Een aanzienlijk deel van mijn tijd in de hut sta ik in de keuken. Dat is naast de meest voorkomende werkplek ook de plek waar we wat ruimte voor onszelf hebben. Regelmatig bewonder ik vanuit het keukenraam de mooie afwisselende kleuren op de bergtoppen om ons heen. Op één van die toppen heb ik mijn zinnen nu al enige tijd staan: de Hohe Dock (3348 m). Vanuit het keukenraampje is de westgraat (II) altijd goed zichtbaar en lijkt verdraaid dichtbij. Prima te doen tijdens een wat langere pauze lijkt me. 
De route loopt over de Großer Bärenkopf (li) en naar de Hohe Dock (re)
De kortste weg over de gletsjer nemen is uitgesloten aangezien ik in m’n eentje op pad ga en zelf uit een gletscherspleet klimmen redelijk onmogelijk is. We hebben hier op de hut namelijk niet allemaal tegelijk vrij. Op mijn vrije dag heb ik wel mazzel: verse pof, gevallen met een fikse wind uit het noorden. Ik kleed me warm aan en neem mijn hele uitrusting mee, behalve mijn board, en stap in de vers krakende sneeuw. Het grauwe ijsveld waar ik een paar dagen geleden nog samen met mijn vader overheen liep, is bedekt met een maagdelijk witte deken. Een deken waar ik de eerste voetstappen in achterlaat - first tracks! 
IJsveld onderaan de Mittlerer Bärenkopf
Zo kom ik na de eerste 400 hoogtemeters gemaakt te hebben aan op de eerste top, de Mittlerer Bärenkopf (3358 m). Hier begin ik te twijfelen. De afdaling naar de Keilscharte (3187 m) die voor me ligt - normaal gesproken een eenvoudig wandelpad - is behoorlijk hard en ijzig waar het rubber van mijn bergschoenen te weinig grip heeft. In eerste instantie heb ik helemaal geen zin om mijn stijgijzers onder te moeten binden, ik kwam hier om een beetje te wandelen en tot slot een graatje te klimmen. Beneden me in de Keilscharte zie ik een groep die bij ons verblijft zich gereed maken voor de klim naar de Großer Bärenkopf. Ze zijn een paar uur eerder vertrokken dan ik en hebben in een touwgroep de korte weg over de Bockkarkees genomen, die blijkbaar niet echt sneller was. Vanuit de Scharte komt een ander gezelschap omhoog, aan touw nog wel, met stijgijzers en pickels. Heb ik hier wel zin in? Dan besef ik dat het gewoon een goeie uitdaging is, trek mijn stijgijzers aan en vervolg mijn weg. 
Op de graat naar de Mittlerer Bärenkopf
Eerst omlaag dus, dan een stukje omhoog, dan weer omlaag, om dan uiteindelijk alleen nog maar stijgend de top van de Großer Bärenkopf (3396 m) te bereiken. Vlak daarvoor kom ik de andere groep tegen, die net aan de afdaling beginnen. Ik krijg nog een opmerking over mijn lange benen en snelheid terwijl ik netjes naast het pad wacht totdat ook deze touwgroep me gepasseerd is. Dan hop-hop-hop en ik sta op de top. Ook deze zonder gipfelkreuz, dat is dan wel weer jammer. Dus gaat mijn weg verder, want één top verder en 50 hoogtemeters lager ligt de Hohe Dock, maar dan wél met gipfelkreuz. Om die te bereiken moet ik eerst weer afdalen, nu in de Dockscharte, en daarna wéér omhoog. 
Het laatste stuk van de route, de westgraat van de Hohe Dock
En dat stuk omhoog is het meest uitdagende van mijn wandeling van vandaag. Tweedegraads terrein met klettersteig. Met een lange schlinge en drie karabiners improviseer ik een klettersteigset. Het eerste gedeelte gaat prima, totdat ik met de stijgijzers nog onder mijn schoenen een trapje op moet dat uit een paar metalen staven bestaat die uit de wand steken. Ik trek ze snel uit en vervolg mijn weg op rubber. Om daarna weer een lekker glad en hard besneeuwd stuk rots tegen te komen. Stijgijzers weer aan of toch zonder? Het wordt het laatste, ik houd me goed vast aan de staalkabel van de klettersteig, maar toch bekruipt me het gevoel dat dit niet helemaal het klimmen is dat ik graag doe - veilig boven en weer terug komen is het belangrijkste zeker zo in mijn eentje. Een stuk verderop hangt een stuk rotsblok los aan de wand, waarachter ooit een bevestigingspunt van de staalkabel vast heeft gezeten. En nog gaat het een stapje voorzichtiger verder. Kloppen op het rotsblok leert me dat hij echt goed los zit en niet meer de solide trede vormt die hij ooit was. Volgende keer neem ik wel een emmertje cement mee om hem vast te lijmen… Verder gaat het omhoog, waarbij de route eindigt in een mooie schoorsteen met wederom veel sneeuw en ijs. Na dit laatste stuk volgt nog een luchtig sprongetje om daarna dolblij het gipfelkreuz te omarmen.
Yeah, gipfel erreicht!
De terugweg is exact dezelfde als de heenweg. Na de Hohe Dock te zijn abgeseild (leuk!) wachten me nog twee hindernissen in de vorm van Bärenköpfe. Die zijn dan wat minder leuk, want de vermoeidheid slaat toe. 1300 hoogtemeters en 13 km later, maar nog op tijd voor het avondeten ben ik terug in de hut. Ik kijk nog een keer uit het keukenraam en ga weer aan de slag.