Hoe mijn POEDERverslaving begon....

To feed the stoke! (ik heb het misschien al is gepost…)

Mijn poederverslaving begon denk ik, in de winter van 1982. Ik was toen een jaar of 16 en ging zo nu en dan alleen bij mijn zus in Zwitserland op vakantie. In de tweede wintersportvakantie van dat jaar viel er een enorme bak met poeder en ik was in een eerdere vakantie net geïnspireerd geraakt door de Zwitserse vrienden van mijn zus m.b.t. het off-piste skiën. Met deze local lifties was het goed skiën en op deze manier kwam ik tot de conclusie dat de berg helemaal niet ophoudt aan de zijkant van de piste… maar eigenlijk pas begint!

Diepe sneeuw had ik tot dusver nog niet veel geskied en als het er al was alleen op de piste. Maar die vakantie viel er een enorme lading wit goud! Voorheen was mij altijd verteld dat je daar naast de piste niet aan mocht komen en alleen maar naar mocht kijken… wist ik veel! Deze boys lieten mij echter zien dat dit uitermate goed skibaar is, een geweldig hoge fun facktor met zich meebrengt en daar ligt om te rippen, weliswaar nog met die nette korte bochten op saté prikkers. Maar op die saté prikkers (Kästle RX 2.05m) uit die periode scoorde je wel face shot na face shot! Leuk eigenlijk dat je jaren later pas de terminologie erbij leert.

Backpacks waren toen nog niet uitgevonden, althans dat denk ik… niemand skiede ermee en je hoorde er niemand over. Safety was ook een woord wat nog ontdekt moest worden. Er was namelijk niks leukers als met de hele bende tegelijk die helling afkrassen. Met lawinegevaar waren we toen niet bezig. Raar eigenlijk want sommige van die hellingen ski ik nu nog wel eens en deze zijn in die situaties toch niet altijd zonder gevaar.

Vanaf die vakantie begon ik zoveel mogelijk skibeelden van de televisie te verzamelen op een videoband. Ik was eigenlijk mijn eigen ski-movie aan het creëren met de zeldzame beelden die er zo nu en dan op de voornamelijk Duitse televisie voorbij kwamen. Hier kon ik uren naar kijken, hoe die lui door de poeder naar beneden deinsden. Later heb ik begrepen dat hier mijn verslaving naar het witte poeder begonnen is.

Vanaf mijn 20ste had ik een aantal vrienden die in de winter regelmatig met mij een aantal long weekenden op sjouw gingen op zoek naar poeder. Meestal was dat niet gebaseerd op waar het gedumpt had, daar hadden we toen nog maar weinig informatie over, maar we gingen daar naartoe waarvan we wisten dat het een vet gebied was.

Val d’Isère was wel een van onze favorieten gebieden en daar openden we dan ook standaard het seizoen in december tijdens de wereldbeker wedstrijden “Critérium de la Première Neige” … niet dat we daar veel van zagen maar de ambiance was altijd helemaal top! Wij in de poeder en de cracks op de piste, en dan daarna gezellig aan dezelfde tafel een biertje drinken.

In het gebied “l’espace Killy” experimenteerde we er lekker op los. We waren constant op zoek naar die onbereden hellingen ver van de pistes. Op een gegeven moment hadden we een tunnel ontdekt. We moesten de ingang eerst sneeuw vrij maken voordat we op handen en knieën onze ski’s meeslepend de tunnel in konden. We hadden een globaal vermoeden waar en in welke helling we het zonlicht weer zouden zien. Perfect! Exact daar, waar we verwacht hadden groeven we ons naar het licht, als een stel marmotten die te vroeg uit hun winterslaap ontwaakten. Wat een schitterend gezicht om midden in een helling te staan waar nog geen krasje op gezet is. Daar hebben we toen vanuit het niets drie schitterende lijnen getrokken.

De opvolgende jaren werd er met grote regelmaat per winter naar “Les 4 Vallées” en vele andere gebieden gereden. Omstreeks 1995 was dit niet afdoende meer en ging ik op zoek naar dieper, hoger, extremer. Zodoende werd La Grave aangedaan vanuit een vakantie in Serre-Chevalier in maart 1997. Daar leerde ik iemand kennen die voor Sportura werkte en ook nog bijzonder goed kon skiën! Zij nodigde mij en mijn twee weekend buddies uit om te gaan skiën in La Grave. Helemaal TOP was die dag en toen wist ik ook wat ik nodig had als extra shot in de winter om in mijn gewone bestaan te blijven functioneren. Dit moest meer en vooral dieper en stijler!

Zij had een beetje hetzelfde gevoel wat resulteerde in een vakantieboeking het jaar daarop bij EB ski en alpinisme. Edward Bekker had toen nog “extreme” freeride weken in zijn programma. 3 skiërs op 1 gids! Het was nog niet gemakkelijk om te boeken voor deze week, je werd namelijk niet zomaar toegelaten tot deze freeride weken. Je moest of al vaker met Edward op pad zijn geweest, of een soort van ski cv opsturen. Dus wij een ski CV in elkaar gezet en dit opgestuurd omdat we nog nooit eerder met EB op pad waren geweest en hij, de gids natuurlijk, wel wilde weten wat voor skiërs hij in de groep mocht verwachten! Na wat op en neer gebel met het boekings-kantoor en Chamonix waren we dan eindelijk binnen! Ons geluk kon niet op.

Voordat we ons moesten melden in Argèntiere hebben we eerst anderhalve dag ingeskied bij mijn zus in Nendaz. Daarna zijn we op de zondagmiddag richting Argèntiere vertrokken op naar het avontuur! De col de Montets was afgesloten vanwege de hevige sneeuwval en het lawinegevaar. Blijkbaar sneeuwde het daar al vanaf zaterdagochtend, waar wij in Nendaz nog een blue bird hadden. Zodoende werden we met de auto en al door de treintunnel geleid. 5 auto’s per keer achter elkaar aan op een verhoging langs het spoor. Links van het spiegeltje, 2cm en dan de rotswand, rechts naast de auto een kleine drop van een meter en dan het spoor! Nog maar net bekomen van de eerste verbazing vallen we in de volgende… eenmaal door de tunnel aan de andere kant, een ongelofelijke witte wereld die we niet voor mogelijk hielden en het dumpte nog steeds. Dikke donzige vlokken dwarrelden naar beneden. Er lag dik een meter op alle chalets en het had er alle schijn van dat daar nog wel wat bij zou komen. Na een wat glibberige, voorzichtige rit op kettingen komen we aan in het hotel. Net op tijd… denken we. “De gids is er nog niet”, verteld de receptioniste van het hotel. Hij is waarschijnlijk ook verlaat door het weer, namen wij aan. Later bleek dat hij aan de andere kant van de col woont en ook moest wachten tot hij door de treintunnel gelaten werd. Onze gids blijkt een Duitser te zijn genaamd Flory Kern. Ergens rinkelt er een belletje in mijn hoofd maar het kwartje valt nog niet. Die avond krijgen we het materiaal en bespreken we het plan voor de volgende dag.

We zouden eerst wat gaan warm skiën i.v.m. het weer. Nou, het werd ons al ras duidelijk dat Flory’s warm skiën voor ons betekende… vol aan de bak! Toen vielen de stukjes ook op hun plaats en wist ik dat we hier een “oud” world cup mogul skiër en extreme freeride world tour deelnemer als gids hadden. Dit zou wel eens een heel interessant, vermoeiend weekje kunnen worden, bedacht ik me. Flory blijkt al heel snel een fantastische kerel met een skitechniek waar je je vingers bij aflikt. Gelukkig voor ons is hij niet alleen berg- en skiführer, maar blijkt hij ook in het bezit van het hoogste Duitse skileraardiploma. Hij had ook duidelijk veel plezier met ons en was aangenaam verrast door onze skitechniek en toewijding die we lieten zien om beter te worden. We klimmen die week op vellen over sneeuwvlaktes, met stijgijzers steile hellingen omhoog en abseilen nauwe couloirs in. Het wordt een week van superlatieven, een week waarin we veel en spectaculair skiën en waar we zwaar onze grenzen verleggen, skitechnisch, mentaal en vooral ook conditioneel! Tijdens deze week wordt de basis gelegd voor mijn passie freeriden en voor mijn latere keus om door te gaan als skileraar. In de jaren daarna volgen nog vele trips met Edward o.a., de Haute Route, Monte Rosa, Canada etc…

Op 31 december 1998 tijdens de trip door Canada besluit ik mijn leven radicaal om te gooien. Ik neem ontslag pak mijn biezen en begin met de opleiding tot skileraar in Zwitserland. Sinds maart 2003 ben ik in het bezit van het hoogste Zwitserse skileraar diploma en sinds 2005 federaal gediplomeerd (Swiss Snow Pro). Tot op de dag van vandaag ben ik professioneel werkzaam als skileraar en skigids en richt ik mij voornamelijk op het off-piste coachen en begeleiden van skiërs.

Voorzichtig rijden zowel op de weg als in het terrein en heel veel plezier gewenst de komende POEDER dagen!

Sander