Lawine ongeval Steven...

Allereerst wil ik iedereen alvast hartelijk bedanken voor alle steunbetuigingen die ik ontvangen heb.Deze hebben mij en de familie veel goed gedaan de afgelopen dagen.

Om speculaties en indianenverhalen te voorkomen heb ik samen met de familie besloten om zo snel mogelijk een verslag te maken met onze belevingen van de bewuste dag. De manier waarop het geschreven is lijkt misschien zakelijk, maar ik vind het erg lastig om het op een andere manier te verwoorden. Het doel van dit verslag is dan ook om duidelijkheid te verschaffen in de gemaakte keuzes en de ondernomen acties. Het verlies van Steven is verschrikkelijk, maar laten we er met z’n alle voor zorgen dat de kans dat zoiets in de toekomst gebeurd zo klein mogelijk word. Mochten er dan ook vragen zijn over de situatie dan staan we hier zeker voor open, en ik hoop dat het Snow Safety Center er ook aan mee wil werken om de situatie verder te analyseren. Niet voor een schuldvraag, maar puur en alleen als leermoment voor iedereen!

[b]Het Ongeval[/b]

Bij aankomst op de parkeerplaats van Diavolezza bleek er al een stuk minder sneeuw te zijn gevallen dan we verwacht hadden. De dal afdaling was zeer lastig begaanbaar, maar hogerop waren de tekenen voor goede sneeuw nog steeds aanwezig. Samen met Guy en Steven stapte ik dan ook vol goede moed in de eerste gondel naar boven. Onderweg naar boven zagen we dat het sneeuwdek onder de 2500m veel last had gehad van regen/dooi, en boven in het gebied had de pistedienst een lawine opgewekt met explosieven. In de lift hadden we het nog kort over het bericht van SLF, er had veel wind gestaan uit zuidelijke richting en dus was er triebsnee ontstaan. Reden genoeg om de eerste run onder de stoeltjeslift het sneeuwdek eens goed te testen. Het sneeuwdek voelde compact aan, maar er was met geen mogelijkheid beweging in te krijgen. Bovenaan de stoeltjeslift ben in nog naar de kroon van een afgeschoten plakje geskied en heb ik hier een meter boven nog een aantal keer staan springen als test, maar ook hier was het sneeuwdek niet in beweging te krijgen.

Met deze kennis in ons achterhoofd, het SLF bericht, onze eigen lawinekennis en de kennis van het gebied werd besloten om voor het eerst een van de makkelijkere varianten richting het dal te skien. Een voor een traverseerde we richting de wand en na een laatste keer skicutten gleden we een voor een, met een grote smile, naar beneden. Tot de lunch herhaalde we dit rondje een aantal keer, met elke keer een mooi onverspoord couloir voor ons alleen. De Gopro’s draaide overuren en steeds stonden we weer trots terug te kijken naar onze lijnen. Inmiddels waren er ook een aantal andere freeriders in het gebied, welke ook de meest toegankelijke couloirs zonder problemen afdaalde. Bijna alle lijnen hadden we gehad, dus het was tijd om eens wat te eten bij het liftstation. Steven ”zat er lekker in” zei hij, en de sneeuw was ook nog van redelijke kwaliteit bovenin. Nadat ik Steven nog “ik hou ook van jou” hoorde zeggen aan de telefoon, was het weer tijd om de ski’s aan te klikken en verder te gaan met het versporen van het hele gebied.

Net als de voorgaande keren skieden we eerst onder de lift door richting de stoeltjeslift en vervolgens traverseerde we weer richting de wand met de couloirs. Er was nog een variant op een couloir dat we al eerder die dag geskied hadden, dus die zouden we nu van wat sporen gaan voorzien. Guy zou als eerste gaan zodat hij first tracks had. Nadat Guy was ingedropt richting couloir volgde Steven hem op gepaste afstand, zelf ging ik als laatste. Nadat ik een onoverzichtelijk stukje had geskied zag ik Guy stil staan bovenaan het couloir, hij was niet zeker van de route en was dus even gestopt, Steven was al langs hem geskied om de weg te wijzen en ik kon hem dan ook niet meer zien. Net toen ik bij Guy aan was gekomen hoorde hij een luidde knal en de sneeuwwand naast ons begon langzaam te glijden. Uit automatisme schreeuwde ik nog hard ”Lawine”, waarna ik samen met Guy meteen het couloir achter ons indook om af te dalen. Ik hoopte nog dat ik Steven ergens zag staan, maar mijn grootste nachtmerrie werd werkelijkheid. Het enige wat er tevoorschijn kwam uit de sneeuwwolk waren twee ski’s verspreid over de lawinekegel.

Een paar seconden waren mijn emoties me te baas, maar vervolgens nam mijn instinct het gelukkig over. De rest van de tijd leek het dan ook alsof ik een lawineoefening aan het doen was, maar dan in een droom. Guy liet ik direct zijn pieper uitzetten en de bergredding bellen, terwijl ikzelf mijn pieper op ontvangen zette en vanaf de eerste ski door de lawinekegel begon te zigzaggen totdat ik een signaal had. Vervolgens heb ik ook heel gefocust de” feinsuche” uitgevoerd waarna ik op een minimum van 1,5 meter uit kwam. Het sonderen ging erg lastig omdat ik geen bodem kon voelen (doordat ik inmiddels op het meer stond) en ik ben dan ook bijna meteen begonnen met graven. Guy had de reddingsdienst inmiddels ingelicht en kwam ook scheppen. Vanaf het moment dat de lawine los kwam tot het moment dat we begonnen met graven heeft ongeveer 4 minuten geduurd denk ik.

Tijdens het graven kwam er steeds meer water door de sneeuw heen waardoor het scheppen erg zwaar was. Na lang aarzelen kwam er gelukkig nog een toerskier helpen bij de laatste fase van het scheppen. Ik stond tot aan over mijn knieën in het water toen we Steven uiteindelijk volledig uitgegraven hadden op ongeveer 2 meter diep, en met de hulp van nog een paar Italiaanse freeriders konden we hem op het droge trekken. Ik schat in dat de totale reddingsactie tussen de 10 en 12 minuten had geduurd tot dan toe. Er was geen hartslag en ademhaling meer waarneembaar waarna we meteen zijn begonnen met het reanimeren. Een van de later toegesnelde Italianen bleek een arts te zijn waardoor we de reanimatie goed konden laten verlopen. Het leek wel een paar uur te duren voordat de helicopter van de Rega aan kwam vliegen, maar in werkelijkheid waren dit ongeveer 20 minuten. Doordat we op een meer zaten konden ze niet direct landen. Een paar minuten later werd er een arts vanuit de helicopter bij ons afgezet en terwijl hij de hartmonitor aansloot moesten wij de reanimatie doorzetten. Na verschillende metingen en onderzoeken door de arts werd de grootste nachtmerrie werkelijkheid, mijn beste vriend was dood.

Pas toen ontwaakte ik weer uit de “droom” waarin ik de redding volledig uitgevoerd had. De emoties kwamen en door de omstanders werd ik uit het water getrokken waar ik nog steeds in stond. De arts vond de situatie op het meer zo gevaarlijk dat we vrijwel direct door de heli werden opgepikt. Samen met Guy werd ik naar het dalstation gevlogen terwijl de arts bij Steven op de berg bleef. Eenmaal beneden stond de politie ons al op te wachten en moesten we mee naar het politiebureau. Na nog 3 uur verhoord te zijn mochten we eindelijk naar een hotel, en kregen we onze spullen terug die nog op de berg achter waren gebleven.

Dezelfde avond heb ik nog contact gehad met Else. Ik was in eerste instantie nog bang dat iemand ons misschien wat kwalijk zou nemen, maar Else en de rest van de familie hebben me enorm gesteund en ik heb dan ook diep respect voor de manier waarop zij met dit tragische ongeval omgaan! Zelf weet ik dat we alles eraan gedaan hebben om de redding zo succesvol mogelijk te laten verlopen, en dit heeft de arts later nog bevestigd in het ziekenhuis. Het bleek toevallig een Nederlander te zijn die al 18 jaar in Zwitserland werkt en ook bij de bergredding zit. Ook ben ik samen met Guy nog naar boven gegaan om foto’s van de situatie te maken dit om de familie een goed beeld te kunnen geven van de situatie en ook om zelf misschien meer te kunnen begrijpen van het ongeval.

Ondanks alle woorden zal het zeker nog een hoop tijd kosten om dit verschrikkelijke verlies een plek te geven. Naast een fantastische vriend en poedermaat ben ik ook een deel van mezelf verloren in dit ongeval, maar ik weet zeker dat ik er met de steun van Else en de kinderen, de rest van de familie en ook Steven, er weer bovenop kan komen. Ik zal altijd blijven freeriden, dat zou Steven willen. En ik hoop dat de rest van Wepowder dit ook blijft doen!

Rust zacht Steven.

Het begin van de Lawine

De vindplaats

De geplande route

Overzicht van de situatie