Mijn moeder was dolblij in die dagen als ze iets van me vernam en nog blijer al ik weer heelhuids thuis was. In al die 20 jaar is er niet veel veranderd. Nog steeds reis ik per jaar duizenden kilometers op zoek naar verse sneeuw en nog steeds wacht mijn moeder op dat moment dat ik laat weten dat ik weer thuis ben. En niet alleen zij. In die 20 jaar volgden een vriendin en 2 kids.
Toch is er wel wat veranderd. De mobiele telefoon en internet hebben het contact vergemakkelijkt en alle kennis die we met elkaar delen de wereld ogenschijnlijk kleiner. Maar toch….
'Doe je voorzichtig?', 'Papa, heb je het leuk gehad? Heb je verse sneeuw gevonden?'. Meer dan ooit wordt er op mijn terugkomst gewacht.
Iedere keer weer als een vrijheidzoeker het nieuws haalt omdat het verlangen op die bepalende seconde net iets te groot was word ik emotioneel. Niet omdat ik bang ben voor de sport. Die vrijheid nemen ze me niet af. Niet omdat ik wil weten of er fouten zijn gemaakt. Freeriden is een risicosport, waarbij velen van ons dagelijks er alles aan doen om de risico's tot een minimum te beperken. De grens tussen fout en vrijheid is soms maar een kleine.
Ik word emotioneel omdat ik weet dat er die dag iemand op deze vrijheidzoeker zat te wachten. Niet zomaar iemand, maar iemand die begreep dat vrijheid belangrijk is en de keuze voor sneeuw respecteerde. Iemand die van de ene op de andere seconde alleen is in een wereld vol met oordelen en analyses.
Alle commotie en media aandacht ten spijt kan ik alleen maar denken aan zijn moeder, zijn vrouw, zijn kinderen, familie en vrienden. 'Papa is thuis en de doktor doet er alles aan om Papa weer beter te maken….' Op zulke momenten is gepaste stilte en een blijk van empathie op zijn plaats.
In 20 jaar is er niet zoveel veranderd. Terwijl er mensen thuis wachten draait de wereld door.
@Friso et al. May the force be with you!