Einzelgänger

Dit woord bleef rinkelen na m’n laatste blog, waarin ik mijn rol als nieuweling, als broekie, als noobie in Jackson omschrijf. Het zette me aan het denken en daarom schrijf ik hier nu wat losse gedachten die aan het eind van dit ‘essay’ hopelijk een enigszins samenhangend geheel gaan vormen. De leus ‘no friends on a powder day’ is er eentje waar we allemaal bekend mee zijn. Het betekent simpelweg dat het ballen is om met andere mensen te rijden voor de simpele reden dat je soms moet wachten. En wachten betekent minder runs en minder runs betekent minder pow. Allemaal hebben we ons kapot geërgerd aan de snowboarder die niet genoeg snelheid had en in een kom terecht kwam waar hij pas een half uur later uit kon ploeteren of die skiër die niet één maar twee ski’s verloor, die jullie – na een gezamenlijke inspanning – pas anderhalf uur later terug vonden. Dat zijn toch wel de momenten waarop je liever tabee zegt dan op je buddies blijft wachten; ik ben vast niet de enige egoïst die zo denkt als het op vers aan komt.

Alleen rijden

Gelukkig is lawineveiligheid aan de orde van de dag en wordt rijden zonder partner nog maar zeer weinig gedaan: goede zaak, want hoewel meer runs meestal beter is, veiligheid gaat voor. Dit brengt me bij m’n volgende punt en waar ik naar toe wil werken. In m’n laatste blog kan je lezen hoe ik opschep over al mijn nieuwe vrienden en poedermaatjes, maar feit blijft dat ik ook geregeld alleen ski – een bewust keuze. De vrijheid om niet te hoeven wachten op anderen, de single-line van de lift te nemen terwijl al die andere stakkers in een lange rij staan en meteen weg kunnen skiën nadat je bovenop de berg bent gedropt terwijl je al skiënt je buckles nog wat strakker zet en je de strap van je tas om je middel vastklikt: dat is toch héérlijk. We hebben allemaal het plezier van geprepareerde pistes rippen ervaren (voor we verliefd werden op de poeder) en dat is nog steeds iets waar ik super stoked van word. Soms voelt het gewoon goed en zelfs na een week zonder sneeuw heb je plezier als een ‘kid in a candy store’. Beneden, waarschijnlijk in zes procent van de tijd die het duurde om met de lift naar boven te gaan (zo is dat nou eenmaal met piste’s…), heb je een lekkere adrenaline rush – en geen buddy om de stoke mee te delen.

Wat is stoke?

Nou ben ik (denk ik) maar één keer verliefd geweest (een vrij kortstondige opwelling van emoties), maar het enige wat ik toen wilde doen was van de daken schreeuwen dat ik verliefd was. Is dat niet wat stoke is? Pure euforie die je met iedereen en alles om je heen wil delen, vooral je vrienden? Ik zou niet zo ver willen gaan als zeggen dat poederen met een maatje belangrijker is om de stoke mee te delen dan voor de veiligheid, maar is het niet een essentieel onderdeel van onze liefde voor wat we doen? Ik vind het heerlijk om buckels naar pieces te shredden, maar als je beneden staat en net eindelijk de hele laan hebt gereden zonder uit het spoor te lanceren wil je dat toch wel even delen. En een twitter update met hashtag #MogulsAreSoEasy is ‘t toch niet helemaal.

More than happy

Mijn gelukkigste moment ooit was (uiteraard) in de poeder. Twee seizoenen geleden toen er niets uit de hemel scheen te vallen werden we toch verrast door een centimeter of 25 vers. Hoewel alles onder de fluff boiler-plate ijs was, was het 't moment waar ik met het meeste plezier aan terug denk. Met z’n achten tegelijk naar beneden (als ik er nu op terug kijk hoogst onverantwoordelijk) zodat we nog maar een keer met de gondel omhoog konden voor we moesten unterrichten. Ik weet nog precies waar ik stond toen ik besefte dat niets me in het minst zo gelukkig maakte als deze dag deed. De condities waren, op z’n zachtst gezegd, zaad en tóch was mijn stoke-o-meter ver buiten de voor mij (toen) bekende schaal. Het was puur de aanwezigheid van mijn vrienden waar ik mijn stoke mee kon delen dat het moment zo onvergetelijk maakte. Een nietszeggende stroom woorden en gillen verlieten m’n mond; het maakte allemaal geen reet uit: alles voelde goed op dat moment. Dát is stoke en die momenten delen met je vrienden die precies hetzelfde infantiele gedrag vertonen als jij, is toch waar we het allemaal voor doen.