Touren in het Obersulzbachtal

Onderweg in niemandsland, want zo kun je het Obersülzbachtal in Salzburgerland (AT) wel noemen in deze tijd van het jaar. Het doel van onze tocht is de Kürsingerhütte op 2547m. De parkeerplaats die ons startpunt had moeten zijn was echter niet per auto te bereiken zonder sneeuwschuiver of rupsbanden, dus werden de splitboards wat eerder ondergebonden. Dit leverde ons meteen een uur extra op.

Vroeg weg

08.00u begint onze hike. Grofweg 16 kilo in de rugzak en een flinke lading hikevoer binnen handbereik. We splitten over een weg die naar een aantal (zomer)-hutten voert, licht stijgend met af en toe een steilere zigzag. Dan weer open velden waar in de zomer koeien grazen en toeristen wandelen richting al dat gletsjergeweld. Fantastische ijswatervallen en de sporen van een vos vergezellen ons tot aan het gletsjermeer.

Daar komt de man met de hamer een kijkje nemen. We zijn inmiddels 6 uur aan het hiken en hebben bij elkaar opgeteld max 3 kwartier pauze genomen. De benen lopen vol, het zonnetje verstopt zich achter de opkomende wolken en we moeten nog iets meer dan 200 hoogtemeters. Met een ruime boog trekken we om een steile wand heen om er vervolgens overheen terug te lopen richting de hut. De onderlaag is hard (windgeprest) met een heel dun laagje losse sneeuw erover, de laatste steile traverse was in het vlakke licht van de schemer nog hard buffelen.

Eindelijk de hut in zicht! Het winterraum van deze hut heeft een houtkachel en biedt een slaapplaats aan 16 man. Na 1750 hoogtemeters en zeker 17km horizontaal genieten en zwoegen komen we in het laatste licht aan bij de hut. Snel een fikkie stoken en bij zinnen komen, het blarenleed is daar, maar valt mee. Wat volgt is een luxe diner dat bestaat uit noodles, brie, worstjes en koffie/thee. Heerlijk en oh ja, we hebben de hele dag helemaal niemand gezien.

Na een heldere nacht met een rijk bezaaide sterrenhemel brengt de morgen ons de beloning van deze ontzettend mooie plek. A view to kill for! Overal vergletsjerd terrein, strak blauwe lucht en alle gear is ook weer droog. We doen ons huiswerk voor de snowboardführeropleiding (sneeuwprofiel graven, kolomtest uitvoeren) en binden ons splitboard onder voor een heerlijke run down. Iedere bocht hebben we eerlijk verdiend en er zijn nergens wachtrijen. Top!

De vlakke stukken op de weg heen, zijn terug niet allemaal boardend te doen. Wel komen we veel verder dan verwacht. Halverwege toch nog even ombouwen en op de vellen richting Postalm en later Berndlalm. Vanaf daar cruising down langs onze stijgsporen, waar al sinds het gletsjermeer vossensporen overheen staan. Die zakt liever ook niet verder weg in de sneeuw dan nodig.. Ineens duikt het dier op het pad voor ons op, schrikt en verdwijnt razendsnel. Adios amigo! Tot de volgende!