaal van Gilliam[/url], de week daarna [url=http://www.wepowder.nl/node/1730]het verhaal van Pollux[/url], de week daarna [url=http://www.wepowder.nl/node/1778]het verhaal van Oppie[/url], toen volgde [url=http://www.wepowder.nl/node/1778]het verhaal van Robbert[/url] en afgelopen week het [url=http://www.wepowder.nl/node/1750]verhaal van Frisco![/url] en deze week het verhaal van Telemikey[/i].

Werner Munter had al verschillende keren op mn nachtkastje gelegen, althans in [url=http://astore.amazon.de/wepowder0b-21/detail/3000105204]boekvorm[/url]. Evenals het Oostenrijkse “Lawinen”. De eerste touren lagen achter de rug en ik dacht het na al die jaren, allemaal redelijk in de vingers te hebben. “Ja, natuurlijk moet je als laaglander extra voorzichtig zijn” want wij kunnen niet dat seizoensgevoel met de sneeuw ontwikkelen die de locals wel hebben. Toch?

We spreken ergens februari/ maart 2005 oid. Ik was met de familie in Zermatt, een plaats waar we al jaren kwamen en die ik als m’n broekzak ken. De laatste jaren woonde daar in de winter een vriend van me, “A”, die me verschillende mooie poederafdalingen had laten zien. Mooi. Want terwijl vaders en moeders op de piste aan het krabbelen waren, konden mijn broertje en ik samen met die gast lekker los in de poeder. En ik had ook nog eens m’n (voor mij) gloedje nieuwe Atomic Big Daddies bij me. Maar dan heb je wel verse sneeuw nodig. Ja, er lag wel zwaar verspoorde meuk naast de Furgsattel lift (skiers rechts) maar na een paar dagen heb je dat wel gezien. Leuk als er niets beters is maar om nu echt enthousiast van te worden… neuh. En in het ‘geheime’ Garten was het met de sneeuw ook niet veel soeps. Jammer van die sneeuw maar wel begrijpelijk want zo in het midden van de winter, heeft die centrale alpiene kam toch moeite met sneeuw te vangen. Eigenlijk valt het er bijna altijd wel ergens eerder uit en komt gewoon niet zo diep de Alpen in.

[flickr-photo:id=3405254870,size=m] Hoe blij was ik toen we hoorden van die reuze depressie die met veel geweld zich toch dwars over de Alpen zou bewegen. Een dag eerder was het al begonnen met sneeuwen maar ook de wind was niet mis. Pfff, zomaar een windkrachtje 7 a 8 oid uit de W hoek. In ieder geval meer dan genoeg om de gondel naar de Klein Matterhorn en later ook de lagere stoeltjesliften er uit te gooien. Beneden in het dal viel weinig te merken van al het noodweer daarboven. Het enige dat we zagen waren die grote, vette vlokken. Mmmm, poeder!

Ik weet niet meer of het nou een of twee dagen heeft gesneeuwd maar er lag uiteindelijk zomaar een metertje vers. En nog redelijk zicht ook! Met de hele familie ging het allemaal niet zo snel naar boven, waar we met bij ski bum buddy hadden afgesproken. Echt zoooo vet. Wat een bak sneeuw, zeker in de ingewaaide stukken! Maar andere hellingen die vol in de wind hadden gestaan waren nu echt helemaal blank.

[quote]Telemikey is lid van het [url=http://www.wepowder.nl/node/1810]wePowder freerideteam[/url], 37 jaar en telemarker. Opgegroeid in ondermeer Canada, stond met 3 jaar voor het eerst op skies. Altijd op de piste, buckels en noem maar op. Tot hij de de Blizzard of Aaahs zag. Sindsdien klopt zijn poederhart. Komend seizoen schrijft hij over telemarken en de trips die hij gaat ondernemen. Zijn favoriete secret is helaas dit jaar gesloten, dus die houdt hij nog (even) voor zich. Mikey is empowdered by [url=http://www.salomonfreeski.com/nl/]Salomon[/url] en [url=http://www.smithoptics.com/]Smith[/url][/quote]

In eerste instantie was alleen de lage lift op de gletsjer open. Overal om ons heen werd gesprongen tbv lawine controle. In de gauwigheid had ik op het lawinebericht gezien dat het om een stufe 4 ging. Oppassen dus. En op zoek naar A want die had natuurlijk niet gewacht op de familie slow poke. We kwamen hem tegen onder de lift van Furgg/ Sandiger Boden. ABS in de aanslag want hij wilde een redelijk steil hellinkje pakken. Er leek niet veel sneeuw op te liggen maar de hechting bleek bagger. Ook niet zo raar want juist die helling pakt nog best wat zon en verandert veelal in een harde plaat. Al na drie bochten oid trapte hij een plak van een cm of 5 a 10 los. Niet veel maar wel genoeg om hem mee te trekken. Achteraf redeneerde hij dat hij al wist dat die helling link zou zijn. Maar ja: airbag mee hè, dus wat kan er gebeuren (nu ja, het was wel iets genuanceerder maar toch).

We kwamen elkaar eindelijk tegen net toen de Furggsattel lift aanstalten maakte open te gaan. Wij voor in de rij. Yes! Met een van de eerste liften mochten we omhoog. En ondertussen vertelde hij hoe hij eigenlijk al wist dat die helling niet kon maar dat ie toch wel geschrokken was. Eigenlijk hadden we best veel overleg want A wist hoe geïnteresseerd ik was in lawinekunde. Ondanks dat hij meestal alleen skiet, heeft hij een hogere risicoacceptatieniveau. Vandaag zouden we iig om en om leider zijn.

[flickr-photo:id=3405251942,size=m] De corduroy lag er mooi bij maar die poedervelden er achter! Weliswaar afgezet met wat lint maar toch. En trouwens, we hadden die helling al zoveel geskied, daar mogen we rustig een paar Werner reductiepunten voor rekenen! Eerste afdaling redelijk dicht langs de piste. Niet gek diepe poeder en je kon goed merken dat het windpacked was want ook niet van de meest fluffy spul ooit. Maar na bijna een week styrofoam o zo lekker.

Je zag het al gebeuren, de tracks waaierden steeds verder uit naar skiers rechts, daar waar de helling ook steeds steiler wordt, totdat ie helemaal rechts en net onder de rotsen net over de 40graden heengaat. En hoe verder naar rechts, des te meer er ingewaaid was. En wij deden vrolijk mee. Sterker nog. De tweede afdaling was eigenlijk gelijk op het steilste stuk. Eerst A en toen ik. Met slechts een paar super G bochten stoof ik naar beneden waar A helemaal enthousiast was: eindelijk had hij van een laaglander die teveel bochten maakte een strepentrekkendefreerider gemaakt. Nou ja, hij had me goed wat tips gegeven en het ging idd errug lekker. Hmmm, best stabiele sneeuw. Nergens een woompf of scheur gezien…

Hops, weer snel naar boven voor meer. Ondertussen begon het weer weer wat te betrekken en stak de wind weer op. Koud hoor daar op dat Sattel, vol in de wind. Na een paar afdalingen was de helling op: overal sporen. Maar wij hadden trek in meer… Garten dus. Daar zouden we zeker nog de eersten zijn, als we een beetje voortmaakten natuurlijk.

Nu had ik daar niet zo’n lekker gevoel bij ondanks dat ik met zo’n local mee was die sneeuw goed begreep. Dus ik herinner me nog goed dat ik aangaf maar eens rustig te beginnen en goed om ons heen te kijken. Maar nu moet je weten dat Garten redelijk onoverzichtelijk is. Een gebied vol rotsen en couloirtjes en verschillende hellingshoeken die je via verschillende toegangswegen moet aanskien. Goed opletten want er zitten een paar No Go zones in waar je echt niet zomaar wilt skien, tenzij je een cliffje van 40m niet zo spannende vind.

En die toegangswegen vinden was niet gemakkelijk. Door de opkomende bewolking was het licht vlak en skieden we bijna in een white out. Daarnaast leek door de grote hoeveelheid sneeuw het terrein anders dan een paar dagen terug. Lastig. Uiteindelijk komen we op bekend terrein, boven een convexe ingang van een couloirtje van pak ‘m beet 60m oid. Maar dit was niet waar ik wilde beginnen. Ik had die nog flauwere helling willen hebben waar je uiteindelijk ook meer overzicht hebt op Garten zelf. Het couloir zelf was zo rond 35 graden…

Het was mijn beurt om de groep te leiden. What to do? Terug was geen valide optie: veel te veel moeite en trouwens we hadden net best steil geskied. In ieder geval een voor een en ik zou wel vooruit skien, een ski cut maken (aansnijden van de top helling op snelheid) en dan op een safe spot A en m’n broer naar beneden laten skien om vervolgens er zelf achteraan te gaan. Eerst eens kijken vanaf die rots schouder hoe de helling erbij ligt: redelijk. Wel flink ingewaaid. Ik zag m’n safe spot iig, aan de overkant van het couloir: een inham tussen kale rotsen. Rotsschouder af om wat snelheid te maken, roll over op, ski cut en m’n safe spot in schieten.

Ik heb niets gehoord maar het schijnt dat A en m’n broer geschreeuwd hebben. Toen ik vanuit m’n safe spot omdraaide schrok ik me rot. Precies achter die schouder was ik een gigantisch ingewaaid stuk ingeskiet dat nu losgekomen was en de rest van de helling meetrok. Volkswagen kever grote brokken schoven met een angstig gesis langs. En wat snel al! Holy shit. Ook de run out werd door de extra belasting er uit getrokken, hoewel dat dan weer niet zo veel sneeuw was. DAMN, wat was ik geschrokken. A en m’n broer konden me zien staan dus wisten dat ik OK was maar ook zij vonden het voor vandaag welletjes: genoeg pushen van de limits.

Op weg naar beneden zien we een helicopter van de bergredding. Helaas hebben die ook gezien wat we gedaan hadden, ondanks de vele waarschuwingen om niet off piste te gaan. Ik zie ze nog boos zitten gebaren in die heli, een paar meter boven m’n kop.

Na van de schrik te zijn bekomen maar wat rustiger aan gedaan en piste gepakt. Overigens zijn er die dag, op zo’n onschuldig ogend stukkie tussen twee pistes een of twee snowboarders verongelukt. In ieder geval een ervan is, voor zover ik weet omgekomen. Wat maar weer aangeeft hoe op scherp alles stond want ook deze helling wordt oneindig vaak geskied.

[b]Waar ging het mis?[/b]
[i]Een heftig verhaal, maar op welke punten van het 3x3 systeem van Werner Munter ging het volgens jou allemaal mis? Wat ging er goed? Onderstaand het 3x3 raster…[/i]
Vanavond volgt een deel van het antwoord.