Heliskiën met CMH: a stoke-story

Emmel was de winnaar van de droomreis. Heliskiën met CMH in Revelstoke. En ja, dat is goed bevallen, smaakt naar meer en is voor herhaling vatbaar (om maar even wat clichés te gebruiken). Onderstaande tekst is al op het forum verschenen, maar zoveel stoke verdient een groter podium. Ennuh, wil je dit zelf een keer meemaken: het schijnt dat er volgend jaar een speciale wePowder trip die kant opgaat.

[b]De aankomst[/b]

…stond vooral in het teken van de reis naar Revelstoke. In een bus van CMH, goed voorzien van het nodige eten, zou de reis een uur of 6 duren. Al snel kom je uit de vlakten van Calgary in de heuvels, en daarna de echte Rockies, terecht. Toch even heel wat anders dan in de Alpen rijden, wat het precies is weet ik niet, de bergen zien er anders uit of zo. De route: Calgary - Banff – Lake Louise – Golden – Revelstoke. En dan toch een beetje zenuwachtig worden, de sneeuw rond Banff en Lake Louise was nou niet echt heel indrukwekkend. Maar dan kom je ineens over Rogers Pass heen, en what the hell echt, de bomen zijn ineens afgeladen met pow. Naar buiten kijken om vette pillow lines te zoeken (en te vinden). Maar ook naar binnen kijken, want in de bus draaiden ze ‘Like There’s No Tomorrow’ van Warren Miller. Mooie combi. In principe erg lekker allemaal dus; alleen was er ook de wetenschap dat we nog tot morgen moesten wachten om daadwerkelijk die pow te gaan rippen. We voelden ons een beetje als honden met een zak over hun hoofd bij de slager; kinderen in een snoepwinkel maar dan zonder dat je iets mag doen met het snoep. Zoiets dus. En eigenlijk werd dat met de aankomst in Revelstoke niet minder. Steeds meer voorbereidingen (safety-meetings etc.) op het heliskiën dat er aan komt, zonder met ook maar een voet in de sneeuw te staan. Uiteindelijk dan ook maar de dag afgesloten met het nodige gerstenat in de bar met o.a. Markie (maar wel vroeg slapen, er moet namelijk geript worden morgen).

[b]Dag 1[/b]

…het is zover! De eerste helidrops! Maar eerst moest de stoke/spanning nog even verder opgebouwd worden. Na een ‘stretch class’ (meedoen omdat het kan) en een goed ontbijt werden we in busjes naar de helipad gebracht, waar we…niet gingen vliegen. We moesten namelijk eerst nog even uitgebreid piepers zoeken, sonderen en uitgraven (overigens wel mooi om te zien hoe efficiënt ze het in no time uitleggen) en de helikopter safety doornemen. Maar toen was het uiteindelijk zo ver! Of nee, het plan was namelijk veranderd, we moesten naar een andere helipad. En toen begon het!

Met een laag en hard gedreun van de rotoren kwam de heli aangevlogen, dikke wolken sneeuw de lucht in. Instappen geblazen en vliegen maar! En voor je het weet vlogen we over dikke bossen en diepe valleien, maar nog wel onder een wolkendek. Totdat we daar ineens boven kwamen: bluebird. Yeah!!! Nog een stukje door het veel te spectaculaire landschap vliegen en voor je het weet ben je geland. STOKED!!! Opwarmen was er niet bij, meteen een dikke treerun afknallen. De toon was gezet. De poeder aan de schaduwkanten was perfect, lekker los en uitnodigend. En daar maakten we dan ook gebruik van. Met een groep van 10, en later 11 man (Arjen, Morris en ik, Philippe van CMH en zijn broer, drie andere Nederlanders, twee Amerikanen en een Canadees die ook bij CMH werkt), zijn we zo de hele dag bezig geweest. Hele vette treeruns, totaal niet te vergelijken met wat ik in de Alpen heb meegemaakt. Bomen op een mooie afstand uit elkaar, diepe lichte pow, en blijven gaan! Het skiniveau was hoog, net zoals de stoke. Brodie onze gids merkte dit ook en kreeg er steeds meer zin in: uit de helikopter werden steeds weer cliffs en features gespot om later mee te pakken. Run na run van poeder, waar we ook alleen maar doorheen hebben geknald! Gidsen werken hier trouwens anders dan in Europa: ‘volg mijn lijn ongeveer en doe waar je zin in hebt’. Dan is een groep van 11 ineens heel behapbaar; wachten was er ook niet echt bij. En als we dan moesten wachten werden we vaak getrakteerd op dikke cliff hucks of grote crashes. Het terrein was van ons. 5140 hoogtemeters (niet slecht als je bedenkt dat we ook nog moesten pieperzoeken etc.) later van treeruns, alpine afdalingen en hele slechte grappen, stonden er 11 dikke smiles op onze gezichten. Niet allerminst door onze laatste run die eindigde over een stel spines bij de helikopter pick-up.

YES!! WAT EEN DAG! Wat is dit gaaf! En morgen nog een keer! Andere gids maar dezelfde groep. En ik begreep dat de gids van morgen er ook al zin in heeft! Maar nu ook helemaal kapot; veel te veel gegeten dus tukken, weer klaar worden voor morgen. Zin in! SUPERSTOKED!!!

[b]Dag 2: WAT EEN DAG![/b]

Gisteren was dus al goed. Vandaag was wat mij betreft nog een heel stuk beter. Zelfde groep, andere gids.10 (!!!) drops. Wat een lekkere lange lijnen. En de vrijheid in routekeuze blijft echt bizar als je Europa gewend bent. Doe maar wat je uitkomt! Is het daar leuk? Zet daar dan vooral een lijn! Maar uiteindelijk gaat het daar niet eens om: wat een sneeuw! Wat een omstandigheden. Ook al is de sneeuw inmiddels al een kleine week oud is het licht en fluffy of het er net ligt. Blowerpow! En dan ook nog eens super stabiele condities! En bluebird! YES!!! Vandaag dus lange lijnen van Alpine terrein tot onderin de bossen. En dan beginnen die bossen toch al hoog! Eerst bomen die in hun geheel wit zijn met pow, en naarmate we lager kwamen meer groen, maar ook meer bomen. En toch precies zover uit elkaar dat je er heerlijk tussendoor kunt. En dan ook nog eens steil genoeg om lekker snelheid te kunnen maken. Pillows pakken. Dit was dus alles wat ik ooit gedroomd had van rijden in de Rockies, en eigenlijk nog veel meer. Het gaat op deze manier nog lastig worden om terug te gaan naar het ‘normale skiën’. Ook de helikopter begint al een klein beetje te wennen (al went het eigenlijk nooit helemaal, het blijft gigantisch gaaf om die machine te zien landen en weg te vliegen, om het er zelf in door machtige landschappen naar bergtoppen vliegen maar niet eens te noemen). De slechte grappen in de groep worden er ook niet minder op, de sfeer alleen maar beter. The stoke is skyhigh!!!

Mijn hele perceptie van freeriden is deze dagen heel erg hard aan het veranderen, wat een ongelofelijke ervaring…

[b]Dag 3: Alpine & Treeruns[/b]

Na het pow-geweld tussen de Canadese bomen had dag drie een heel ander karakter. Als eerste groep werden we opgepikt door de chopper om naar de hoge toppen van de Monashees gebracht te worden, waar we in een gure wind werden afgezet. Vanochtend minder bomen, maar meer uitgestrekte poedervelden. En uitgestrekt is dan echt uitgestrekt (al lukte het onze groep alsnog om zoveel berg in te kleuren dat de gids het nodige te verduren kreeg van medegidsen die met hun groepen ook nog wat lijnen wilden zetten in onverspoorde pow). Als eerste groep moesten we natuurlijk wel even wachten totdat de drie andere groepen ook hun weg naar de top hadden gevonden; een tijd die we creatief wisten in te vullen met de nodige fotoshoots en een bootpack voor enkele nodige sprongetjes bij de pick up. Oh ja, het uitzicht was ook niet verkeerd (episch, alleen maar grandioze besneeuwde toppen). Geen slechte ochtend zo! Poederveld na poederveld wisten we te bereiken, gletsjer na gletsjer, al was de wind over de kammen dusdanig dat het Mike, de helipiloot, erg moeilijk werd gemaakt wist hij altijd wel een plekje te vinden om ons af te zetten. Het heeft ook wel wat om in the middle of nowhere op een gletsjer te worden afgezet en tot je heupen weg te zakken bij het uitstappen. En dat uitzicht! Sjongejongejongejongejonge wat een bergen!

Het spannende terrein bleef echter over voor de middag; de gidsen waren full-time bezig er iets van te maken met al die wind, en dat lukte! ‘We go ski some trees now!’ waren de woorden van onze gids Kevin. YEAH!!! Want die Canadese treeruns dat blijft ongelofelijk, die grote bomen, die witte bomen! Maar zo ongelofelijk als vandaag hadden we ze nog niet gezien. Na een heerlijke run, met heerlijke powpow, kwamen we in een kommetje terecht dat zo uit een sprookjesboek zou kunnen komen. En dan heb ik het niet alleen over het steilere, sprookjesachtige terrein, de pillows, of het uitzicht. Maar die bomen, DIE BOMEN! Zo wit had ik het nog nooit gezien. Alles was wist, alles alles alles. Hoe diep je het aangrenzende bos ook in keek. Indrukwekkend. En na de mooie, maar toch ook mellow ochtend, was iedereen ineens weer stoked als vanouds! HELISTOKED!!! Dikke smiles, high fives. Als je op Morris’ gezegde af zou gaan dat ‘de beste skiër degene is die aan het eind van de dag de grootste smile op zijn gezicht heeft staan’ dan zaten we hier met Dutch, U.S.A. en Canadian National Freeski teams bij elkaar. Wat een dag weer!

Er was trouwens ook nog een allerlaatste run, alweer door een sprookjesbos. Hier zat dus volgens Kevin DE moneyline. En die hebben we dus gemist. Door het toedoen van o.a. ondergetekende in samenwerking met 4 anderen uit de groep. Verkeerde afslag, dicht bos, je kent het wel. Gelukkig hadden we de radio’s nog, en gelukkig was er nog onze legendarische broker Philip (check ook zijn move, ‘de broker’ bij de pics, episch!) die met willekeurige teksten over de radio (“Yes, but Hans is alright”). er totaal niet in slaagde Kevin te laten lachen (mij wel overigens). Uiteindelijk alsnog ook dit sprookjesbos afgestreept, maar niet over de moneyline (heeft ons al wat biertjes gekost, bij deze ook nog mijn publieke boetedoening). En wat een luxe blijft het als je dan aankomt bij een pick-up met uitzicht over de Columbia River, en de helikopter je even ophaalt om je aan de andere kant weer bij het busje af te zetten. Definitely beats swimming! YEAH!! Wat een dag! Mellow begin, dikke afsluiting!!

[b]Dag 4: Pure Awesome![/b]

Waar we gisteren eindigden, gingen we vandaag weer door. Met niemand minder dan Lily op pad, een vrouwelijke gids die skiet als een man, en niet de minste ook. En dan gingen we ook niet zomaar een aantal runs doen, nee we vlogen naar de Selkirks, voor de zogenaamde chocolate circle (oid). Een aantal runs genoemd naar verschillende chocolades, Swiss chocolate, hot chocolate en weet ik veel wat nog meer. En natuurlijk Oki Doki. Die namen zullen de meeste wePowderaars niet zoveel zeggen; wat wel veel mensen iets zal zeggen is het feit dat deze runs bijna nooit stabiel genoeg zijn om daadwerkelijk geskied te worden. Steil alpine terrein en steile treeruns dus. Tweede run: Oki Doki. Voor het eerst in 7 jaar (!!!) dat hier groepen naar beneden gingen, en dan ook maar 2 van de 4 dit keer. Vijftienhonderd hoogtemeters of goodness, helemaal tot aan 700 m boven de zeespiegel; volgens Lily haar laagste pick-up dit seizoen. Wat een heerlijke runs man! Had ik het al over pillows gehad? Nou, die waren er en dat hebben we geweten ook! Run na run was goed. En het werd ook alleen nog maar beter door een van onze nieuwe groepsgenoten, de Tsjech Ivo. Niet alleen vierde hij vandaag zijn 55e (?) verjaardag, maar hij kon skiën als geen ander, en was zo stoked als de rest van de groep bij elkaar. Elke air kleurde hij in met een trick, elke bocht naar links met een knik met zijn hoofd (naar rechts deed hij dat dan weer niet, gek genoeg) en elke 5 seconden een kreet van pure lol. Wat een man! Wat een persoonlijkheid! Ik zal ook nooit vergeten hoe hij die avond vers vanuit de hot tub, met zijn badjas in de bar, iedereen voorzag van champagne voor zijn verjaardag. Ivo dus, zo zouden er meer moeten zijn!

Maar goed, dit was dus weer zo een dag. Zo een dag die je nooit vergeet en waarvan je weet dat het pure verwennerij was. Pure verwennerij die naar meer smaakt. De laatste twee STEILE treeruns, waar sluff-management een welkome skill was, waren het voorbeeld van hoe het terrein bleef uitdagen en elke run weer anders was. Maar de sneeuw was altijd goed, de uitzichten immens en de hele ervaring intens. Het viel zwaar om in de heli terug naar Revelstoke te zitten.

Onvergetelijk, maar het smaakt naar meer. Dat is voor later. Die avond eerst alles laten bezinken en goed gevierd in ons hotel en de lokale etablissementen in Revelstoke. Hierna weer roadtrippen, heel erg gaaf, maar ook heel erg anders. Dat heliskiën man, wat een belevenis. Iets dat waarvoor je ook echt naar Canada moet komen (als ik de verhalen over heliskiën in Europa mag geloven). Niet één keer omhoog, niet twee keer, maar 27000 hoogtemeters in 4 dagen. En ja, dat kan nog veel heftiger (maar daar heb je ook een heftige bankpas voor nodig). Zeggen dat ik nooit meer ‘normaal’ zal kunnen rijden, in een gebied, met een lift en hiken, is onzin. Maar het zal nooit meer hetzelfde zijn. Bij deze nogmaals: bedankt CMH!!! En bedankt WePowder, jullie hebben dit voor me mogelijk gemaakt en ik heb geen woorden voor mijn dankbaarheid! Wat een trip!!!