Hoe lang zei je? '149,3 cm', hoor ik aan de andere kant van de lijn. Er valt even een stilte... Ik hang aan de lijn met de importeur van Moss Snowstick in Europa. 'En die Swallowtail?'. Hij antwoord snel, 'De langste bedoel je?... 162 cm.' Wederom val ik stil. Waarom zou ik van die kinderboards gaan testen? De laatste keer dat ik op een kort boardje stond is inmiddels 15 jaar geleden. Een 151. Gegrepen door de eerste freestyletrend moest en zou ik ook korter gaan rijden. Zelden heb ik zo gebaald. Diepe poeder en dan continue wegzakken tot je heupen. En dan ben ik er in die 15 jaar na al die biertjes in obscure kroegen gevuld met Scandinavisch schoon zeker geen gram dunner op geworden. Nee, dat wordt niets.
Maar de agent blijkt een geweldig verkoper. 'Je moet eerst 2 weken wennen.' en 'Je zult je stance en houding helemaal aan moeten passen.', tot 'het is surfen op de sneeuw.'. Want waar normaal iedere klant de winkel dan al lang heeft verlaten, is juist mijn interesse gewekt. 2 weken wennen? Ik weet nu al dat we deze boards gaan afkraken. Waarop? Op toverwoord usability. Hoe durf je een board te bouwen waar je 2 weken aan moet wennen?
Welke boards gaan er mee?
De importeur geeft me een aantal boards mee. In een boardbag tref ik aan de Moss Wing Swallow, de Moss Swallow 62 en de Moss U4. Ik hoor de gebruikelijke wervende praatjes aan en schrik me dood als ik de prijzen hoor. 'Hoeveel?', vraag ik. 'Tussen de 799 en 999 euro.' Mhh. dat gaat een makkie worden. 2 weken wennen en dan ook nog de hoofdprijs betalen. Dat wordt kraken in plaats van maken.
Ik besluit mee te reizen met Morris en Haas om een paar dagen met hen te gaan shredden. En als die mijn verhaal horen wensen ze me veel succes en laten me duidelijk merken dat ze nooit van hun lang zal ze leven op deze kinderboards gaan staan. Er valt poeder en dan is er wel wat beters te doen.
De dag
Totdat ik ze met mijn charisma dwing om hun bindingen over te zetten op deze kinderboards. En dat heeft me aardig wat biertjes gekost. Ik dwing ze om hun normale boards thuis te laten. Op de parkeerplaats wordt er geposed met de boards en warempel daar komt een groepje Aziatische tijgers voorbij die met alle liefde op de foto willen met zo'n Moss board.
En dan beginnen de eerste twijfels. 'Kort, te kort. Zag je hoe dat board goed paste bij die jongen? Nee dat board is pre definitie te kort voor ons Europeanen, laat staan voor ons lange Nederlanders.' En daarop volgen de bekende excuses in de lift naar boven. Van 'Ik zit er vandaag niet zo goed in', tot 'wedden dat ze me op de babyweide nog voorbij gaan?'.
Rivella-effect?
En dan gebeurt er iets magisch. De wolken breken open, de zon komt er door en de eerste bochten blijken... Helemaal niet zo bijzonder moeilijk. Sterker nog, een Moss rijdt als een normaal board. Een nose press hier, een 180 daar. Tijd voor de poeder. Waar die jongens de mond vol hebben van Safety weten ze niet hoe snel ze van me weg moeten rijden. Een witte waas van opspattende sneeuw achterlatend. Hoewel ze blijken als geen ander met achterblijvers te kunnen communiceren. Hun gejoel en stoke is tot in het volgende dal te horen. Moss blijkt in de poeder een eureka gevoel op te wekken. Het ziet er een beetje vreemd uit, maar het rijdt o zo lekker. En dus gaan we op zoek naar de grenzen. En die blijken er maar beperkt te zijn. Goed, je gaat geen helling lang switch naar beneden rijden, maar voor de rest net zo goed als een normaal board en dan nog een stukje beter. Carven op de piste? Geen probleem. 180, 360? Geen probleem. Controle en strepen? Heel fijn. Poeder en nog eens poeder? Het schijnt dat Morris het board niet meer heeft teruggegeven en er binnenkort mee naar Canada gaat.
Moet je dan echt niet wennen?
Nee, door de neus zijn de boards vergevingsgezind en door het weglaten van de tail zinkt het board makkelijk de poeder in. Een board waar iedereen op weg kan, maar.... Wil je het maximale uit dit board halen dan rijd je het board actief. Als in diep door de knieen. Dan gaat er een wereld voor je open.
En dan is er nog een maar. Want wie liever anoniem door het leven gaat koopt beter geen Moss. Werkelijk waar iedereen begint een praatje met je. Dude, I can't believe I'm a pro.
dr. Gear score
5 uit 5 sterren. Waarom? Omdat bizar soms heel lekker is.