Creatief met sneeuw

Toen ik afgelopen zomer besloot te stoppen met mijn opleiding om weer te kunnen gaan skiën had ik me eerlijk gezegd een heel andere seizoensstart voorgesteld. Eentje met een meter poeder en de daarbij horende dikke grijns. Die voorstelling werd naarmate de winter dichterbij kwam alleen maar groter. Des te minder dagen ik nog hoefde te werken, des te dikker werd de laag poeder uit mijn verbeelding. Die laag poeder werd zó dik, dat ik ondanks het gebrek aan sneeuw en een hardnekkig hogedrukgebied boven de Alpen, toch mijn poederbakken stiekem mee nam naar mijn seizoensstart op de gletsjer in Kaprun.

Helaas bleef die dump uit en bleven mijn poederbakken in haar skizak. Dat wil echter niet zeggen dat ik niet toch aan mijn trekken ben gekomen in Kaprun. Na eerst goed zoeken en wat testen, bleek de sneeuw buiten de piste toch nog beter dan gedacht. Hard, maar wel veel grip. Bij een gebrek aan een fatsoenlijke basis laag was er onder de 2600 meter niet echt wat te vinden, maar daarboven was het prima te doen. Met een schuin oog had ik de hele week al naar een hang gekeken die vanuit de lift prima te skiën was, maar bij gebrek aan tijd kwamen we er maar niet aan toe.

Tot de laatste dag. Met de Gipfelbaan gingen ik en een maatje naar boven om bovenaan bij het bergstation de eerste twee weken af te sluiten. Bij de hang aangekomen kwamen we er pas achter dat het normaal gewoon een piste was die door het gebrek aan sneeuw nog niet open was… Oeps, beetje pijnlijk maar tekenend voor de huidige condities. Toch mocht het de pret niet drukken en stoked als een wekko klikte we beide onze ski’s onder en na een laatste (puur uit routine) piepscheck gingen we ervoor. Hoewel de run zich bij verre niet kon meten aan een dikke poederrun, stond ik beneden toch met een dikke grijns een highfive te geven. De sneeuw bleek op de weg naar beneden verschrikkelijk en er staken overal stenen uit, maar toch had ik het gevoel van freeriden weer terug!

Freeriden gaat wat mij betreft niet altijd om de dikte van het sneeuwpak of de hoogte van het cliff. Puur het feit dat je zelf beneden bent gekomen onafhankelijk van de condities en steilheid blijft gewoon een heerlijk gevoel. Hoewel dit seizoen misschien in Europa een slechte start heeft kan dat de pret voor mij niet drukken. Ik zit vanaf nu het hele seizoen in Ischgl en ik zal het dus moeten doen met de sneeuw die er valt. Natuurlijk kijk ik met een schuin oog naar degene die gewoon gaan rijden waar het valt, maar ook op een vaste plek zitten heeft ook zijn charmes. Ze voorspellen voor komend weekend eindelijk wat sneeuw en dan word het ook voor mij genieten. Tot die tijd vind ik vast wel ergens een hang waarmee ik me kan vermaken, ook wanneer achteraf blijkt dat die hang eigenlijk allang een piste had moeten zijn…

I’ll keep you updated!