Couloir 1. DONE!

Deze stond heel eenzaam ver boven aan het verlanglijstje: Le Couloir Dent Jaune. Ik kijk al 15 jaar uit op Les Dents du Midi en sinds een paar jaar weet ik dat ze te skiën is. Half maart ben ik vanuit Oostenrijk richting Champoussin gereden met een doel: Dit enorm steile en lange couloir rijden!

[b]Voorbereiding[/b]
Een couloir van 700 hoogtemeters rond de 45° die niet onder de 40° komt vergt zekerheid op die ski’s, de 1400 hoogtemeters conditie. Op de foto hieronder is te zien hoe ik me voorbereid in eens steil maar veel korter couloir in de buurt van Avoriaz.
[img]http://farm8.staticflickr.com/7102/7027439025\_5ae73f925c.jpg[/img]

Alle omstandigheden waren goed. Ik was zeker op mijn ski’s, fit en was stoked. Het weer zat ook mee en wist dat dit het moment was voor avontuur ‘solo’.

De nacht voor de tocht werd ik gewekt door een fel maanlicht dat precies boven Les Dents du Midi uitkwam en contouren zichtbaar maakte.
[img]http://farm8.staticflickr.com/7184/6881336962\_02e8b24dfe.jpg[/img]

[b]De Tour[/b]
Ik liet me afzetten in les Marecottes, een heel fijn gebiedje dat na sneeuwval veel weg heeft van de spines in Alaska. Om 8 uur stond ik daar om te proberen alvast met de eerste personeelslift omhoog te gaan. Na een gesprekje met een oud liftmannetje en 10sfr armer kon ik naar boven. Vanaf het topstation gelijk een steile hike over de Col de la Golette. 250 hoogtemeters met ski’s op de rug. Ik wilde dit eerste stuk zo snel mogelijk doen want volgens de weervoorspellers zou het warm worden. Na 40 minuten stampen stond ik boven.

Het uitzicht vanaf Col de la Golette op les Marecottes en helemaal beneden Martigny.
[img]http://farm8.staticflickr.com/7225/6881328982\_609f30a6b8.jpg[/img]

De noordhelling naar Lac de Salanfe (1925) is altijd heerlijk, Geen dikke poeder maar wel even lekker inskiën voor de “echte” afdaling. Helemaal alleen in de vallei over de lange wand van het stuwmeer. Daarna omschakelen voor een lange hike op vellen.
[img]http://farm8.staticflickr.com/7201/7027440833\_20acdf7689.jpg[/img]

In het beginstuk kwam ik wat van deze onderstaande sneeuwmonsters tegen, halverwege kwam ik mezelf tegen. Door de zon schoot de temperatuur omhoog en was ik overhit. Er kwam zo veel zweet in mijn ogen dat ik nauwelijks kon zien. De sneeuw werd zachter en met mijn zware materiaal ging het niet zo vlot meer. Gelukkig heb ik even doorgezet want eenmaal op de gletsjer Plan Neve stak er een briesje op waardoor het dragelijker werd.
[img]http://farm8.staticflickr.com/7118/7027442013\_0227749096.jpg[/img]

De gletsjer oversteken ging makkelijk vanaf hier was de eindbestemming in zicht en kon ik me gaan verheugen op de afdaling. Het laatste stukje moesten de ski’s weer op de tas en hiken naar de Col Dent Jaune.(3004 meter).
[img]http://farm8.staticflickr.com/7069/6881330908\_4abee5cda7.jpg[/img]

Van het uitzicht genieten en opladen voor de afdaling.
[img]http://farm8.staticflickr.com/7103/7027432297\_3f7ab8cf8a.jpg[/img]

[b]Afdaling[/b]
Als je boven staat kijk je in een rechte lijn 700 hoogtemeters naar beneden. De sneeuw was goed maar sprak ik met mezelf af dat ik sowieso een aantal keer moest stoppen. Gedurende de afdaling was dit ook nodig want ik merkte dat mijn benen aardig zuur begonnen te worden. De afdaling was desondanks heerlijk en kon een aantal keer “woeh yeah” niet onderdrukken. Eindelijk was het gelukt deze berg een keer af te skiën!
De rest van de afdaling was niet erg interessant die sneeuw werd steeds zwaarder en uiteindelijk moest ik een aantal keer mijn ski’s uittrekken en door het bos omlaag lopen. Na veel geploeter kwam ik uiteindelijk uit in Val d’Illiez. Vervolgens mijn verdiende biertje gedronken met het uitzicht op de afdaling die ik had gedaan!

De beelden vanuit mijn perspectief: