Roadtrippin' the Alps

Amsterdam-Wagrain-OT-San Bernadino-San Domenico-Garmisch-Dammkar-Innsbruck-Engelberg-Laax-Disentis-Secret spot 1- Secret Spot 2-Disentis-Arosa-Flumserberg-Martigny-Puy st. Vincent-Pelvoux-La Clusaz-Chur-Zauchensee-Secret spot 3-Wagrain-Amsterdam

Afgelopen zomer was ik al volop bezig met de winter van 2009/2010. Aanschaf 3-eenheid? Check. Vervoer om ook daadwerkelijk te kunnen roadtrippen? Check. Tijd? 9 weken sneeuwpret. Winterbanden? Check. Na de nodige goed bedoelde adviezen (tja, girl alleen on the road en geen verstand van auto’s) was ik dan echt ready to go. Ik had PIEK dan niet gewonnen, maar de winter van m’n leven zou het zeker gaan worden!

[b]Let’s trip & rip!! My trip in a nutshell[/b]

• Het echte roadtripgevoel in San Bernadino en San Domenico. MGMT vol uit de speakers op weg naar de zuidalpen die loaded waren met verse pof …Woehoe! Creatieve lijnen proberen te vinden omdat alles onder de liften totaal verspoord was (thnx to Wimdes & friends). Ervan overtuigd zijn dat je een route uit de lines volgt (“dit zal wel rechts bij het rotsblok zijn, toch?”) en er vervolgens 's avonds achter komen dat we echt totaal in een andere route zaten. We waren al zo verbaasd toen we een dikke 20 minuten moesten terughiken naar de lift;
• De frauenfreeride in Garmisch: GIRLPOWDER!! Maar ook rennend door de tunnel bij de Dammkar, plankgas naar beneden en proberen de eerste gondel omhoog te halen;
• De blinddate met Artman in Engelberg. Een laagje vers en helemaal stoked de volgende dag: bluebird!! Als eersten lijnen trekken in Jochstock en een dag vol knallen. Na 11 uur meer skiërs en boarders off-piste dan on-piste;
• Met je neus op de feiten worden gedrukt na een lawine-oefening tijdens SSC lawine 2 die becommentarieerd werd met de veelzeggende woorden: “dit was ontluisterend”. Maar ook te gekke hikes, steile afdalingen die mogelijk waren door een gering lawinegevaar en na afloop lekker chillen in het zwembad;
• Slapen in de boardroom/toolroom in Cucagna: letterlijk met je ski’s in bed en 24/7 die fijne geur van boots: als ik nog niet was geïnfecteerd met het poeder-virus, dan was er nu helemaal geen ontkomen meer aan;
• Het ontdekken van nieuwe secret spots samen met [url=http://www.wepowder.nl/nieuws/poedertrip-dinsdag-wepowder-freeride-team]de dudes met die groene jassen[/url]. De uitspraak van de plaatselijke liftmedewerker: “wir sind kein freeride-area” was het startsein van een paar legendarische dagen. Niet normale hoeveelheden vers, heerlijke kommen: super pow en super dagen. Ook wat fijn materiaal kunnen testen;
• Niet alleen veel gebieden testen, maar ook de plaatselijke pizzeria’s weet ik nu te vinden. Aanrader: mammamia in Chur!
• Kettingen leggen en bergpassen rijden: no problem at all! Wat een vrij gevoel om met je eigen auto door de alpen te cruisen (ook al ging ie bergop niet harder dan 60 km/u…);
• De wePowder meeting in het bois de coq van Puy st. Vincent met Fons, Bodo, Raz, Roelanoo, Steven, Michiel, Robbert en Artman. Werden we een dag eerder nog uitgelachen door de locals toen Fons en ik vertelden dat er wel een halve meter vers (volgens de voorspellingen van MM) zou gaan vallen, een dag later was het Jackpot! En wat een lekker bos…(aan het eind van de dag vakkundig afgekrast door bovengenoemden ;).
• Het ene faceshot na het andere scoren in Zauchensee. Bijna twee maanden onderweg en nog steeds uit je dak gaan als je die spray weer in je gezicht voelt: Yihaa!
• De smaak van zelf een klein gebiedje zoeken op basis van de weersvoorspelling van MM begon ik steeds meer te pakken te krijgen. Zo vond ik een prachtige secret die waarschijnlijk in het WP-boek II te vinden zal zijn. Gelegen in Karinthië met eindeloze mogelijkheden. Lekker pionieren!
• Om geld te sparen heb ik in het hoogseizoen als skileraar gewerkt: goed voor je techniek dankzij twee keer per week skileraartraining (ook al begrepen veel leraren niets van die brede ski’s van me);
• Als bonus ook nog een leuke scandi op (telemark)freeride ski’s tegen het lijf lopen tijdens m’n laatste weekje in Wagrain. Volgend jaar zeker naar het freeride festival in Lofoten!

Maar ook:

• Een totale off-day hebben waarbij iedere bocht er één te veel leek. Warme chocolademelk was die dag het hoogst haalbare (sorrrrry Artman);
• In de zoektocht naar de perfecte run steeds beter willen. Een strakkere lijn in een couloirtje of een vloeiendere lijn in het bos. Ik moest mezelf leren dat een dag al geslaagd is bij één lekkere afdaling. Niet iedere bocht kan perfect zijn: still enough things to improve!
• Tijdens een afdaling in Disentis (30 cm verse puf en in een helling waar je liever wil blijven staan) verloor ik niet alleen m’n ski, maar ook m’n zelfvertrouwen. Niet meteen gaan panieken en dubbelcheck je materiaal (ski uit de labs te groot afgesteld) waren wijze lessen. En absoluut waar: what doesn’t kill you makes you stronger;

Eind februari was het tijd om weer langzaam back to normal life te gaan. Het geld was op, m’n witte skibroek was inmiddels zwart en vol gaten (souvenirs uit het bos), m’n trouwe auto hield het met de thuishaven bijna in zicht op de A2 voor gezien en m’n nieuwe baan ging op 1 maart van start. Goodbye alps and hello reality!

Achteraf is m’n trip de beste keuze geweest die ik had kunnen maken. Nieuwe poedermaatjes ontmoet en de stoke gedeeld met allemaal inspirerende freeriders. Veel bijgeleerd in het terrein: oriëntatie en lijnen spotten gaat veel beter en ook het kaartlezen begin ik onder de knie te krijgen. Zelf beslissen of een helling een go of no-go is en vertrouwen op je eigen kennis zijn essentiële voorwaarden om een completere freerider te worden en ik merkte dat me dat steeds beter af ging. M’n doelstelling om treeruns vloeiender te kunnen skiën is voor een deel gerealiseerd. Er waren afdalingen waar ik het goede ritme te pakken had en in een heerlijke flow zat. Op andere dagen was het meer een survival (in geval van zware sneeuw en bomen die wat dicht op elkaar stonden). Uiteindelijk heb ik misschien nog wel het meest geleerd van beslissingen die achteraf beter anders hadden gekund en van de dagen waarop ik mezelf ben tegengekomen.

El Chico, Markie, girls van de frauenfreeride, Martijnmvf, Artman, Lawine 2 Disentis, Sjonnie, Morris, Haas, Costijn, Bodo, Raz, Robbert, Steven, Michiel, Roelanoo, Anita, Alexander en m’n trouwste maatje Fons: thnx for riding with me!! The stoke is still on! Poeder is en blijft een keuze…