Poedertrip dinsdag: Italiaanse Piemonte

#90, fijne herinneringen en nieuwe vrienden via wePowder en SSC

Tijdens lawine 2 van SSC ([url=http://gallery.doubleup.nl/displayimage.php?album=381&pos=0]zie foto’s[/url]) werden nieuwe poedervriendschappen voor het leven gesloten. Het was duidelijk. Dit seizoen moet er nog een keer gescoord worden. Vanwege de drukke agenda’s werd de maand februari geskipt, maar tegen het eind van de maand werd de poederstress teveel!

Morris kondigt het [url=http://www.wepowder.com/nieuws/18e-poederalert-zuid-ff-noord-en-dan-weer-zuid]18de poederalert[/url] aan en de tassen worden gepakt. Een ochtendje webcams kijken in de Piemonte zorgt voor een teleurstelling. Na een telefoongesprekje met sneeuwguru Morris, wordt de knoop doorgehakt en besluiten we om de euries bij het volgende poederalert in te zetten. POEDER IS EEN KEUZE… ook om niet te gaan! Bardonecchia en Sestriere scoorden slechts 10-20 cm en verder naar beneden, Limone Piemonte daarentegen 30-40 cm. Maar dat is wel 1400 kilometer.

Het duurt echter niet lang of het volgende front gaat wederom de zuidalpen bedienen! „Sinds zaterdag viel er de nodige sneeuw in de Italiaanse Piemonte. Het midden en zuiden van deze regio (regio 7) noteerden 20-50 in het midden (regio sestriere) en 50-70 cm in het zuiden (regio Limone). Tel daar de 10-40 cm van afgelopen week bij op en je snapt waarom de zuidelijke Alpen op dit moment hele mooie plaatjes opleveren, aldus [url=http://www.wepowder.com/nieuws/3e-nordstau-van-dit-seizoen]Morris[/url]

Nu laten de webcams wel zien wat we willen zien namelijk dikke POW!

Groen licht voor de poedertrip. Donderdag voor vertrek lawinebericht uitgeprint en de op de Lines alvast het gebied bekeken. Donderdagavond 11 maart vertrekken Teon, Richard en ik naar het zuiden. De heenreis is gepland via Basel. Een uurtje langer rijden dan over Frankrijk, maar een aanzienlijke besparing op de tolkosten. We rijden ‘s nachts over een lege autosnelweg, maar in Zwitserland pikken we de ochtendspits mee. Vrijdagochtend rijden we door de Maurienne richting de Frejustunnel. Het ochtendzonnetje prikt langzaam door de sluierbewolking heen, maar het hele plaatje doet niet winters aan. De bergen zijn bruin in plaats van wit! Zou het net als vorig jaar hoog winter zijn aan de andere kant van de tunnel?

[b]Morris’ Tunneleffect[/b]
We rijden via de tunnel naar Italie richting Bardonecchia en inderdaad…… hier heeft het tot in het dal gesneeuwd. Niet zo heftig als tijdens de historische [url=http://gallery.doubleup.nl/displayimage.php?album=381&pos=0]winter van 2008/2009[/url], maar het ziet er lekker uit. We besluiten om door te rijden naar #90 en Limone Piemonte te laten voor wat het is. Na 12 uur rijden komen we aan op de eindbestemming: Sestriere. We scoren voor 8 euro een topokaart 1:25000 bij de lokale boekhandel. In een oogopslag herken ik de routes die we vorig jaar met Morris hebben gereden, maar we laten deze pareltjes vandaag nog even liggen. Na piepercheck nemen we de eerste stoeltjeslift nr. 25, dalen via het Lariksbos af om vervolgens de stoeltjeslift te pakken naar Monte Motta. Vanuit de lift bekijken we de routes die we kunnen gaan rijden. De hemel is strak blauw, maar de sneeuw is vanwege de lage temperaturen (-12/-15 berg) goed. 24 uur na de dump zijn de toegankelijke off-pistes in de buurt van de liften getrashed, maar daar komen we ook niet voor.

’s Middags gaan we met de sleeplift naar de Monte Sises op. Uit het zicht van het liftpersoneel hiken we een gedeelte van de Monte Sises op en komen bij een ruïne uit. Vanaf dat punt hebben we een prima zicht over de omgeving Sestriere en maken een strijdplan. De noordelijke couloirs laten we vandaag liggen. Het is vandaag lawinegevaar 3 en we concentreren ons op een zuidhelling die uitkomt in Sauze di Sezana.De zon heeft zijn werk gedaan en het sneeuwdek lijkt stabiel. Op hoge snelheid vlammen we door het overzichtelijke, maagdelijke terrein. Oké, niet de 50 cm dikke puf die we zochten, maar onze handtekeningen drukten 10-20 cm in het sneeuwdek.

Een heerlijke rit door een uitgestorven gebied die uitkomt in een gehucht van enkele huizen. Daar treffen we een joggende skileraar die ons verder het dal in stuurt. Ons Italiaans is slecht en waarschijnlijk hebben we de beste man verkeerd begrepen, want in het dal aangekomen blijken we de taxi terug te moeten nemen naar #90. Een ritje van 30 minuten, kosten 10 euro p.p wat volgens ons toch de moeite waard was voor deze hemelse afdaling.

In Sestriere proberen we een goedkope overnachting te regelen, maar blijven steken op 40 euro p.p.p.n… De Olympische sterren bepalen vier jaar na dato kennelijk nog steeds de prijs, maar we leggen ons erbij neer. De lange heenreis en ons hongergevoel brengen ons in hotel Lago Losetta dat geheel is ingericht voor minder validen. Het bed van Teon is zo slecht dat je er idd invalide van wordt, maar gelukkig wordt na een belletje een nieuw bed binnengesleept! Eten doen we in het hotel, waar kwantiteit boven kwaliteit staat. Zeker geen toppertje op gastronomisch gebied, maar ach we hoeven de deur niet meer uit! Na het eten pakken we de hoogtekaart en plannen de dag van morgen.

Zaterdag is de hemel wederom strak blauw. Het lawinegevaar is nog steeds stufe 3. We hebben een route gepland op een noordhelling vanaf de Monte Fraiteve. Een sleeplift brengt ons naar de top en vandaar traverseren we om de berg heen naar het uitgekozen couloir dat we op de hoogtekaart hebben gezien. Bij de ingang van het couloir hebben we goed zicht op de situatie en maken ons strijdplan. Achtenveertig uur na de dump staan er nog maar twee sporen in de helling dus dat wordt genieten. De poeder is dik (50 cm) en Teon en Richard gillen als kleine kinderen in de speeltuin. We maken 1500 hoogtemeters door de maagdelijke poeder.

Het Lariksbos is fantastisch terrein en de sneeuw blijft aan de noordkant ontzettend goed. Onderweg controleren we de hoogtekaart, maar het plan om richting Sauze d’Oulx te gaan blijkt wat optimistisch. We volgen (ski)route 21 naar het dal, maar de laatste 100 meter komen er meer sporen in de afdaling en komt het aan op de techniek! Onder aan route 21 komen we uit bij een leuk restaurantje. Helaas hebben we geen tijd om een Pizza te scoren, want volgens de eigenaar komt over 10 minuten de bus richting #90. Hiermee jaagt hij 3 klanten weg, maar wie weet komen we nog wel eens terug! Voor 3 euro p.p komen we na een half uur met een big smile weer terug in het gebied.

In het middagprogramma doen we nog een route die vertrekt vanaf Monte Banchetta. Vorig jaar lag hier heel veel sneeuw, dus vol verwachting hiken we over een kaalgeblazen top naar de afdaling. Onderweg zien mijn poedermaatjes een lekkere noordoost flank liggen en die moet natuurlijk afgekrast worden. De sneeuw is heerlijk los en diep! We maken 1000 hoogtemeters (van 2800-1800 meter) en komen uit in een verspoord, smal en ijzig couloir. Om je kick te halen, moet je hier direct na een dump op deze helling staan. Beneden komen we op een langlaufpad uit dat ons naar de gondel (nr. 13) brengt. Hier aangekomen spreek ik een groep Deense freeriders uit Serre Che die ons vertellen dat de freeride omstandigheden daar bizar slecht waren. Het doet me goed dat nieuws te horen!!

Na het boarden verkassen we richting San Sicario Alto. Veel hotels zitten daar niet, maar binnen een uur hebben we voor 40 euro p.p.p.n. onderdak. De plaatselijke Pizzeria zit tot onze verbazing volgeboekt en dus zijn we aangewezen op de niet-al-te-hoogwaardigde-keuken-kwaliteiten van ons hotel. Niet alleen poeder is een keuze… ook het kiezen van een restaurant! Het plezier is er niet minder om; we hebben immers al twee dagen dikke poeder gescoord en die neemt niemand ons meer af!

Zondag wederom een strak blauwe hemel. De lift vertrekt voor ons hotel en we hoeven geen meter te lopen. Door een desolaat bosrijk gebied zweven we naar de top van de Monte Fraiteve. Als je hier direct na de dump zit dan scoor je de hele dag dikke poeder. Geen sterveling haalt het kennelijk in zijn hoofd om hier de gemarkeerde piste te verlaten, want er staan nog bijna geen sporen. De hellingen liggen allemaal (zuid)west georiënteerd dus ook wij laten ze voor wat het is. De pistes liggen er als een verlaten snelweg bij en het valt mij op dat het voor een zondag eigenlijk heel erg rustig is. Volgens het weerbericht zal de 0 gradengrens vandaag oplopen naar de 1750 meter dus passen we ons plan hierop aan. Over de “well groomed” pistes zien we skiërs die op hoge snelheid aan het trainen zijn voor een skiwedstrijd, maar wij zoeken onze kick in kleine couloirtjes die noordoost en vooral ook hoog gelegen zijn. Drie dagen na de sneeuwval scoren we nog steeds freshies, maar waarschijnlijk is het na vandaag voorbij. Op de toppen zie je dat de noordföhn langzaam op gang komt, maar tegen die tijd zitten we al in de auto terug naar Nederland! In het dal loopt de temperatuur op richting de 10 graden en het is duidelijk dat de lente eraan zit te komen, maar eerlijk gezegd…. Voor het zuiden is dat eigenlijk een vrij normaal fenomeen medio maart!!

We rijden in 13 uur terug naar huis. Verbazen ons wederom over de rijstijl van de Fransen, balen van de files in Zwitserland, maar die kleine ongemakken wegen niet op tegen de dosis plezier die we hebben beleefd!!! De poedertrip voldeed aan onze verwachtingen en we gaan heelhuids naar huis! Foto’s bij dit verhaal zijn [url=http://gallery.doubleup.nl/thumbnails.php?album=387&page=5]hier[/url] te vinden.