Poedertrip dinsdag: early season trippin'

Deep in de Engadin

Al vroeg in het seizoen stond ik op scherp. Vanaf Morris’ eerste alert had ik mijn agenda naast een lijst met open gebieden en de sneeuwval liggen. Dat moet ook wel, met een streven van 40 kwaliteitsdagen en een onmogelijke maand december moet ik vroeg in het seizoen eager zijn. Tegelijkertijd maakte ik me zorgen om de kwaliteit, zou het niet zonde zijn van m’n euro’s om nu al richting Alpen te gaan?

Rond 20 november ben ik aan het mailen met een aantal mensen over een korte poedertrip naar Scandinavië, die eigenlijk helemaal niet in mijn agenda past. Tegelijkertijd doet Morris een lange termijn voorspelling voor het 4e alert, maar dat zal nog zo’n 2 weken duren. Ik besluit dit af te wachten, Scandi wordt me te duur en die moeilijke agenda is er niet voor niets.

Naarmate de dagen vorderen blijkt dat Morris’ voorspelling uit gaat komen, het enthousiasme groeit. Via mail heb ik contact met Steven, die er ook oren naar heeft. De 26ste bij MK sluiten we de boel binnen 30 seconden kort, het wordt geen makkelijke trip, maar als de vooruitzichten zo blijven gaan we. Zondag t/m dinsdag was het eerste idee, maar al snel blijkt dat ma t/m wo, beter is. Vlug wat schuiven in de agenda en geregeld.

De voorbereidingen gaan echter nogal moeizaam. Er is een duidelijke paarse vlek met heel veel sneeuw te zien, maar hier is geen enkel open gebied te vinden. Er komen veel tips binnen, ‘ik heb gehoord dat gebied sus of zo de liften opent als het gaat dumpen’. Alle gebieden binnen een redelijke cirkel worden gecontact, maar overal nul op request. Sommige verklaren me zelfs voor gek en zijn er van overtuigd dat er helemaal geen sneeuw gaat vallen. Op dit moment neem ik me nog maar eens voor reëel te zijn en de boel te cancellen als er geen goede gebieden zijn.

Dan nog maar een keer met Morris contact opgenomen. De sneeuw gaat iets oostelijker vallen en St Moritz komt vol in de vuurlinie te liggen en, nog belangrijker, St. Moritz is al voor een groot deel open. Van Steven hoor ik ook nog eens dat Vincent en Yannick (met 2 volle seizoenen Moritz-ervaring) zich aangesloten hebben. Alle twijfel is nu weg, we gaan zeker.

Zondagavond half zeven zitten we in de auto en de reis gaat voorspoedig. Met Steven als fanatiek skibouwer en Yannick als materiaalfanaat is het niet moeilijk te raden waar de gesprekken over gaan. Gesprekstof genoeg voor meer dan 10 drie-daagse trips. Rond tweeën beginnen we aan de Julierpass, nog 60 kilometer en geen vlokje sneeuw te bekennen, alleen een paar regendruppels. Nog een uurtje redeneren we.

Dat valt ff later vies tegen als we ondanks de prima winterbanden niet meer vooruit komen. Op deze hoogte ligt inmiddels een halve meter sneeuw, maar een sneeuwschuiver is in geen velden of wegen te bekennen. Zo snel als mogelijk binden we de sneeuwkettingen onder. Wederom een tegenvaller, die dingen blijven niet echt zitten, regelmatig moeten we de auto uit om de kettingen opnieuw te bevestigen. Als we een ketting verliezen en er na 20 minuten zoeken achter komen dat hij om de as gedraaid zit, is de stemming definitief kut. Gelukkig bevestigen we de kettingen juist op dat moment wel goed en kruipen we verder omhoog. Met een slakkengang parkeren we om 6 uur ’s ochtends de bus bij de gondel in Corvatsch. Snel kruipen we in onze slaapzakken, 2 uur later worden we geradbraakt wakker.

Goede nieuws is dat we niet meer naar buiten kunnen kijken. De auto is volledig ingesneeuwd, we zijn niet voor niets gekomen! Snel aankleden, ontbijten en dan naar de lift. Daar blijkt echter de volgende onaangename verrassing, de liften blijven dicht, misschien voor de rest van de dag. Damn, dan maar naar Furtschellas, blijft zeker de hele dag dicht. Dan St. Moritz zelf, daar wordt ik zelfs uitgelachen, de liften blijven ook hier de hele dag dicht. Vloeken, de stemming is tot een nulpunt gedaald. We besluiten nog eenmaal naar Corvatsch te rijden, dat was immers het enige dalstation waar ze nog niet zeker weten of ze de hele dag dicht zullen blijven. Ondertussen wordt over plan B nagedacht, maar dat blijkt er niet echt te zijn. We weten immers dat alle omliggende gebieden dicht zijn, Saas-Fee en Zermat zijn opties, maar veel te ver rijden. Samnaun is een optie, maar daar is nog geen sneeuw gevallen. Sulden(it) schatten we op minimaal 2 uur, maar daar weten we eigenlijk helemaal niets over. Meer kunnen we niet bedenken.

In Corvatsch aangekomen zien we iemand met ski’s lopen. Was gehen Sie machen? Skifahren! Die liften offnen in 5 minuten! Nog nooit sloeg een stemming zo snel om! Snel pakken we onze spullen en gaan op pad. Zonder morren betalen we de veel te hoge liftprijs voor de 2 liften die draaien. Vanuit de lift zien we al snel de gigantische hoeveelheid sneeuw die er gevallen is! Minimaal 80 centimeter en het sneeuwt nog steeds, dit moet een topdag gaan worden!

Superstoked strappen we in om meteen vol gas weg te rijden. Wederom een tegenvaller. Voor de benen zijn dit de eerste meters van het jaar en de 80 cm vederlichte poeder maken het skiën en boarden niet makkelijk. We zakken heel ver weg en rijden nagenoeg over de grasmat. Snelheid behouden is nauwelijks mogelijk, het zicht is belabberd en het terrein dat open is, is niet stijl. Licht ontgoocheld zitten we in de lift omhoog. Gelukkig gaat vanaf run 2 alles beter. We raken gewend aan de omstandigheden en worden steeds beter. Dikke poederlijnen kunnen we niet rijden, maar lol hebben we wel. Kunst is snelheid te verzamelen op de piste om die vervolgens weer heel snel kwijt te raken in de poeder. Met de juiste handigheid fantastisch! Met iets minder handigheid kom je stil te staan in die poeder en mag je naar de kant zwemmen. Zwaar, vermoeiend en niet wat we gehoopt hadden, maar we zijn zo blij als een kind!

’s Avonds vinden we een prima slaapplek bij de Innlodge in Celerina. De matrassenlager zijn leeg, schoon en cheap, dus we slapen prima. De volgende ochtend overleggen we kort wat het plan is. Snel besluiten we in st Moritz te blijven, er is hier nog heel veel onontgonnen terrein aangezien de meeste liften nog niet open geweest zijn. Wederom stappen we in de auto voor een rondje langs alle dalstations. Wederom keren we behoorlijk gedesillusioneerd terug. Alle liften blijven dicht, alleen dezelfde twee liften in Corvatsch gaan open. Snel wegen we onze kansen. Alle andere gebieden zijn te ver rijden, hebben te weinig sneeuw gehad of zijn nog dicht. We besluiten dus in Moritz te blijven.

Al tijdens de eerste run blijkt dat dit een goede keuze is. De sneeuw van gisteren is redelijk ingeklonken, dus drijven is veel makkelijker. Stukken die gisteren totaal niet te rijden waren zijn nu opeens goed te doen. Nog steeds landen we kleine drops op de grasmat en zitten dikke sprays er niet in, maar door onze mobiliteit kunnen we opeens heel veel verse lijnen rijden. En dan blijken 2 liften toch weer genoeg. We vermaken ons de hele dag prima. Meer dan een verdwaalde pisteridder komen we niet tegen, dus firsttrack na firsttrack.

’s Avonds vieren we deze topdag met enkele halve liters in de Innlodge. Daar maken we wederom dankbaar gebruik van de gratis wifi om het vervolg van de trip te plannen. Het vertrouwen in Moritz hebben we opgegeven, wij geloven er niets van dat die liften morgen wel open gaan. Bovendien hebben we alle beschikbare lijnen inmiddels wel gereden en hebben we weinig trek in nog meer scheldende lifties achter ons aan. Na een kort gesprek met Morris besluiten we dat het Samnaun moet worden, of eigenlijk, dat Samnaun het enige alternatief is. Daar zou minder sneeuw moeten liggen dan in Moritz, maar wel met alle liften open.

Nog diezelfde avond vertrekken we richting Scuol omdat dat ons de handigste plek lijkt om te slapen. Onderweg hebben we er een hard hoofd in, naarmate we verder van Moritz af raken wordt het warmer. In Scuol zelf horen we dat het daar maar 20 cm gesneeuwd heeft en verder alleen maar regen. De twijfel blijft, ook als we de volgende ochtend Samnaun binnen rijden, ook daar ligt maar 20 cm, zonder onderlaag.

Eenmaal in de gondel blijkt dat we het wederom bij het verkeerde eind hebben. Boven op de berg ligt een halve meter vers, het is strak blauw, alle liften zijn open en er is geen hond te bekenen. Yannick en ik kennen allebei redelijk de weg dus dit zou zomaar de beste dag van het seizoen kunnen worden. De dalafdaling naar Samnaun onder de gondel is weliswaar niet te doen, vanaf 2000 meter ligt er zeker wel een mooie halve meter.

Wederom kunnen we ons lol op. Freeriders zijn nergens te bekennen en het handjevol andere skiers en boarders blijft keurig op de piste. Overal rijden we firsttracks en hele lekkere lijnen. Onze camera’s draaien overuren! Dit is duidelijk een van de beste dagen ooit. Door de rust hoeven we bij de liften nergens te wachten, veel pistes zijn nog helemaal niet open of geprepareerd, dus er is veel meer en overzichtelijker freeride terrein dan later in het seizoen. Door dit overzicht en de korte wachttijden rijden we een record aan hoogtemeters! Een fantastische einde van een fantastische trip!

Ondanks de regelmatige twijfel over de omstandigheden en de moeizame planning door het beperkte aantal open gebieden was dit misschien wel de beste trip van dit seizoen! Early season blijkt toch weer heel goed te zijn. In sommige opzichten is het een beperking, maar als je daar mee om kunt gaan dan zijn er ook heel veel voordelen. Rustiger dan begin december vind je de Alpen nooit, hotelkamers zijn nog ruim voorradig en goedkoop. Kortom, als de omstandigheden goed zijn, is dit de mooiste tijd van het seizoen voor een goede roadtrip!

Credits:
Foto’s: Yannick
Riders: Steven, Yannick, Vincent en Niels