Freeriden is te leren: schaven aan je techniek..

[b]De voorbereiding[/b]

Ergens in de zomer kreeg ik via Facebook een bericht van Nicky met de eenvoudige vraag: “Gaan jullie mee een techniek clinic volgen bij Sander Kan?” Dit bericht was onder andere ook gestuurd naar Ollie en Froukje. Via het WePowderforum was namelijk de mogelijkheid gekomen om met gelijkgestemden bij Sander aan je offpiste techniek skills te werken. De ideale gelegenheid om voor het eerst in 20 jaar weer eens wat aan de techniek te werken! Oftewel: Dat is hard nodig. Na veel heen en weer mailen was de datum vastgelegd. Van 4 tot en met 7 januari gaan [url=http://www.wepowder.nl/users/ollie]Ollie[/url], [url=http://www.wepowder.nl/users/Nicky]Nicky[/url],[url=http://www.wepowder.nl/users/froukski] Froukje[/url] en [url=http://www.wepowder.nl/users/Marco]Marco[/url] 4 dagen in training bij [url=http://www.wepowder.nl/users/kanski]Sander Kan[/url].

Op 2 januari vertrekken we naar Zwitserland. Al onze sneeuwdansjes hebben geen zin gehad, want de sneeuwgoden geven niet thuis. Niks aan te doen. We zullen het moeten doen met de sneeuw van een week oud. De grote vraag is: Kunnen we daarmee leren poeder rijden? De tijd zal het leren.

Aangekomen in Martigny gaan we een hotel zoeken en ’s avonds wordt bepaald waar we de volgende dag gaan skiën. Uiteindelijk vinden we iets in Sembrancher om te slapen (met douche in de kast) en besluiten de volgende dag in Nax te gaan skiën. Dat wordt uiteindelijk Vercorin dankzij een gemiste afslag…… Niks aan de hand! In Vercorin weten we naast de sleepliftjes nog wat leuke onverspoorde stukjes te vinden, maar verder is het toch vooral wachten tot de eerste cursusdag. Eind van de middag vertrekken we naar Nendaz waar we onze intrek nemen in hotel Edelweiss. Eenvoudig hotel op 30 seconden van de gondel. Ideale locatie! ’s Avonds komt Sander vast even langs om uit te leggen wat de bedoeling is. Ondanks dat het al 1,5 week niet meer heeft gesneeuwd, verzekert hij ons er toch van dat we nog poeder zullen vinden. Serieus? Verder krijgen we een korte instructie wat we zeker mee moeten nemen, aangezien we flink zullen moeten hiken: Warme thee en een schone thermo vanwege al het zweten. Alles voor de poeder! Doordat er niet zoveel poeder is, zullen we ook vooral bevriend worden met de manshoogte buckels bij de Plan du Fou vertelt Sander. Daar zullen we veeeeeel uren door gaan brengen.

[b]Eerste trainingsdag[/b]

Lift omhoog, boven aangekomen moeten we eerst even voorskien op de piste. Sander pakt de hele afdaling switch en wij hebben moeite om hem bij te benen. Daarna voorskien op een stukje offpiste. Een laag bruchharsch is de toplaag waar we het mee moeten doen. 1 voor 1 gaan we naar beneden en dan blijkt al snel dat we een soort van plankenkoorts hebben. 1 voor 1 komen we als een Houten Klaas naar beneden. Je ziet Sander denken: Daar kan nog wel wat verbeterd worden. Daarna duiken we snel een bos in, waar gek genoeg de sneeuw wat zachter is. Daar gaan de bochtjes ineens een stuk makkelijker. Doordat er geen poeder is, leren we veel verschillende soorten sneeuw kennen. En dat is ook een heel duidelijk punt van verbetering: Voel de sneeuw en pas daar je techniek op aan. Poeder: Lekker knallen. Vervolgens komen we voor de eerste keer onze grote (jah, inderdaad GROTE) vrienden tegen: Buckels, Moguls, Bulten. Manshoge bulten zijn het. De hele verdere ochtend en begin van de middag zouden we deze manshoge bulten gaan bedwingen met jumpturns en ollieturns. Met als doel dat we onszelf kunnen redden mochten we in serieus steile couloirs komen. Een goede jumpturn kan dan erg handig zijn. Na veel vallen en opstaan lukt het steeds beter. De eerste dag is werkelijk voorbij gevlogen. ’s Avonds gaan we eten boven de Cactus bar, waarna sommigen een veelvuldig bezoek moeten brengen aan de Kartonnen Troon….

[b]Tweede trainingsdag[/b]

Vandaag heeft Sander zijn camera meegenomen, zodat we zelf kunnen zien hoe we skiën. Later zullen we zien dat dit erg confronterend is. Maar eerst gaan we een hike maken van maximaal 5 minuten (volgens Sander, want een hike duurt nooit langer dan 5 minuten). Dit worden er 10, 15, 20 en uiteindelijk na 25 minuten staan we boven. In het midden van Sander zijn kantoor kijken we uit over alle bergen om ons heen en wacht de Rocky Garden op ons. De sneeuw is hier nog redelijk zacht gebleven en daarom een mooi moment voor de eerste opnames met de camera. Enigszins onwennig gaan we 1 voor 1 naar beneden. En ondanks wat onnodige valpartijen van iedereen is het genieten. De hike was meer dan de moeite waard! Na deze afdaling is het weer tijd voor wat buckels. Onze grote vrienden. En langzaamaan gaat het al beter. We maken sprongetjes van de ene naar de andere bult en oefenen zo onze vliegfase. Ook herhalen we de jumpturns en ollieturns. Dat deze oefening ’s middags nog goed van pas zou komen wisten we op dat moment nog niet. Want ’s middags stond nog een leuke hike op de planning. Alweer eentje van 5 minuten natuurlijk. Dat werd dus iets langer (en een stuk uitdagender dan de ochtend-hike). Lees: achtereenvolgens klimmen met ski’s op rugzak, stukje afdalen, ski’s onder, stukje traverseren, ski’s op schouders, ski’s weer onder, traverseren, stukje sidesteppen, nog stukje lopen en uiteindelijk het welverdiende uitzicht!!! Dat vind ik toch wel het mooiste van hiken. Tijdens het lopen zelf vind ik er weinig aan, maar dan die vrijheid als je boven bent. Al die bergen om je heen. Die machtige bergen. Geweldig!!! Via een heel smal met rotsen bedekt couloir een stukje afgedaald en vervolgens lag daar die afdaling waar we zo ons best voor moesten doen. Ondanks dat de beentjes aardig kapot waren hebben we er toch nog een mooie afdaling van gemaakt door een mooie laag poeder!! Zelfs een ruime week na de laatste sneeuwval weet Sander ons toch nog poeder te laten skiën. Sander heeft zijn camera alweer tevoorschijn gehaald en wij genieten! Deze intensieve dag wordt afgesloten met een biertje in Siviez en een ritje met de bus terug naar Nendaz. De beelden kijken we de volgende ochtend wel. Dag 2 was intensief en leerzaam!

[b]Derde trainingsdag[/b]

Deze dag begint rustig met het bekijken van de videobeelden van de dag ervoor in Hotel Les Etagnes. Rustig kijken we eerst alle beelden en daarna analyseren we de beelden. Aan de hand hiervan kan iedereen zelf zijn verbeterpunten bepalen. Voor mij zijn die duidelijk: Handjes nog wat meer voor me houden en bochten groter maken (en deze ook fatsoenlijk afronden i.p.v. af te hakken). Na een dikke anderhalf uur kunnen we aan de slag en gaan we naar boven. Het plan is om La Mouche te gaan skiën, maar eerst weer even warm draaien op een buckelveld. ;-) Daarna door naar La Mouche via een mooie traverse. Aangekomen boven aan de afdaling kijken we nog even om ons heen en Sander gaat weer filmen voor de analyse van ’s avonds. Als eerste gaan Nicky en ik naar beneden. Daarna is Ollie aan de beurt en voor we er erg in hebben ligt hij plat in de sneeuw. Eenmaal opgestaan blijft hij een tijd naar zijn ski’s staan kijken en Froukje komt polshoogte nemen. Zijn binding is kapot en hij kan niet verder skiën. Daar sta je dan midden in een afdaling. Lopend en rollend en hijgend komt hij naar ons toe. Daar wordt provisorisch zijn binding terug gebogen en voorzichtig zoekt Ollie het bergpad een stuk lager op voor een snelle terugkeer naar Nendaz voor een ander setje. Begin van de middag pikken we Ollie weer op in Les Etagnes, waar we gelijk de beelden van vanochtend weer bekijken. ’s Middags gaan we weer verder en pakken weer een paar buckelvelden, maar nu is het de bedoeling om de vluchtfase tussen 2 bulten te vergroten. Ollie heeft door de inspanning van die ochtend een complete offday en ook de rest is ook al redelijk vermoeid. We stoppen op tijd. Sander checkt alvast wat lijnen voor de volgende dag.

[b]Vierde trainingsdag[/b]

POEDER!!! Mouseknietief! Maar toch: Wie het kleine niet eert is het grote niet weert. ;-) In het dorp is het een grote natte bende en ook op 2200 meter is het nog erg nat allemaal. We besluiten het hogerop te zoeken en vertrekken naar de Mont Fort. Daar pakken we de afdaling onder de gondel door, waar we redelijk ver naar skiërs rechts traverseren. Hier ligt meer poeder dan we hadden gedacht en in sneltreinvaart knallen we erdoorheen. Dat is toch wel lekker na 3 dagen waarin we vooral oude sneeuw hebben gehad. Er zijn zelfs kleine poedersmiles te ontdekken. Wat kan een klein beetje sneeuw dan toch met een hoop liefde ontvangen worden. Heerlijk. Na de Mont Fort besluiten we de Stairway to Heaven te doen. Een klassiekertje. Een hike die mooi omhoog gaat en bovenaan aangekomen kunnen we kiezen tussen het couloir of het open veld. Alleen Froukje gaat het couloir doen. De anderen hebben die ochtend hun ballen op het nachtkastje laten liggen en besluiten gewoon voor het open veld te gaan. Zij zijn ook eerder beneden en kunnen Froukje nog precies door het couloir zien skiën. Daarna gaan we gezamenlijk weer verder naar de lift. Vervolgens gaan we weer naar de Plan du Fou om daar weer wat op de buckels te oefenen. Het blijft maar beter gaan. Met deze twee afdalingen en een tijdje spelen op de buckels houden we de dag al redelijk snel voor gezien. Het gaat in dit geval NIET om de kwantiteit, maar om de kwaliteit van die 2 poederruns. Bovendien zijn de omstandigheden ’s middags ook te belabberd. Op weg naar Nendaz gaan we nog wat oefenen met switch rijden. Ook leuk om eens te oefenen en lastiger dan ik op het eerste gezicht had gedacht. Froukje pakt WEL het couloir.

[b]Afsluiting[/b]

In 4 dagen heb ik het idee dat bij ons allemaal de techniek een stuk beter is geworden. De positie is verbeterd en we kunnen ons dankzij de oefeningen in de buckels beter redden in technisch terrein. Dit bracht ons aan het eind van de training op het idee om het freeridepaspoort eens gezamenlijk door te nemen. Voor jezelf is het toch erg lastig inschatten waar je staat. Qua conditie, materiaal, kennis en klimmen is het niet zo moeilijk,maar waar zitten we nou qua afdalen, of qua ervaring. Samen met Sander hebben we deze 6 punten doorgenomen en daar kwam tot ons geluk wel naar voren dat we er hier en daar een taartpuntje bij konden zetten. Namens Nicky, Froukje, Ollie en mezelf: Bedankt daarvoor. Tenslotte vroeg ik me nog af hoe vervelend en erg het was dat er geen dik vers pak poeder lag. Is het vervelend? Ja, want je hoopt toch op die poeder. Is het erg? Nee, en ik denk zelfs het tegenovergestelde. Dankzij de oefeningen op buckels kunnen we ons nu veel beter redden in situatie dat er geen heupdiepe poeder ligt. En de training in heupdiepe poeder komt de komende maanden hopelijk nog vaak genoeg aan bod. Te beginnen komend weekend bij PA14. Mzzl Marco