When stoke takes over

Hallo WePowder community! De winter lijkt maar niet tot een einde te komen dus we bloggen gewoon nog even door. Dit is een beetje het antwoord op vragen die ik gehad heb via facebook op het filmpje Big Powder Day with narrow escape van 10 april.

BIG POWDER DAY, with narrow escape !

Een aantal van jullie hebben mijn filmpje ; ‘Big Pow Day with narrow escape' al gezien via facebook. Er zijn toen ook een aantal vragen gesteld waarom en hoe… In deze komende blog hoop ik een beetje uitleg te kunnen geven waarom en hoe het tot zulke ‘fouten' kan komen en dat zelfs profi's soms door de stoke overmand worden. Hieronder voor die gene die het filmpje nog niet gezien hebben of het nog een keer willen bekijken….

TWEE HANDEN

De dagen dat ik daadwerkelijk met goeie skibuddies op pad kan tijdens het seizoen zijn op twee handen te tellen. Daarvan zijn de dagen met poeder weer op 1 hand te tellen. Dus als we zo'n dag of dagen hebben dan is de STOKE enorm hoog !

OUT OF BOUNDS

Het had goed gedumpt de nachten voor 10 april en het toeristen seizoen was bjina ten einde. Alle skibuddies hadden meer vrij ineens, zodoende konden we weer eens een ‘BIG day out' hebben met elkaar. In de cabine werd al druk gepraat wie wat wilde gaan doen! Vele locals wilde niet in hun kaarten laten kijken en gaven geen antwoord of spraken over andere lijnen dan dat ze wilde gaan rijden. Geen probleem natuurlijk, maar soms is het wijs om een beetje te vertellen waar je naar toe gaat als we ver ‘out of bounds' skiën. Dit in case of an emergency natuurlijk. Als er een groepje ‘s-avonds niet terug keert dan is het wel fijn om de reddingsdienst een beetje van richting en area te kunnen voorzien.

WHEN STOKE TAKES OVER

10 april was zo'n hele mooie poeder dag! De stoke was enorm en er moest veel, maar vooral hard en vette lijnen geskied worden. ‘No holding back today', werd al geroepen door de cabine en one liners als ‘go fast, take chances' hoorde je met de regelmaat van de klok voorbij komen! Zelf ging ik daar lekker in mee, je bent tenslotte met allemaal zeer goede skiërs en boarders onderweg en de stemming is super. Maar in deze geweldige super ambiance heb je niet door dat ‘the STOKE' het langzaam overneemt van de ratio… zo ook bij mij ! De lawine stufe was 3 de afgelopen dagen. Geen vette, maar ook zeker geen matige 3… gewoon 3. Maar 3 blijft 3 !

De lijn

De eerste lijn was gelijk een lijn over een kam met twee kleine drops om daarna in het sneeuw veld te landen waar het eerste lawineslachtoffer van het seizoen gevallen was ergens in december. Ik kwam als laatste bij ons groepje aan en ging als eerste, maar zonder overleg, ik skiede hen voorbij en eigenlijk gelijk door de lijn in, in mijn jolige bui. Daarmee zette ik de toon voor de rest van de dag besefte ik me later bij mijn recapitulatie… We skiën die 800 hoogtemeters in één keer uit zonder te stoppen en lachen en high fiven bij aankomst onderaan de Gentianes. Hier kan je natuurlijk ook al je vraagtekens bij plaatsen…

No time to lose

Hup gelijk weer de cabine in en het volgende plan wordt besproken. Stairway of Highway zijn de suggesties. Halverwege de gondel rit kunnen we kijken of er al een spoor staat die richting op. Er staat nog geen spoor en het plan wordt omgegooid. We zouden teveel tijd verliezen om een spoor te zetten dus we besluiten te wachten met de Highway tot er een traverse gezet is door andere en eerst maar een ‘gewone' Gentianes afdaling door de poeder te maken.

Het ligt er tenslotte overal zo goed bij! Daar gingen we weer… volle bak erin, wel met voldoende afstand maar de snelheden… mach-tig! Wederom 1000 hoogtemeters in one go! Daarna weer omhoog om nu toch Stairway of Highway te gaan doen. Halverwege de gondel zien we dat er een traverse staat. Nog geen bootpack de Stairway omhoog. We gaan voor Highway.

Secret highway

Daar aangekomen staan er al een paar sporen de helling in van de gene die de traverse gezet hebben. Ik stel voor aan Oli om ‘Secret Highway' te doen want daar staan namelijk nog geen sporen naar toe. Oli blij want deze had hij nog nooit gedaan. Steve en Chris zijn ondertussen de standaard Highway hang al in gedropt terwijl ik die 20 hoogtemeters een bootpack zet voor Oli en Filip. Boven aangekomen laat ik de eer aan Oli om als eerste in te droppen. We bespreken de lijn nog wel even en ook de mogelijke escapes in het couloir mocht er iets losgaan.

Sluff slide of poedersneeuwlawine

We geven een boks en Oli dropt in, maakt twee bochten houd nog even in en hucked… we verliezen hem even uit het oog en zien hem dan met mach 6 verder naar beneden knallen. Op het moment dat Oli het ::couloir:: bijna verlaat breekt er inderdaad nog iets wat lijkt op een enorme sluff slide halverwege het couloir. De sluff zie je breken op 1.09 in het filmpje en op 1.28 zie de sluff wolk bijna de schaduwrand verlaten. Op 1.48 zie je de breuklijn van de slide en op 1.53 ski ik over de ‘sluff' débris richting Oli. Deze slide was dus wel degelijk meer een poedersneeuw-lawine dan een sluff. Gelukkig was het niet veel meer dan een 8 tot 10cm op die plaats en was Oli zo snel dat het hem nooit ingehaald zou kunnen hebben. Maar in deze was het goed dat we de lijn, sleutelpassage en mogelijke escapes even besproken hadden.

Ieder voor zich

Wederom beneden aangekomen geef ik aan de ‘Backside van de Mont Fort' wel aan te durven met deze condities. Weliswaar met meer terughoudenheid en overleg. Mijn woorden zijn nooit geland geloof ik… zelfs niet bij mij zelf! Boven aangekomen probeer ik nog wel wat te organisatie aan te brengen, maar Oli was al ingedropt van het aankomstpunt. Op de rand van de eerste hang troffen we elkaar weer, maar het overleg was weggezonken in de ontzettende hoeveelheid poeder die er lag. Het was ieder voor zich en god voor ons allen! Oli wilde de windlip droppen, ik zou filmen en Steve en Chris kwamen via het main couloir. Oli knalde na zijn drop gelijk door het pinball couloir in, terwijl ik Steve en Chris nog even film die daarna ook verder richting het pinball couloir skiën.

Knallen

Daarna wil ik ook knallen en wil graag het center couloir doen aangezien hier nog geen sporen in staan. Maar ik moet zeker weten dat Oli niet halverwege mijn couloir ingekomen is, want het ligt wel heel dik en ik weet bijna zeker dat het breekt als ik erin ski. (Dit seizoen heb ik dat couloir al een keer gecleared maar was er al uit voor de lawine.) Zodoende ski ik er even bovenlangs en probeer ver het couloir in te kijken om te zien of het vrij is. Wat ik niet zie is dat de initiaal breuk al door het sneeuwdek schiet (3.40). Als ik zie dat het vrij is besluit ik om erin te draaien en zie dan pas dat het gehele dek al gescheurd en in beweging is! Snel probeer ik mijn ski's de vallijn in te sturen maar ik ben al te laat en lig op mijn heup. Al glijdend op mijn zij duw ik me met mijn linkerarm boven de sneeuw en probeer met mijn rechterarm mijn trigger van de ABS plofzak te bereiken. Met geen mogelijkheid krijg ik mijn hand bij de trigger, de sneeuw heeft te veel gewicht en snelheid om mijn arm naar boven te bewegen. Met een enorme snelheid word ik door het couloir omlaag geduwt en ik probeer een beetje mijn richting te bepalen om langs de rotsen te gaan en er niet tegenaan. Iets na de versmalling, daar waar het couloir weer wat breder wordt nam de snelheid van de lawine iets af en kon ik me overeind drukken en verder skiën over de lawine débris.

Plaklawine

Dit was wel echt een plaklawine (ook wel ::plaatlawine:: genoemd) die gelukkig in kleine deeltjes uiteenviel. Deze lawine had me waarschijnlijk niet volledig kunnen begraven. Maar zulke lawines kunnen toch altijd levensbedreigend zijn door inpact op de rotswand of willekeurig ander intern letsel wat je oploopt tijdens de glijfase. Ook houd je hier makkelijk blessures aan over als dislocated shoulder or hip! Ik had het couloir willen clearen voor een tweede keer, maar besef me nu weer dat ik niet groter ben dan de berg!

Call it a day

Voor mij was het na dit voorval duidelijk… ik hield het voor gezien deze dag. Het was een zeer mooie dag geweest en de zon begon ook haar werk te doen op het sneeuw dek. In Siviez aangekomen zei ik tegen de rest ; “I call it a day guys, I shouldn't push my luck" ! They all agreed. We sluiten een mooie dag af met een enorme pot bier bij Filip in de Edelweiss.

Dus onthoud : **ELKE LAWINE IS IN PRINCIPE LEVENSBEDREIGEND !

ONLY WITH FRIENDS ON A POWDER DAY, with respect and DON'T LET THE STOKE TAKE OVER !**

Keep your head in the game.

“Keep on living the dream and don't FORGET the crows…“

Sander