Als het bijna winter is, de eerste sneeuw is gevallen maar ik zelf nog thuis zit, ga ik altijd het internet afstruinen naar filmpjes. Filmpjes van diepe sneeuw, grote drops, pillow’s en spinelines. Normaal gesproken neemt mijn stoke daardoor alleen maar toe. Maar vandaag vond ik een filmpje dat in plaats van stoke verhogend werkte, er voor zorgde dat ik toch weer even een uurtje ben gaan lezen in Module 2 van de wePowder Safety Academy. In het onderstaande filmpje verteld Roger Strong over een lawine waarin hij terecht kwam in 2011 die hem zwaar verwonde. Het is een zeer indrukwekkende korte docu, die zijn persoonlijke herstel laat zien maar vooral in gaat op de vraag of het naar zijn familie eerlijk is om te blijven skiën. Is het eerlijk en verantwoord om bepaalde risico’s te accepteren als je thuis een familie hebt? Of is het juist oneerlijk als je familie aan je vraagt met je grote passie te stoppen? Ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden…
Reacties
Aangrijpende docu!
Mijn mening is dat wanneer je voldoende kennis of in ieder geval zoveel mogelijk kennis hebt vergaard door middel van cursussen van bv SSC, jezelf uitrust heb met de nodige veiligheid maatregels zoals 3 eenheid, Airbag, Kaarten, poeder maten en noem maar op, dan denk ik dat het zo eerlijk mogelijk en “verantwoord” is om je passie na te streven. Deze man skiet al 42 jaar en dan gaat het een keer mis! tis natuurlijk nooit leuk voor Familie om iemand te verliezen en al helemaal niet als hij of zij iets overkomt tijdens het uitoefenen van zijn passie.
Maar hoe groot is de kans dat je in een lawiene terecht komt ten opzichte van dat je iets overkomt in het verkeer? Er kan overal en altijd wel iets voordoen waarbij je zwaar gewond raakt of zelfs overlijd toch?
Mocht je de bergen in gaan zonder enige kennis, ervaring, poedermaten,of safety gear, dan vind ik dat je familie het recht heeft jou terug te roepen van wat je het liefst doet!
Het is denk ik wel moeilijk om voor jezelf in te schatten of een bepaald risico de moeite waard is om te nemen, omdat je nu eenmaal grenzen probeerd te verleggen en waar ligt nu werkelijk de LAT? ik zou zeggen je kunt bepaalde risico’s nemen als je maar goed bent voorbereid en zorgt voor een plan B mocht er iets fout gaan! Maargoed dan heb je ook nog die verdomde Stoke !!
Even zwart/wit/ als backcountry skien belangrijker voor je is dan je eigen familie/gezin heb je denk ik sowieso wel serieus persoonlijk probleem. Het komt dan in de categorie verslaving cq obsessie.
Sinds aantal jaren stel ik mezelf vooral de volgende soort vragen: wat voegt het extra risico toe aan de totale beleving/stoke? Wanneer ben je nog - technisch -skien en waar slaat het om naar survival? Of in generiek de vraag: waar ben je eigenlijk mee bezig? De grens ligt natuurlijk voor iedereen anders ivm kennis, kunde en ervaring. Verder is het natuurlijk belangrijk regelmatig de risico’ met je tochtgenoten en familie/achterban te bespreken als een soort bewustwording waar je - nog - mee bezig bent.: kijk eens diep in de spiegel.
Interesting, vooral knap dat ie na 1 jaar alweer volledig hersteld lijkt en dezelfde couloir rijdt.
Alleen wat ik niet helemaal snap: een avalung? Ik zou hier, zeker na het incident, iemand verwachten met een airbag…
Niet dat een airbag hem had beschermd (alhoewel, al drijvend op de sneeuw had ie misschien minder vaart gehad of was ie ergens anders terecht gekomen), maar gewoon, omdat een aribag kan!
indrukwekkend en tegelijkertijd ook wel iets wat ik me wel degelijk realiseer of herken in de vraagstelling .
verder ben ik het wel met Mikey eens je doet wat je kan om het risico te beperken en wees een grote vent door nee te zeggen tegen je maten indien je het niet vertouwd en teruggaat . Goed om weer eens bij stil te staan
Tja. Na vorig seizoen was het bij mij thuis ook even een discussie. Maar ik vind eigenlijk niet dat je een ander kan vragen zijn leven aan te passen, ook al heb je samen een gezin en kinderen.
Ik kan er wel rekening mee houden, en ben nu voorzichtiger. Maar helemaal niet meer freeriden is geen optie, moet ik dan gaan extreme langlaufen ofzo? Ik wil wel gewoon leven.
Ik ben vrijwillig gestopt met roken, en motorrijden toen ik een dochter kreeg. Omdat ik dat zelf niet verantwoord meer vond, en ook prima zonder kan. Maar stoppen met roken is veel makkelijker dan stoppen met snowboarden. De bergen roepen me.
Na het ongeval van Steven is bij mij de knop om gegaan. Het was voor mij niet meer recht te praten. Mannen met zoveel ervaring en kennis, dikke pech en einde verhaal. Ondanks dat ik Steven alleen een paar keer gesproken heb raakte het me hard en kijkent naar m’n 2 blonde knulletjes kon ik het niet meer.
Trekt de passie niet meer dan? Echt wel. Als het sneeuwt in de bergen trekt het gruwelijk maar ik heb gekozen en daarmee klaar. Spullen verkocht, om verleiding buiten de deur te houden.
Ik snap ook wel dat je van de trap kunt vallen, een ongeluk in de auto kunt krijgen etc. Maar ik kan het niet meer rijmen om mezelf zonder noodzakelijke reden in een potentieel gevaarlijke situatie te manoeuvreren puur en alleen voor het verzadigen van mijn eigen sneeuwverslaving.
Elke week een paar keer op Wepowder rondsurfen is dan ook pure zelfkwelling maar ja, je moet wat ;-P
@@polderboarder respect voor het delen , moet echt wel pure kwelling zijn om hier dan rond te hangen :-) succes
Een verre (achter-)neef van me haalde vanaf zeer jonge leeftijd al de meest gevaarlijke stunts uit, inclusief levensgevaarlijke ski-stunts want dit deel van de familie woonde permanent in een wintersportgebied. Zijn ouders maanden hem keer op keer om toch voorzichtig te doen, zij maakten zich grote zorgen, het kon immers toch niet altijd goed blijven gaan. Ook een ernstig ski-ongeluk konden hem niet genezen van de neiging om (te) grote risico’s op te zoeken.
Overigens niet op de ski’s gestorven, maar samen met een vriend verongelukt terwijl er eentje alcohol ophad. En zijn ouders en een groot deel van de familie in enorm verdriet achterlatend. Eerst vele jaren van stress door zijn roekeloze levensstijl en daarna jaren van verdriet. Ik hoop dat alle risico-verslaafden ook even nadenken over het deel van de familie dat niet van (onnodige) risico’s houdt.
Zelf heb ik geen kinderen, mijn vriend heeft ze wel. Feit is, de gevolgen zullen veel groter zijn als er iets met je gebeurd als je kids hebt, kids zijn van je afhankelijk en hebben er niet voor gekozen dat je gaat freeriden. Then again, kids of niet, ook je ouders kan je t eigenlijk niet aandoen dat ze jou overleven.
Staat tegenover dat een weekendje poederen wel heel veel energie geeft, een “lust for life” die je juist bij kids veel ziet maar bij veel volwassenen soms lijkt uit te doven. Klimmen, freeriden en toeren geeft mij persoonlijk die energie, waardoor ik positiever en energieker in t leven sta. Dat is mij heel veel waard en werkt ook positief door op de kinderen.
Als je genoeg kennis en ervaring opbouwt met bv de methode van Munter kan je het restrisico echt heel laag houden, zeker als je nog extra marge neemt t.o.v. zijn limieten. Dat betekend ook nee kunnen zeggen terwijl de verleiding groot is om wel ergens in te droppen, maar ook defensiever plannen maken, dus potentieel gevaarlijke (maar mooie) wanden al bij voorbaat vermijden.
Restrisico hou je altijd, en of je dat uberhaupt aanvaardbaar vind is wel een keuze waar je zelf maar ook je partner zich in zal moeten kunnen vinden, zeker als je samen kids hebt. Respect dan ook voor @@polderboarder
@@polderboarder : respect !!!
en nu vind ik even geen andere woorden meer …