Tijdens onze trip in Canada kwamen we er al snel achter dat de resorts eigenlijk een no-go zijn als je poeder wilt rijden. Onverspoorde poeder that is. Dat is echt het grote nadeel aan het inbounds-systeem: Iedereen gaat overal vanaf als het vrijgegeven wordt. En als het net gedumpt heeft wordt het dus niet vrijgegeven en draaien de liften niet. Op het moment dat de liften open gaan, bijvoorbeeld na de middag, staan er binnen no-time boot-packs naar de mooiste lijnen en wordt alles getracked.
Dus ook toen we in het westen waren hebben we de mooie toer-mogelijkheden bekeken.
[img]http://www.bmb-ski.nl/images/vellenduffey.jpg[/img]
We werden getipt door een local: We stonden op een kilometer of tien van Whistler met de camper en het bospad waar we op stonden leek naar een soort wandelgebied te lopen. Omdat onze camper op zich prima omhoog reed in de sneeuw, maar 30 cm toch een beetje veel van het goede is, besloten we gewoon even een stuk omhoog te wandelen, zonder ski’s, om te checken of er hoger wat leuke lijnen waren. We waren nog niet ver op weg toen we een stel knetterende vloeken tussen de bomen hoorden. Een bocht verder stond een oude Ford F150 pickup, met een sneeuwmobiel erop, scheef weggezakt naast het weggetje. De eigenaar stapte net weer in om de boel te proberen vlot te trekken, toen ie ons zag aankomen. Hij veranderde op slag van stemming, maakte een gezellig babbeltje, was geïnteresseerd in onze plannen, zei dat er hier boven inderdaad goede toerski-mogelijkheden waren, maar dat we beter naar Duffey Lake konden gaan. Blij met deze informatie boden we nog aan te helpen met duwen, maar dat was niet nodig… We waren echter de bocht nog niet door of we hoorden achter ons weer een stel vloeken waar de lak van die arme oude auto spontaan van begon te bladderen. Wijs besloten we deze hillbilly zijn eigen problemen te laten oplossen, snel richting Duffey Lake!
[img]http://www.bmb-ski.nl/images/kaartduffey.JPG[/img]
In Pemberton kochten we een kaart van John Baldwin, waar alle mooie routes op staan.
Wij kozen voor een noord-wand met een mooi couloir erin, maar halverwege moesten we erkennen dat we dát niet gingen halen. De toer door het bos was steil en technisch, en we waren toch een beetje te laat vertrokken: Hier kijkt Rob na 500 hoogtemeters wat treurig naar de graat die we dus niet bereikt hebben…Nóg 500 hoogtemeters, inclusief een bootpack. Beter ten halve gekeerd.
[img]http://www.bmb-ski.nl/images/onhoogduffey.jpg[/img]
Het bos zelf was op zich heel interessant, zelfs zonder het couloir. De sneeuw was echter heel crusty, het was al een tijdje te warm geweest. Geen spectaculaire foto’s dus.
[img]http://www.bmb-ski.nl/images/du.jpg[/img]
Laat onverlet: Als je in de buurt bent, koop een kaart en ga daar toeren! Het is echt de moeite waard!