Poedertrip dinsdag: touren in Wallis

Poedertrip dinsdag: touren in Wallis

Pigne d’Arolla

Na een lange nacht rijden reden Jeroen en ondergetekende het mooie Val d’Herens in, op weg naar Arolla. Op het forum had ik de eerste plannen al laten zien, maar helaas had Poedersletje toch net iets te weinig browniepunten om mee te kunnen, dus bleven we met zijn tweeën over.

De eerste aanblik op de Pigne d’Arolla was hoopgevend, noordwand zag er nog goed besneeuwd uit dus we keken uit naar een mooie tocht. De laatste inkopen deden we nog bij de lokale sportwinkel, die beheerd word door een gids. Hij wist ons te vertellen dat de Pigne noordwand de laatste jaren maar af en toe in conditie was geweest om te klimmen, maar bijna nooit voor een goede skiafdaling. Wel dacht hij dat dit het meest ideale moment zou zijn van deze winter, dus onze planning was in ieder geval goed. Het was inmiddels alweer tegen 12:00 uur dus tijd om de spullen te pakken en richting de Cabane de Vignettes te vellen. Met de ski’s op de rugzak begonnen we aan de eerste 200 hoogtemeters door het deels groene landschap, onderbroken door grote sneeuwvelden. Doordat het al eind mei was zakten we af en toe heupdiep weg in de sneeuw, maar gelukkig konden we snel de stijgvellen onder de ski’s plakken en de rest omhoog vellen. Op de gletscher onder de hut was de sneeuw ondanks ons late vertrek lekker hard en besloten we zonder touw omhoog te gaan. Ik kende de gletscher al van de zomer en wist dus waar de spleten zaten. Deze zijn dan ook makkelijk te omzeilen en alles was ook goed dicht gesneeuwd. Om 17:30 uur stonden we na een vermoeiende anstieg eindelijk bij de hut, het was toch wel te merken dat we de hele nacht hadden gereden, en er wat minder zuurstof in de lucht zat. Het winterraum van de Cabane des Vignettes is recent nog vernieuwd, dus we hadden de luxe om te kunnen koken op een echt gasfornuis, en we hoefden ook geen sneeuw te smelten voor water! Voor de nodige gezelligheid zorgden de 4 Italianen wel, die een rondtour deden over de gletschers in de omgeving. Zij wisten ons ook te vertellen dat het weer over 2 dagen om zou gaan slaan, iets wat haaks stond op de weersvoorspellingen die wij gezien hadden. Gelukkig had ik het nummer van Morris dus stuurde ik een smsje voor de laatste update. Door de slechte ontvangst kon ik helaas geen bericht terug meer ontvangen.

De volgende ochtends ging om 6 uur de wekker, tijd om bereik te gaan scoren met m’n telefoon. Op mijn voicemail stond een uitgebreid weerbericht van Morris, wat ook aangaf dat het weer de volgende dag om zou gaan slaan. In plaats van eerst een inski tour te maken besloten Jeroen en ik om vandaag dan maar meteen de Pigne d’ Arolla Noordwand te proberen. De klimwaarding van deze route van D met een passage IV rots, en als skiafdaling werd deze wand gewaardeerd als 5.3. Het zou dus een intensieve dag gaan worden. In 10 min stonden we vanaf de hut bij de instap van de route, een kort couloir richting de graat die we moesten volgen naar de hoofdwand. De zon was alweer van de partij dus was het zweten geblazen in de kniediepe sneeuw. Bovenop de graat was de sneeuw nog keihard en kwamen de stijgijzers goed van pas. De IV passage hebben we als enige uit hoefden te zekeren omdat hier een dun laagje ijs op de rotsen lag, wat het klimmen moeilijk maakten. Hoe hoger we kwamen hoe meer verse sneeuw er nog lag van de afgelopen dagen, na 3.30 uur geklommen te hebben stonden we dan ook in 15cm vers onderaan de hoofdwand. De echte klim zou nu gaan beginnen door een 200 meter lange wand van 45 tot 55 graden steil. Omdat we vrij laat waren vertrokken door de plotselinge wijzing van het plan moesten we wel wat tempo maken met klimmen, want anders zou het wel eens te warm kunnen worden. Treetje voor treetje stampten we ons een weg omhoog, het was erg zwaar in de kniediepe sneeuw, en toen we ook nog de stijgijzers onder de sneeuw op de rotsen voelen krassen werd de beslissing genomen om om te draaien. We zaten nog niet heel ver in de wand, maar het leek ons niet verantwoord om verder te klimmen. Er werden nog wat foto’s genomen waarna er en plateau werd gestampt voor het aandoen van de ski’s. De afdaling was gelukkig een waar feest, wie verwacht er nou nog eind mei poeder te kunnen scoren in een mooie wand van 50 graden! We konden in een stuk doorskiën tot de rotspassage die we uitgezekerd hadden. Nu moesten we hier een abseil maken, maar er was niks te vinden om aan te zekeren. De oplossing was het ingraven van een grote steen als toter-mann, waaraan we ons konden laten zakken. Tot het couloir waar we gestart waren moest er vervolgens worden afgeklommen, maar het laatste stuk konden we toch nog genieten van een heerlijk 45 graden couloir gevuld met slush puppy. Hoewel we de top niet gehaald hadden had ik toch een goed gevoel over de gemaakte beslissing om om te keren, en hadden we toch een mooie en ook complexe tocht gemaakt. Het saaie omhoog vellen richting de hut duurde zoals altijd te lang en mijn stok had er zo te zien ook geen zin meer in. Na jaren van trouwe dienst begaf deze het tijdens het aanpassen van de stijghulp.

De volgende ochtend werden we wakker tussen de wolken, en er viel af en toe zelfs wat van het witte goud uit de lucht. Omdat we toch naar beneden zouden gaan zouden we nog een couloir skiën dat we op de heenweg gespot hadden. Na een materiaaldepot gemaakt te hebben begonnen we weer aan de klim omhoog. Bij de bottleneck (1 meter 60 graden) aangekomen bleek dat verder klimmen geen optie was door een flinke laag blank ijs onder een dun laagje sneeuw. Ook deze afdaling moest dus voortijdig ingezet worden. Toch hadden we een heerlijke afdaling van een paar honderd meter. Het eerste deel van de afdaling zal rond de 50 graden geweest zijn, waarna het langzaam minder steil werd. De spullen uit het depot werden weer in de rugzakken gestopt, en we keken nog een keer naar de geskiede route. “Volgende keer toch maar het rechter couloir nemen” zeiden we allebei, waarna we rustig begonnen aan de afdaling naar de bewoonde wereld.

’s Middags zagen we tot onze grote “schrik” dat de Noordwand van de Pigne nu helemaal geskied was door andere skiërs, die via de normaalroute omhoog waren gegaan. Een gevoel van jaloezie bekroop me, maar in mijn achterhoofd wist ik dat we de juiste keus hadden gemaakt op dat moment.

Roelaano

Reacties

Gevorderd
AryenAuteur9 juni 2011 · 07:46

Mooie onderneming. Lijkt me gaaf om die wand ook eens te skiën. 25 jaar! geleden heb ik die noordwand in de zomer een keer geklommen toen er ook zomers nog ijs in zat. Heb je plaatjes gemaakt misschien? Ben wel benieuwd hoe het er nu uitziet.

Gevorderd
RoelaanoAuteur9 juni 2011 · 08:26

De fototjes zijn hier te vinden: http://m.flickr.com/#/photos/34345156@N04/sets/72157619504996631/
\

Het is ook al een verhaal van een tijdje geleden trouwens :)

Gevorderd
koen_djfistelAuteur9 juni 2011 · 08:37

it’s all about the down :-) :-) Alhoewel ik toevallig gisteren dit in een interview met jeremy j las : “…Je moet zoveel doen voordat je je board onder je voeten kan binden en indroppen. Voor het zover is gaan er allerlei emoties door je heen. Eerst de angst, dat gaat op een gegeven moment om naar zelfvertrouwen. Tijdens het hiken maak je endorfine aan, een euforisch gevoel dat te vergelijken is met runner’s high. Zodra je ten slotte naar beneden knalt, giert de adrenaline door je lijf. Het is een grote cocktail van emoties. Alleen in de bergen ervaar ik dat.”

sbs roelz
Gevorderd
telemikeyAuteur13 juni 2011 · 08:47

Mooi verhaal en goed om te lezen dat ook jij wel eens kiest om iets NIET te doen; wijs.
\

Wanneer speelt dit verhaal ongeveer?

White room,Pillow lines,I rule
Gevorderd
RoelaanoAuteur13 juni 2011 · 10:13

Ergens in het mei 2009 dacht ik, maar het kan oon 2008 zijn geweest ;-)

Gevorderd
telemikeyAuteur15 juni 2011 · 11:48

LOL, oh, da’s wel langer terug dan verwacht. Ik had het idee dat het nog wel om dit ski seizoen ging, hehe.

White room,Pillow lines,I rule
Reageren
Mis helemaal niets meer!

Ontvang het laatste nieuws, PowderAlerts en meer!