Diepe, diepe poeder in Paznauntal

Basis op 1600 meter, in See

Het is ondertussen al weer bijna half februari en de drukte rond het aankomende hoogseizoen is weer begonnen. De afgelopen weken waren echter rustig en precies in de periode dat de skigebieden relatief leeg zijn, dumpte het als een gek. Pow-alert 18 duurde hier een volle week en bracht in totaal ongeveer een meter vers. Hoewel we met de hoeveelheid sneeuw geluk hadden en de condities tegen het geniale aan lagen, ging pow-alert 18 gepaard met een hoop pech.

Pech

Het begon eigenlijk al voor Pow-alert 18 en (be)trof meer een maat van me dan mijzelf. De week voor Pow-alert 18 was het erg warm(+10 op 2300 meter!!!) en scheen de zon fel. Het deed me eigenlijk meer aan maart of zelfs april denken. Er begonnen kale plekken te ontstaan en in het dal waren er complete weilanden bruin aan het worden. Niet echt het type weer dat je zou verwachten eind januari… Het mocht de pret echter niet drukken, want zon betekend trainingstijd. De buckelpistes in Ischgl lagen er geweldig bij en ook het funpark was in behoorlijke conditie. Eerlijk gezegd vind ik het juist heerlijk om af en toe een paar dagen met goed weer op de piste/buckelpiste te trainen. Goede pistetechniek helpt altijd erbuiten. Bovendien was die warmte goed voor het zetten van het sneeuwdek, waardoor we bij de volgende dump ons niet zo’n zorgen meer hoefde te maken over eventuele onderliggende schwachschichten.

Gebroken arm

Tijdens de periode van beter weer waren een hoop van mijn maten vooral in het funpark aan het klooien. Na een lange dag trainen op de buckelpiste kreeg ik precies op het moment dat ik thuis kwam een telefoontje van een van mijn collega’s: “Heb je gehoord van Mink? Hij ligt in het ziekenhuis en heeft z’n arm gebroken”. Shit… Dat kwam als een dikke domper… Mink is een van de leraren die er het meest van genoot en ook nog eens een van de gasten waarmee ik vaak rij(zie”Twee lange runs”). Zodra ik het hoorde ben ik in de auto gesprongen en met wat van zijn goede maten richting het ziekenhuis gereden. Aangekomen bleek hij nog niet klaar te zijn met de operatie en konden we hem niet zien. De 4 daaropvolgende dagen is er van skiën niet zoveel gekomen omdat ik elke dag even op en neer ben gereden naar het ziekenhuis. Eindoordeel: Doorgebroken bovenarm, ijzeren pin waar Iron Man trots op zou zijn en uitgeschakeld voor de rest van het seizoen. Hoe frustrerend het ook moet zijn voor Mink, het zijn zaken waar je niet zoveel aan kunt doen. Wat het echter helemaal lullig maakt is dat Pow-alert 18, die een dag na zijn vertrek naar Nederland begon, voor het eerst echt blower pow bracht. Poeder die je zonder proberen in je gezicht kreeg, en aanhoudende sneeuwval die zorgde voor een week lang top condities.

Pow-alert 18 en verloren trigger

De week begon met een dag skiën in Fiss. Ik heb een maat wonen in Fiss en daarmee zijn we een dag op pad geweest. Het terrein daar heeft me echt in positieve zin verbaast. Doordat het terrein vrij vlak is, kun je er met VOL gas doorheen knallen. Overal waar je kijkt zijn kleine pillow’s en sprongetjes en we hebben de hele dag lang ons best gedaan om het terrein zo goed mogelijk te versporen.

De dag erna was het de eer aan Ischgl. Hoewel het normaal gesproken dagen duurt voordat alles is verspoord in Ischgl, bleek ditmaal dat bijna álles al aan gort gereden was. Dit was ongetwijfeld het gevolg van het feit dat de dump op een vrijdag begon en er zaterdag dus leraren en locals op hun vrije dag profiteerde van de top condities. Jammer maar helaas, maar juist daardoor besloten we halverwege de dag het in Ischgl af te blazen en terug te rijden naar huis (See) om daar de gondel naar boven te nemen. Boven in See aangekomen bleek er bijna twee keer zoveel sneeuw te zijn gevallen. Hoe dat kan is me nog steeds een raadsel (misschien dat iemand hier een antwoord op heeft?) maar in See was de sneeuw echt van film kwaliteit. Een aantal runs waren we drukker bezig met het schoon vegen van onze goggles dan met waar we naartoe aan het skiën waren. Faceshots, faceshots en nog eens faceshots.

Diepe Pow

Aan het einde van de dag, toen ik in de lift de trigger van mijn ABS los wilde halen, bleek plotseling dat mijn hele trigger verdwenen was. Ik had in de haast niet goed gecontroleerd of de trigger goed ingeklikt zat en hem blijkbaar tussen mijn geschreeuw en gejuich door verloren. Ik denk dat mijn rugzak had besloten dat een ABS met zulke diepe pow toch geen zin meer had! Balen, want een losse trigger is slecht te vinden. Pech geval nummer twee.

Te grote schoenen

De dag erna was mijn naamgenoot Thijs (Thijzel op het forum) gearriveerd om een paar dagen met ons te komen shredden. We hebben die week Ischgl, Kappl, en See afgewisseld, afhankelijk van de condities. Die week kreeg ik ook mijn via internet bestelde nieuwe schoenen binnen. Salomon Quest 120 in maat 26,5. Super lekkere schoen, dacht ik. Om ze uit te proberen heb ik de gondel omhoog genomen en direct bij de eerste bocht bleek ik ze niet fatsoenlijk te hebben gepast. Ze zaten super, maar bleken een maat te groot voor me te zijn. Ik ben direct weer naar beneden geskied en heb mijn oude schoenen weer aangetrokken. Balend als een stekker… Pech geval nummer drie. De schoenen zijn nu weer te koop gezet zodat ik een maat kleiner kan gaan bestellen, dus als er nog iemand interesse heeft in nieuwe Salomon Quests voor een prikkie….

Pieper problemen

Toen eindelijk het weer wat opklaarde besloten we naar Ischgl te gaan. Ik ken dat gebied immers als mijn broekzak en weet ondertussen een hoop goede lijnen te vinden. Bovenaan de eerste lijn deden we nog “even snel” de oh zo belangrijke piepercheck. Alle piepers werkten goed, totdat ik aan de beurt was. Joeps pieper herkende geen signaal, helemaal niks. In eerste instantie dacht ik nog dat er wat mis was met zijn zoekfunctie maar ook de pieper van Tim herkende mijn signaal niet. Het rare is dat de zoekfunctie van mijn pieps het nog wel deed. Shit, zonder een fatsoenlijk functionerende pieper ga ik niet off-piste… Dus ik kon weer terug naar beneden, de eerste, geniaal lekkere run achter mij latend. Ik ben gelijk door geraced naar de dichtstbijzijnde skishop waarvan ik wist dat ze behoorlijke kennis hadden van lawine spul. Daar aangekomen zeiden ze dat het een batterij probleem moest zijn. Dus ik in de auto terug naar See, batterijen gewisseld en terug naar Ischgl. Boven aangekomen deden we direct weer een piepcheck. En hoewel hij héél even signaal gaf, viel het daarna weer weg. Pech geval nummer 4, een kapotte pieper. De rest van de week heb ik een pieper gehuurd en geleend. Hoewel ik daardoor behoorlijk wat uurtjes poeder heb mis gelopen, heb ik toch nog goed van alert 18 kunnen genieten.

Edit

Tim en ik hebben dit keer samen een edit gemaakt en wat beelden door elkaar gehusseld.

Ondertussen heeft de echter Februari kou haar intrede gemaakt en klaart het meer en meer op. Gister en eergisteren hebben we de eerste bluebird dagen gehad en het wordt nu tijd voor grote lijnen en cliffjes!

De eerste sprongetjes zijn gesprongen

We hebben in Kappl fantastisch en bereikbaar terrein gevonden dus daar gaan we de komende week, mits de condities het toe laten, gebruik van maken.Couloirs en spines!

Until then, Stay stoked and ride safe!