PoederAlert 25: Vuurwerk uit het zuiden

Woord/beeld: Paddy

Op maandag 11 maart bekijk ik de straalstroom op Wetterzentrale en zie dat er iets moois aan zit te komen. De eerste mail naar mijn poedermaatjes gaat eruit en de agenda’s voor de week van 18 maart worden vrijgemaakt.

Op zondag de 17e begint het feest. Een lagedrukgebied zal over de Golf du Lyon richting de Povlakte trekken en er wordt zware sneeuwval voorspeld. Het dumpt als een dolle en alle webcams zijn grijs!

Op maandag 18 maart zitten Teon, Richard en ik in de auto op weg naar de Franse Alpen. Vandaag valt er 40-70 cm vers en op de Facebook van berggids Martijn Schell zie ik foto’s voorbij komen van onherkenbare auto’s. Maar waar kunnen we heen? wePowder spreekt over zeer groot lawinegevaar in de Zuid Alpen. In het zuiden zijn wegen afgesloten door lawines en heerst lawinegevaar 5! Onderweg bel ik Martijn Schell op en hij vertelt ons dat bij hem in Saint Crepin al 90 cm sneeuw op zijn auto ligt. Alle liften zijn gesloten en het advies is om binnen te blijven!

We kiezen een gebied in de West Alpen waar het wat minder tekeer is gegaan en waar het “slechts” lawinegevaar 3 is. Het wordt Vallandry dat onderdeel is van het mega grote Paradiski ofwel “Le Paradis du skieur”. Vroeg in de ochtend arriveren we in Vallandry en meten 40 cm verse pow (foto) op de auto’s in het dal. Na een kakelvers stokbroodje is het tijd om om te kleden in een lege parkeergarage. Surf’s up!

Als we een liftpas hebben gescoord nemen we stoeltjeslift Vallandry 74 en dalen af door het bos. Het is bewolkt en de topliften zijn dicht dus deze bosafdaling doen we een paar keer totdat het beneden erg druk wordt. De poeder is goed, maar alle poedervelden in het zicht van de lift zijn snel verspoord. We gaan richting Combe 72. We hebben geen hoogtekaart kunnen scoren en dat is jammer want volgens mij ligt er een leuke route vanaf deze lift naar Nancroix, waar je vervolgens de bus terug pakt naar Vallandry. Als je bij de Combe afdaalt ligt er tussen de bossen een sleeplift verscholen met mooi steil terrein. Het is niet druk en we zetten een paar lekkere tracks tussen de bomen. De stoke is on!

Na twaalven trekt de hemel open en gaan ook de topliften open. Arc 1800 is volledig getracked en we gaan met de Trans Arc 46 naar boven in de hoop dat de 47 ook open gaat. Na 20 minuten is het zover en gaan we in 1 van de eerste gondeltjes naar boven. De ratrace is begonnen. Het lijkt wel of we overal net 1 stap te laat zijn om de allereerste sporen te zetten. We kiezen wat ontoegankelijker en wat steiler terrein, wat binnen de grenzen van de lawinewetten mogelijk is en laten de massa achter ons. Rond de Col du Grand Renard zetten wij onze handtekeningen…… Aan de oostzijde zijn veel grote lawines getriggerd, maar aan de sporen te zien lijkt het niemand te interesseren. We sluiten de dag af met een wat steilere bosafdaling richting Vallandry en beneden aangekomen is het tijd om ons druk te maken over plan B.

We eten pasta in Bourg-Saint-Maurice en na een uitgebreide weeranalyse vertrekken we richting Serre Che. We overnachten in het “sfeervolle” hotel Solaris in Cesena. Na de Olympische Spelen van 2006 heeft de eigenaar niet echt meer de moeite gedaan om ook maar iets aan de inrichting van dit hotel te doen, maar we slapen er niet minder om. De dag erna staan we vroeg op en ontbijten tezamen met de Carabinieri en een bus Poolse Senioren. De gele gordijnen, de plastic tafelkleedjes en de harde broodjes zal ik niet snel vergeten……

Na het ontbijt rijden we naar Serre Chevalier. Terwijl in Montgenèvre de zon schijnt sneeuwt het in Serre Che lichtjes. Volgens de voorspellingen zal er niet veel vallen, 5-10 cm en zal het in de middag zelfs opentrekken. Volgens Martijn Schell viel er deze omgeving 1-2 meter verse sneeuw en daar moeten we heen! We parkeren bij de lift in Chantemerle en nemen de stoeltjes lift richting Grand Serre. Bij de lift staan veel skiërs in slalom outfit die aan het trainen zijn op de Luc Alphand piste. Weinig concurrentie voor ons in de poeder, maar wat kunnen we doen met lawinegevaar 4!

Vanuit de lift bestuderen we het terrein en proberen een inschatting te maken van de mogelijkheden. Volgens de lawinewetten zijn de omstandigheden zeer ongunstig en is de belasting van een enkele skiër of boarder voldoende om op talrijke plaatsen lawines te veroorzaken! De situatie in het veld lijkt echter stabiel en de zon heeft de sneeuw doen zetten.

We dalen een aantal keer af in het bos maar er ligt zoveel sneeuw dat je echt steile stukken moet hebben om de gang erin te houden…. maar we blijven onder de < 30 graden. De sneeuw onder de 1600 meter is zwaar en we besluiten het hogerop te zoeken. Volgens de weersvoorspellingen zal het in de middag opklaren en we vertrekken richting L’Eychauda 2659 mtr (zie kaartje). De sleeplift is net open gegaan en er liggen skiërs links (Ailefroide) en rechts Isolee mooie open poedervelden. We doen deze afdaling ontelbare keren en we krijgen er geen genoeg van. Vooral de Isolee brengt je met een korte hike van 10 min naar een zeer mooie afdaling die je op volle snelheid kan trashen! Echt steil is deze afdaling niet, maar het zicht en de snelheid maken veel goed!

Onderweg komen we een paar gasten tegen waarvan we denken dat ze van Wepowder zijn, maar het blijken 2 Duitse freeriders uit Freiburg te zijn. We maken een praatje en krijgen de tip dat La Grave morgen open zal gaan ☺.

Helaas wordt freeridend Serre Chevalier 'smiddags ook wakker en binnen de kortste keren heerst er poederstress! Hele drommen van 10-20 man komen achter ons aan en we worden gedwongen steeds verder te lopen om deze gasten af te schudden. We rijden vandaag tot de laatste lift sluit en we drinken een vin chaud!

Het vinden van een pizzeria om 18.00 uur blijkt moeilijker te zijn dan een parkeerplaats te vinden in de Kalverstraat. Dus kiezen we voor een drankje en WiFi in een van de vele Engelse tenten waar een live bandje speelt. Terwijl Teon en ik ons bezig houden met weer en La Grave, komt Richard (broodnuchter) in een Engelse polonaise voorbij…… Uiteindelijk scoren we toch een pizza en rijden we naar La Grave.

De tocht naar La Grave gaat langs hoge sneeuwmuren (foto) en uiteindelijk komen we in Hotel Edelweiss aan waar we de eigenaren Robin en Marlon ons hartelijk welkom heten. We zijn blij met onze 4-persoons kamer en we drinken nog een biertje aan de bar en maken plannen voor de volgende dag. Edelweiss viert zijn 10 jarig bestaan en dat is reden genoeg om een pint te drinken!

Onze Duitse vrienden hebben ons verzekerd dat gondel P2 naar 3200 meter (zie plaatje) voor het eerst sinds poederalert 25 opengaat. Onze vriend Robbert Schippers heeft in ieder geval verteld dat de toplift vandaag dicht was, dus boven ligt alles nog onverspoord bij. We zitten op het puntje van onze stoel aan de ontbijttafel en staan al vroeg in de rij voor de lift. Wij zijn niet de enige die van plan zijn om naar boven te gaan, maar desondanks heerst er een ontspannen sfeer.

Lawinegevaar 3 biedt wat meer mogelijkheden dan voorgaande dagen en vanuit de gondel krijg ik van Richard al de eerste les in oriëntatie van dit onherbergzame gebied. Voor mij is het de eerste keer dat ik La Grave aandoe, maar Teon en Richard hebben hier vorig jaar deelgenomen aan de Hooggebergte-training bij Snowsafety Center. Als we bijna boven zijn zien we de eerste freeriders al voorbij knallen op les vallons de la Meije. First tracks in La Grave…… mijn bloed gaat sneller stromen en de vibe is on!

Voordat we naar beneden gaan controleren we onze gear en bepalen onze strategie om af te dalen. De sneeuw is goed gezet en de situatie laat het toe om op volle snelheid af te dalen. We gaan weer met de gondel naar boven en gaan met de sleeplift naar de Glacier de la Girose. Ondanks het gegeven dat je er in gletsjerspleten kunt vallen, is het terrein in een paar uur verspoord. ‘s Middags lunchen we zoals het hoort op een rots in het zonnetje en voer ik wat kraaien. Mijn gedachten gaan uit naar hen die in La Grave het leven hebben gelaten, R.I.P brothers!

Na de lunch doen we het Banana couloir dat er heel mooi bijligt. Er zijn nog weinig gasten voor ons geweest en we hebben dikke pret. Daarna gaan we nog een keer omhoog en doen we het Cascade couloir waar mijn hart wel wat sneller van gaat slaan, maar nog niets als je dat vergelijkt wat Martijn Schell, Sander Kan en de wePowder boys hebben gedaan.

Moe, maar zeer voldaan dalen we af naar La Grave en drinken beneden een pint met een Amerikaanse gids uit La Grave; Joe Vallone…… Zijn verhalen zijn even boeiend als bizar en zijn woorden “I don’t care where I live, as long as I can ski” blijven nog lang hangen… don’t we all!!

That’s all folks!

Grt Paddy (woord en beeld) en Teon (film)