Chamonix - Mont Blanc, een gepasseerde zomer.
We staan geduldig in de rij voor de télépherique van de Aiguille du Midi die ons zo dadelijk weer in de diepe vallei terugzet. Ook al ben ik misschien al vijftig keer bovenop deze spectaculaire top geweest, het panorama verveeld nooit en ik moet je eerlijk toegeven; er stroomt altijd weer een klein portie adrenaline door het bloed als ik de gondel in stap. Een knap stukje prestigewerk en zowel voor de freerider als de alpinist biedt het een welkome luxe voor een reis omhoog of omlaag. Maar natuurlijk is hij gebouwd voor het toerisme. Na de Eifeltoren van Parijs de meest lucratieve attractie van Frankrijk en daar vaart het plaatsje onder de Mont Blanc wel bij.
Voor ons in de rij staat een klein meisje, vermoedelijk uit de UK met een smartphone in haar hand. Ze staat even op haar tenen om door de ruit een blik te kunnen werpen in de ijzige noordwand en het bijna drieduizend meter lager gelegen Chamonix. Het is voor meen of geen een misselijk makende diepte en als je de rode gondel aan één trekkabel ziet komen aanzweven dan gaat het je pet te boven. Het grietje staart slechts enkele seconden de diepte in en gaapt: 'mam, this is sooo boring' en verdiept zich verder in haar wereld.
'Morituri te salutant'
Tijden veranderen en dat is letterlijk en figuurlijk merkbaar op de Aiguille du Midi. Geen twintig jaar geleden was je nog een held als je je leven waagde om op de traditionele ski's via de Vallée Blanche naar beneden te ploegen en vervolgens op een studentenfuif nog eens mooie verhalen kon vertellen over maar krap omzeilde gletsjerspleten. Een paar jaar geleden keek er vast niemand meer van op als je in de Go-pro van je vriend gekscherend 'Morituri te salutant' riep en vervolgens via de Mallory Porter lijn naar beneden sjeeste. Wel of geen goede sneeuwcondities in de noordwand, je kunt altijd nog stukjes rutschen toch? Maar welke begeerde berg valt er straks nog te bedwingen? Wat biedt de toekomst voor de nieuwe generatie? Een helmcamera is nu 'the local fashion' om al je belevingen te kunnen vereeuwigen en met de zelf gemonteerde filmpjes is het op youtube een meer dan gewaardeerd amusement nietwaar?
Virtual world
Op het gebied van smartphone ben ik als berggids 'nog steeds' enigszins wereldvreemd. Het gebruik van de applicaties of gamen zit nog niet in mijn systeem, ik denk het nog te kunnen missen maar misschien mis ik wel heel veel. Informatie inwinnen is kinderlijk eenvoudig en snel. Nog even een laatste weerbericht check voordat we de volgende afdaling doen, de snelheid en de afgelegde afstand wordt voor je gemeten. Je zojuist gemaakte foto's in een handomdraai op social media plaatsen als je kort staat te wachten op de lift. Als ik af ga op menig mens met de dag en nacht parate smartphone in de hand dan kan het toch niet anders dan dat de begeerte berg inderdaad hoger, steiler en vooral sneller wordt naarmate je meer in die virtuele wereld begeeft. Maar hoe ik ook mijn best doe die wereld te begrijpen, voor mij rest nog steeds de vraag: Hoe kun je nu in volledige harmonie met de natuur zijn bij al die afleiding?
De lachende Japanner
Ik ga zeker niet ontkennen dat, zo af en toe aanstekelijke filmpjes op de sofa bekijken of naar huis gaan met een schitterende foto geweldig is. Bij je ontbijt alvast het sneeuw- of lawinebericht via je telefoon kunnen ontvangen is ook ronduit handig. Maar hoe 'echt' beleven we zo dadelijk ons ultieme live moment op de berg. Dat is voor ons freeriders toch waar het allemaal om te doen is? Werd er een tijd geleden nog lacherig gedaan over Japanners die Zermatt en de Eiger Nordwand meer door de zoeker van hun camera bekeken. Nu lijkt het er op dat ze gewoon de trendsetters zijn.
In de bergen kun je je leven best simpel houden…en daarbij is je board of het paar ski's uiteindelijk nog steeds de enige primaire tool om dat ultieme moment met elkaar in de verse sneeuw te beleven.