Tsjonge, wat is er veel gebeurd de laatste maand. Er zijn een heleboel nieuwe snowboards en ander materiaal voor volgend seizoen getest en we hebben nog wat leuke avontuurtjes beleefd. In Ischgl hebben we (Berber, Björn, Edith, Guido, Hidde, Maurice, Norèn, Tessa en ik) zo’n 40 snowboards voor seizoen 2012-2013 getest, hebben Allard en Chilo dagenlang filmbeelden geschoten en ons goed onder de duim gehouden. Dit allemaal voor de wintersporters.nl / VerseSneeuw snowboard test.
Hierna leek het winterseizoen voorbij en het fietsseizoen definitief begonnen. Mijn broertje Martin werkt de komende weken als bikeguide in Seeboden aan de Millstätter See. En ik? Onderweg op mijn mountainbike naar de Saulochalm op de Maiskogel in mijn beste tijd van het seizoen tot nu toe (11 km, ~800 hm, 55 minuten), werd ik gebeld met de vraag of ik de volgende dag een groep kinderen wilde guiden op de fiets. Jaaa! Om een paar uur later Rens en Stephan op bezoek te krijgen met voor de tweede keer de vraag of ik de dag erop met hun mee wilde gaan om een poging te wagen de Großglockner te beklimmen, mét snowboards. Bij hun eerste poging had ik al verstek laten gaan; slecht weer was voorspeld, andere afspraken stonden al en ik had een zomergevoel in mijn lijf. Toen bleek dat een verstandige keus, want het zat pot- en potdicht. Maar nu, met betere weersvooruitzichten, aaargh! Met veel zin om te fietsen en hopelijk vaker als bikeguide te kunnen werken, moest ik weer nee zeggen. Totdat 's avonds laat de telefoon ging en me meegedeeld werd dat ik morgen niet hoefde te komen fietsen. Dubbel gevoel. Zo makkelijk aan de kant geschoven worden als je niet nodig bent terwijl je je heel flexibel opstelt. En dus de telefoon gepakt. “Stephan, Rens, count me in!” 's Avonds laat alle tourspullen bij elkaar zoeken is dan best lastig als je in zomermodus bent en je net je fiets hebt gepoetst en alles daarvoor al hebt ingepakt. Niet waxen, niet slijpen en een paar lege benen. Dat die benen helemaal leeg zouden gaan en me bijna niet meer konden dragen, wist ik nog niet.
Rens en Stephan op pad op de eerste dag van onze tour, het doel hoog boven en ver voor ons is duidelijk zichtbaar.
Een andere keer meer hierover, want nu zit ik weer te wachten tot ik naar boven mag, deze keer naar de Oberwalderhütte om de toegang samen met Wolfgang Hackel makkelijker te maken. Deze keer heb ik wel netjes mijn board gewaxt en gisteren het geplande fietstochtje maar niet gemaakt. Om 6u gaat de wekker, koffie zetten, board afkrabben, douchen, auto leegruimen, ontbijten met vers gebakken pistoletjes waar de pindakaas tussenuit druipt, terwijl buiten de sneeuwgrens rond 1000 meter ligt. Uhhhh. Hmmmm. Wolfgang belt en zegt dat de Glocknerstrasse wel eens niet open zou kunnen gaan. Wachten tot het volgende telefoontje: “de straat gaat vooralsnog niet open, ik bel je rond het middaguur”. Ondertussen lees ik op Facebook dat er boven op de Kitzsteinhorn van een lekkere laag verse sneeuw wordt genoten. Na wat huishoudelijk werk word ik weer gebeld: “we moeten helaas de actie naar morgen verschuiven.” Jammer aan de ene kant, maar de weersvoorspelling voor morgen is een stuk beter. Ik kan niet wachten! Mijn Jones Solution staat ook al te popelen, de stijgijzers gaan mee en er komt een boormachine naar beneden toe…
Blik vanaf de Oberwalderhütte met links de Johannisberg. Gemaakt tijdens het bezoek van Martin en mij aan Wolfgang een paar jaar geleden.
Reacties
mooie foto met rens en stephan