Just to feed the stoke!

Eentje uit de oude doos: Freeride van de Bec des Rosses!

Just to feed the stoke

Het is niet de meest vette lijn die ik gereden heb van de “Bec”, maar wel de lijn die nog steeds het meest vers in mijn geheugen ligt en de tweede die ik gestart ben van de top. Sinds die keer ben ik ook niet meer op de top geweest. Maar daar gaat dit jaar wel weer verandering in komen…

Winter 2009

Een fantastische winter, dat was het zonder twijfel, die van 2009 en de Alpen waren nog goed bedekt met een dikke laag sneeuw tot laat in het seizoen, zeker zo ook bij ons in “les 4 Vallées”. Ik heb dat seizoen een aantal tree runs kunnen doen waar ik op voorhand alleen maar van durfde te dromen of ze ooit skibaar zouden zijn. Het lag zo ongelofelijk dik in de bossen, dat afdalen naar Sion op 500 meter hoogte mogelijk was tot ongeveer begin februari! Maar… het is echter niet onder de boomgrens waar ik de indrukwekkendste lijn van dat seizoen getrokken heb. Nee, deze lijn was hoog boven de boomgrens… Het was namelijk op 19 april 2009 dat we van een 3222m hoge top met een vertical drop van ongeveer 500 meter naar beneden zouden gaan. Het was een lijn op de north face van de mythische “Bec des Rosses”, de berg waarop de finale wordt gehouden van de “Freeride World Tour”!

Droom

Het seizoen naderde langzaam zijn einde en we hadden de finale; “de Extreme Verbier”, net een kleine maand achter de rug. Met veel respect hadden Oli en ik en velen met ons, zitten kijken naar hoe de riders hun lijnen zetten op deze fascinerende noordhelling. Op dat moment was het alweer een aantal jaar geleden dat ik zelf de “Bec des Rosses” geklommen en geskied had en ik wist dat het een droom van Oli was om deze berg ook een keer te skiën.

Verjaarscadeautje

Op 18 april waren we samen aan het ragguh en kwamen we op een gegeven moment over de “Col des Gentianes” (2950m). Vanaf daar heb je een prachtig uitzicht op de “Bec des Rosses” en het jeukte alweer een tijdje als ik ernaar keek! Op het internet had ik gezien dat er een weersverandering aan kwam van zondag op maandag. Maar aangezien ze in Zwitserland nog nooit van Meteo Morris gehoord hebben zou dit goed een dag eerder of later plaats kunnen vinden. Vandaar dat ik als donderslag bij heldere hemel tegen Oli zeg; “Oli, als het morgen redelijkerwijs goed weer is en blijft, klimmen we de Bec omhoog bij wijze van een verlaat verjaarscadeautje”! Zijn ogen worden groot en zijn mond valt open. Uhhh… was het enige nog dat hij uit kon brengen. Hij keek me een tijdje vol ongeloof aan en pakte daarna ineens snel zijn camera en begon wat foto’s van de face te schieten. Zo kon hij die avond zich natuurlijk goed voorbereiden over de te skiën lijn. Het was waarschijnlijk de eerste keer dat hij zich zo voorbereidde op een te rijden face! Die avond laat belde hij me nog op om te checken of het wel echt ging gebeuren; “are we still going, no change of plan?” Hij was duidelijk bang dat ik het zou afblazen. “I picked a line…!”, kwam er nog achteraan. “No Oli, all cool no change of plan, everything looks good so go to bed and try to get some sleep buddy” zei ik.

Een hele klus

De volgende ochtend staan we vroeg op en ontmoeten elkaar op het afgesproken punt voor de Cactusbar waar ik hem oppik. Door de zenuwen heeft ie niet veel van zijn ontbijt naar binnen gekregen, maar gelukkig wel meegenomen. Tegen half 10 zijn we op de “Col des Gentianes” en hebben we de eerste 1200 hoogtemeters overbrugt. Gelukkig wel met liften. Boven aangekomen, constateren we tot onze vreugde dat het er die nacht licht gesneeuwd heeft. Er ligt een kleine 20cm verse poeder van uitermate droge kwaliteit. We struinen door de sneeuw en kijken nog een 15 tal minuten naar de “Bec” en bespreken de face en welke lijn we uiteindelijk willen gaan skiën. Oli mag zijn voorbereide lijn kiezen, het is een goede niet te heftige lijn voor de eerste keer. We gaan verder, want we moeten nog een cabine omhoog naar de top van de “Mont Fort” (3300m). Om 10 uur zijn we op de top van de “Mont Fort” en stappen in onze ski’s om via de zuidhelling van de “Mont Fort” af te dalen naar “Col de la Chaux” (2940m). Dit… dit is een heerlijke warming up helling van ongeveer 40˚ steil en we gaan helemaal uit ons dak als we zien dat we de eersten zijn. De ouwe sporen zijn zo goed als verdwenen en we stuiven naar beneden door het nieuwe laagje sneeuw, al is het hier bij lange na niet de 20cm vers die boven op de “Gentianes” wel lag. In de “col de la Chaux” aangekomen binden we de ski’s op onze backpack en trekken wat lagen uit. Vanaf hier begint onze klim, 282 meter vertical… steil omhoog! Het weer is nog prima al hangt er wel wat cirrus bewolking hoog in de lucht. De temperatuur is stabiel onder nul en er zijn geen grote temperatuurswisselingen geweest in de afgelopen week. Het eerste stuk is moeilijk en zwaar om dat we zo diep in de sneeuw zinken en het oude spoor helemaal verdwenen is. Ik besef dat ik de bootpack zal moeten zetten tot aan de top! Dat wordt een hele klus, maar aan de andere kant…… als de helling in dezelfde staat is als waar ik doorheen ploeg, dan wordt het een epische afdaling! In trance loop ik verder en probeer zo nu en dan Oli van wat nuttige informatie te voorzien met betrekking tot het klimmen. Niet zonder handschoenen, je tijd nemen voor moeilijke passages en stay focused etc…

Stompen

Exact na 1 uur en 50 minuten stompen bereiken we de top. Althans ik, Oli is een kleine 5 minuten later. F#*%, dat was hard werken! Boven aangekomen valt Oli op zijn knieën en slaakt een hele diepe zucht, maar zijn ogen flonkeren als kleine diamantjes. We genieten ongeveer 15 minuten met z’n tweeën van het uitzicht. Dan zien we dat er behalve andere riders ook ander weer aankomt. We hangen snel de backpack op onze rug en maken ons klaar voor de afdaling. Op het moment dat we er klaar voor zijn staan de andere rijders al naast ons op de top. Ik vraag aan ze even te wachten met indroppen tot dat we goed een eind op weg zijn in onze lijn. Want met name het begin is een NO fall zone (55˚+). Geen probleem knikken ze.

Boterzachte poeder

“Okay buddy, time is here”, zeg ik tegen Oli! Ik kijk ‘m nog even aan en zeg; “enjoy mate” en drop als eerste de 58° steile helling in. De eerste 10 meter is vrij hard maar daarna zinken mijn ski’s in een overheerlijke boterzachte poeder van de fijnste kwaliteit. Ik kan het niet geloven, ik ski voor de 4de keer de “Bec des Rosses” maar voor het eerst in 20cm verse poeder! Een enorme sluf komt met mij mee de berg af als ik mijn bochten draai. Ik stop na 50 meter en kijk omhoog om Oli naar beneden te zien komen. Het is een fantastisch beeld als je omhoog kijkt en je ziet je maatje naar beneden komen tussen die enorme rotsen door in een grote sluflawine. Oli hucked zijn eerste rotsje op de rand van de “pussy bowl” en stuift op me af. Daarna draaien we, zoals gepland terug het “dogleg couloir” in en hucken nog een paar clifjes in onze lange bochten naar het einde van de north face. Onderaan aangekomen komen buigen we gelijk af naar links richting “Barry’s Bowl” om zo onze afdaling met een dikke 300 meter te verlengen en te eindigen met een paar goeie lange freeride bochten tot bij de Jumbo in “La Chaux”. Nooit eerder heb ik de “Bec” in zulke geweldige condities geskied.

Boks

Oli en ik kijken elkaar vol ongeloof aan… was dit echt!?!! “Yes bro, it sure was”! We stappen uit onze ski’s en pakken de jumbo terug omhoog. Met ons neuzen tegen het raam zoeken we onze lijnen, die al moeilijk te zien door de ingezette weersverandering. Oli staat nog wat na te shaken in de cabine terwijl ik afsluit met een boks en de woorden; “what an awesome day mate”! Rustig en met een huge SMILE skiën we terug naar onze zijde van het gebied, deze dag kan niet meer stuk!

Sander Kan Swiss Snow Pro. Er is nog ruimte in de agenda, voor meer info check deze link.