Jackson Hole - paradise

Sneeuw is onze passie. Het is wat ons drijft; het maakt keuzes voor ons. Poeder in de Alpen? Zestig centimeter vers? Nee sorry, ik heb de bof en kan écht niet naar werk komen. Zoals zo velen van ons, wordt ook mijn leven voor een groot deel beïnvloed door de fluff. Toen zich afgelopen jaar (eindelijk) de mogelijkheid voor deed om in het buitenland te studeren hoefde ik niet lang na te denken waar ik naar toe wilde: dicht bij veel sneeuw. Twintig minuten, later toen ik alle bestemmingen had doorgespit waar mijn universiteit uitwisselingsprogramma’s mee heeft, was de keuze gemaakt: Bozeman, Montana zou mijn thuisbasis worden voor het volgende semester. Met mijn gemiddelde van 6,1 moest ik natuurlijk ook wel een enigszins obscure plek kiezen waar niemand ooit van had gehoord, anders zou ik nooit binnen komen.

Verhuizen naar Jackson Hole

Fast forward naar november. Voor Thanksgiving naar Californië gevlogen, waar ik niet alleen geweldig heb geskied, maar ook een van de beste ideeën ooit kreeg: ik ga verhuizen naar Jackson Hole, Wyoming; de plek waar ‘het’ allemaal begon. Het leek me altijd zo’n logische keuze om gewoon in Bozeman te blijven wonen en Bridger Bowl, Big Sky en Moonlight the skiën, maar waarom zou ik? Tussen het eind van m’n semester in de US of A en de start van het voorjaars semester in Amsterdam zat zeven weken. Jackson was altijd al een droom van me geweest, na Dana Flahr’s segment in TGR’s Tangerine Dream heb ik er altijd al naar toe willen gaan. Swift, Silent, Deep heeft uiteraard ook z’n steentje bijgedragen. Nadat ik op internet te weten was gekomen dat een Jackson Hole seizoenspas ‘maar’ 500$ was voor studenten werd m’n droom eindelijk werkelijkheid.

Swift, Silent and Deep

Jackson vs. St. Anton

Na het afronden van m’n semester stond me niets anders te doen dan naar Jackson te gaan om daar elke dag te shredden. M’n roomies overgehaald om me daar naar toe te rijden als ik de benzine zou betalen (aanmerkelijk goedkoper dan een 420$ ticket.) en twee dagen na m’n laatste final stond ik aan de voet van wat hoogstwaarschijnlijk een van de beste plekken is waar ik ooit zal skiën. Ik denk dat ik me grote zekerheid kan zeggen dat bijna iedereen wel eens in St. Anton heeft gereden en dat een geweldige plek vind; ik kan ook niet anders doen dan dat beamen, het is één grote speeltuin. Jackson brengt alles wel in perspectief en na een paar runs moest St. Anton zijn plek als beste plaats waar ik ooit geskied had afstaan aan Jackson. Zelfs drie dagen na de laatste sneeuw was alles zacht en voelde een klif van 4 meter alsof je op wolken lande. De sneeuw is zo ongelofelijk zacht dat je als Europeaan niets anders kan doen dan je elke bocht afvragen hoe de sneeuw zó licht kan zijn. En dit was pas dag één. Het vooruitzicht van dit, maar dan 6 weken lang en met veel vers vulde m’n hart met puur, eerlijk en warm geluk.

Living the dream!

Aan het einde van de dag was mijn conclusie dat dit een van de beste beslissingen ooit was. M’n vrienden waren op weg naar huis en ik bleef achter in paradise. Eén nachtje in een luxe hotel waar ik voor 30$ per nacht kon blijven (90% korting) na wat smoezen met de eigenaar, was een perfect begin van een prachtige tijd. Het geweldige concept coachsurfen bracht mij m’n slaapplek voor de vele weken die volg(d)en. Drie meisjes waren zo aardig me een paar daagjes op hun bank te laten slapen. Een paar nachten werd iets langer toen me na drie dagen werd verteld dat ik moest blijven voor de rest van m’n bezoek aan Jackson. Top! Het feest kon beginnen.

The Big One

Faceshot na faceshot

M’n eerste week in Jackson zag ik zo’n 60cm vers uit de lucht vallen. En vers was het: zo ongelofelijk fluffy. Zelfs met mijn bijna twee meter lange postuur was het elke bocht weer raak: faceshot, faceshot, faceshot. Trees, couloirs, grote open velden, cliffs, windlips, werkelijkwaar alles is in grote getalen en hoge kwaliteit aanwezig. De meeste plekken in Europa hebben goede en minder goede delen op een berg. Dat is niet het geval in Jackson. Waar je ook naar beneden gaat, het terrein is altijd uitdagend en er zijn overal gave features te vinden waar je mee kan spelen. Vooral de sidecountry, alleen toegankelijk door poortjes die worden gerund door skipatrol, heeft overal geweldig terrein. Zeker met wat hiken (skinnen is niet de norm) zijn ongelofelijk gave lijnen te rijden die je bijna 1500 meter naar beneden brengen: van de top naar de berg een stijle wand naar beneden, waar je gave pillows en klifjes tegen komt om jezelf vanaf te gooien, om het laatste stuk door het bos naar beneden te scheuren. In één run alles waar je ooit van kan dromen. En dan is de droom eindelijk klaar en wat je ook geskied hebt, er is altijd een traverse die je terug brengt naar een liftje dat je in twee minuten terug brengt naar de overbekende ‘tram’ die je binnen tien minuten weer naar de top van de berg sleept, om alles opnieuw te doen. Paradise!

Einzelgänger?

Als einzelgänger in Jackson was ik binnen enkele dagen al helemaal op m’n plek. Elke dag had ik nieuwe poedermaatjes en ik ken al meer lifties dan in mijn thuisbasis Hinterglemm. Iedereen is stoked om elke dag te skiën en dat blijkt ook uit iedereens attitude: elke lift wordt er over skiën geouwehoerd en iedereen die een ski wijder dan 100mm onder de voet heeft is meteen je vriend. Ik ga er altijd zelf op uit, want binnen 7 minuten kom ik of iemand tegen waar ik eerder mee heb geskied of ik heb een nieuw maatje. Alle locals (waar ik me zelf graag, hoewel onterecht, tot reken) zijn super vriendelijk en iedereen deelt gave runs en stashes met me. De vibe is heerlijk en oprecht: iedereen is ‘sharing-the-stoke’ alsof het de laatste keer is; óók als de condities iets minder zijn wordt er niet gezanikt en alleen maar gelachen.

Another powderday!

Na het de afgelopen 10 dagen droog was, is het nu eindelijk weer (een beetje) aan het sneeuwen. Goed nieuws, want het was hoog tijd! Morgen en overmorgen staat er 30-40cm in de forecast, whoop-whoop! Vanavond vroeg onder de wol om (hopelijk) een lekker poederdag te scoren. Vrijdag zal helemaal te gek zijn!