Zijn we bang voor het verhaal achter de lawine?

@@meteomorris: je vraag over hoe kunnen we leren van (bijna) ongelukken, doet me denken aan de meldingen site voor (bijna) klimongelukken van de NKBV (http://klimongevallen.nl). Daar kun je anoniem aangeven wat er gebeurde en wat de vermoedelijke oorzaak is/was.

Misschien dat op deze manier we voor freerideongevallen in de breedste zin een database opbouwen om te leren. En misschien wel door de aanmelder van een lawine (bijna) ongeval in het 3x3 raster laten aanvinken wat de vermoedleijke oorzaak is/was.

Ik zou het initiatief in ieder geval van harte steunen!!!

Ik ben bang dat mensen die zelf geen freerider zijn (of er een kennen) toch zullen blijven veroordelen. Deels omdat ze niet weten waarover ze het hebben maar ook omdat iedereen het uiteindelijk verschrikkelijk vindt als er iemand omkomt (wat in hun ogen voorkomen had kunnen worden door niet te gaan).
Of een anoniem platform daarbij gaat helpen weet ik niet, het zal ons wel helpen ervan te leren. Maar buitenstaanders zal het vermoedelijk niet bereiken. En dus zal het veroordelen blijven.
Ik kende bv de site klimongevallen.nl niet (ben ik niet…)

Wat Allart zegt; voor ons eigen bewustzijn is het prima om dit soort zaken te analyseren en zodoende te blijven leren.

Voor de buitenwereld zullen we moeten zorgen dat we ergens in de negatieve berichtgeving ook onze stem kunnen laten horen. Via welk platform dit loopt (NSkiV, NKBV, WePowder) is om het even (als het maar voldoende invloed heeft en een zweem van authoriteit). En voor de media is het handig om een duidelijk herkenbare spreekbuis te hebben (de woordvoerder van… )

Helaas hebben momenteel veroordelende negatieve roeptoeters de overhand en helaas zitten die met hun snufferd ook bij Pauw en Witteman etc…

Ik herken helaas deze trekjes van de maatschappij maar al te goed. Het probleem zit 'm volgens mij vooral in het feit dat we door internet en alle andere media dergelijke verhalen veel vaker horen (sensatie = nieuws). En een beetje google-en en dan denk je expert te zijn. Of je blaat met de andere schapen mee zonder eerst zelf een mening te vormen (voor zover je daartoe in staat bent). En het is niet een puur nederlands probleem (zie de opmerking van Luca in deze thread op wePowder,com: http://wepowder.com/forum/topic/88850).

Ik vond de discussies in de safety Wednesday threads altijd wel interessant. Ik bemerkte alleen bij mezelf dat ik heel scherp moest letten op woordkeuze en ook inhoud. Voor dat je het weet wordt een punt of komma onder de vergrootglas gelegd en ontstaat er een ego gevecht, wie er nu gelijk heeft. Dat was dan weer de mindere kant van die discussies. Al met al denk ik dat het een goede zaak was om die discussies te voeren, ook al ontaarde dat soms in gekibbel.

Vraag is alleen of je er mee bereikt wat je wilt bereiken, tenminste als ik je goed begrijp. Het geblaat van de domme, onnadenkende schapen in de maatschappij ga je hiermee niet zomaar verstommen. Als dat idd het doel is, dan zouden we met een dergelijk platform (ik denk even hardop):\

1. freeriders, liefst internationaal, moeten laten leren van de (anonieme) bijna ongevallen\
2. dat leren zou zichtbaar moeten zijn voor de boze/ domme buitenwereld, of anders gezegd: de boze/ domme buitenwereld zou het platform en de gebruikte handelingsplannen moeten accepteren.\
3. liefst zou je een zichtbare afname van het aantal ongevallen willen zien

Wat je wilt laten zien is dat als je ‘weet wat je doet’ off piste skien helemaal niet zo vreselijk gevaarlijk hoeft te zijn als je netjes handelt.

Ik ben het eens met jullie dat aanvinken in het 3x3 raster bijzonder leerzaam kan zijn. Naar mijn gevoel (maar misschien zegt dat meer over mij dan over de werkelijkheid) is de factor ‘mens’ zwaar onderschat. Als de stoke hoog is, gaan de oogkleppen op en willen we meer, dieper, steilier, hoger, etc. Ik vraag me af of iedereen zich hiervan bewust is, en misschien wel belangrijker: wat hiervan de waarschuwingstekens zijn (schuren in sneeuwdek, wumm geluiden, sneeuw van bomen, spontane lawines kennen we wel… maar herkennen we ook de ‘too stoked to care’ tekens?).

Kortom, voor onze community is het mijn inziens zeker waardevol. Sowieso dus doen (zei hij gemakkelijk).
Anderzijds, realiseer je wel dat om het geblaat van de domme, onwetende schapen te verstommen, je behoorlijk wat eisen stelt aan een dergelijk platform.

Laten we ons niet richten op die schapen. Laten we het eerst voor onszelf goed proberen te doen. Wie weet, misschien volgen die schapen dan vanzelf wel?!

Het registreren en documenteren van ongelukken en bijna ongelukken lijkt mij een uitermate goede toevoeging voor de wepowder site/community. Alhoewel de verhalen op het forum soms gruwelijk en beangstigend zijn, dwing ik mijzelf om de verhalen te lezen… ik hoop hiermee die valkuilen te herkennen en voorkomen. Het lijkt mij wel lastig om alle details goed boven water te krijgen. Ik weet niet of de onderzoeken die de politie in de Alpen landen uitvoerd uiteindelijk openbaar wordt? Maar idealiter wil je alle details en getuigenverslagen hebben om een goed plaatje te krijgen (bijvoorbeeld zoals het New York times verslag van de Tunnel Creek lawine die gelinkt stond in de Academy).

De media aandacht voor ongelukken is inderdaad storend en potentieel gevaarlijk voor de freeride sport, bij de eerste jaren van het kitesurfen heb ik mij ook nog wel eens druk gemaakt over de rapportage van sommige zogenaamde journalisten en deze persoonlijk aangeschreven als ze onzin publiceerde (de meeste reageren niet)… ik denk dat Ollie gelijk heeft en dat een direct en goed onderbouwd verhaal vanuit onze community noodzakelijk is bij dit soort gebeurtenissen (alhoewel dat in de praktijk lastig is, want de meeste media aandacht is meestal op het moment dat er weinig informatie is… en dan voert speculatie de boventoon…)

Buitenstaanders bereiken blijft lastig met een initiatief als dit, echter wij kunnen wel heel veel leren van elkaar mits we ons eerste (vaak harde) oordeel maar even voor ons kunnen houden. (ik weet het, ze flitsen ook bij mij door het hoofd… ;-) ). Het zou mooi zijn als dit niet anoniem zo hoeven omdat een verhaal vaak vragen oproept en het zo leerzaam is als diegene die het heeft meegemaakt deze kan beantwoorden… daarom denk ik dat de door Morris aangehaalde verhalen zoveel waarde hebben omdat de vragen direct zonder allerlei gedoe (om anonimiteit te waarborgen etc.) kunnen worden beantwoord. Tevens heeft het waarde (voor het plaatsen van het verhaal in een context) om meer te weten over de achtergrond van de persoon. Op amerikaanse fora zie je heel langzaam een trend omslag waarbij er niet meer direct ge/ver-oordeeld word, verhalen van lawine ongevallen door prominenten uit de sport helpen daarbij, zie het verhaal van Amie Engerbretson eerder deze maand.

http://sportgevity.com/article/grizzly-gulch-avalanche-firsthand-account-interview-amie-engerbretson

http://amieski.com/2013/12/12/blind-spot/

Ik hoop dat wij dit op wepowder derhalve kunnen blijven doen op deze manier om het maximale leereffect te bewerkstelligen en wellicht om degene die het betrof een hart onder de riem te kunnen steken.

Het kan ons immers zelf ook een keer gebeuren… en des te meer we leren des te kleiner die kans word…

Het is me hard opgevallen dat bijna iedereen in mijn nabije omgeving (zeer) negatief of angstig aankijkt tegen het hele offpiste gebeuren. Dit is vooral te wijten aan onwetendheid zoals allart al zei.

De gekleurde informatie in onze media snijdt een beetje langs twee kanten.
Enerzijds wordt iedereen over dezellfde kam gescheerd alsook de groep mensen die kennis van zaken hebben en bewuste keuzes maken.
Anderzijds worden al de onetimers en dergelijle wintertoeristen natuurlijk wel gewaarschuwd vooraleer ze op avontuur trekken en sneller richting een lawineopleiding geleid.

Elk initiatief om ons meer bewust te maken kan ik alleen maar aanmoedigen.
(knowledge is powder indeed ;-)
Dus weer meer leesmateriaal met de artikels van hierboven ;-)

Interessant om het weer terug te lezen en hoe ik zelf anders ben gaan denken, handelen en rijden. In 2009 was ik iemand zonder kennis en vaardigheden, nu 2 SSC-cursussen later begrijp ik meer van hoe het er allemaal aan toe gaat in de bergen.

Persoonlijk vond ik dit een van de leerzaamste rubrieken, vooral omdat het om echte voorbeelden gaat. Of je mensen buiten de community er mee gaat bereiken is de vraag, maar zoals hierboven al gezegd werd, laten we vooral onszelf ook scherp houden en leren van elkaar. De factor mens is zo enorm belangrijk in het terrein…

Op mijn werk hebben we een meldingssysteem voor het melden van onveilige situaties, ongevallen en gebeurtenissen met locatie en betrokkenen erbij. Betrokkenen kunnen eventueel blanco gelaten worden.
Het doel van een meldingssysteem is om er van te leren en de gebeurtenis te analyseren. Waar je wel rekening mee moet houden is het volume wat je binnen krijgt/wilt krijgen.

Als je 50 meldingen van bijna-lawines per jaar krijgt kun je nog wel een analyse er op doen (1 pw). Krijg je er 500 wordt het al onmogelijk om alles in detail te bekijken.

Dus wat is je doel van het systeem:\

• Gevaarlijke locaties in beeld brengen\
• Leren van specifieke bijna ongevallen.

Wilt je de twee combineren bij een fors aantal meldingen dan zal men zelf bij het invullen de analyse gedaan moeten hebben.

Het lijkt me absoluut handig te kunnen leren van praktijk voorbeelden. Anoniem of niet anoniem is me om het even. Van fouten kun, en moet, we leren.

@Frisco: ik zit nog niet zo lang op wepowder, dus had jouw verhaal nog niet gelezen. Heftig zeg. Ik ben ook vaak met mijn broer aan het skiën en zou er niet aan moeten denken dat ik hem in zo´n situatie kwijt zou raken. Ik heb zelf met mijn broer in Zermatt met een leraar gaan skien van een Engelstalige school daar, European Snowsport. Plan was om toen techniek te oefenen.

De leraar nam ons toen zonder gear en zonder piepers mee off piste. Daar had ik toen (heel eventjes maar) vraagtekens bij, maar wist niet beter. Het was toen stufe 2 en we hebben die dag zelfs vanaf Morenen geskied en hele stijle stukken. Een topdag gehad, Na die dag was ik ook klaar met de pistes, dus zo was mijn interesse in off piste begonnen. En die leraar was nog een hele aardige vent en directeur van de skischool ook. In mijn ogen had hij dus een bepaalde autoriteit. Ik vroeg hem toen nog of waar we skieden niet gevaarlijk was, en hij gaf toen aan dat hij ons niet zou meenemen als hij niet zeker zou weten dat we niet in een lawine terecht zouden komen. Omdat hij onze leraar was en hij in Zermatt woonde in de winter vertrouwden we daar direct op.

Sinds die tijd wilde ik meer weten en heb ik SSC theorie en praktijk gedaan en sla ik mezelf achteraf op mijn kop dat ik dat gedaan heb en vind ik het eigenlijk bizar dat die leraar ons toen heeft meegenomen zonder gear en spullen.

Vorig jaar maakte ik na SSC praktijk weer hetzelfde mee in Mayrhofen. Daar nam ik een les met een vriend van mij bij de Roten Profis. De bedoeling was toen ook een technische les te volgen, en we hadden geen gear bij ons. De leraar wilde ons toen bij stufe 3 ook overal off piste meenemen. Omdat ik toen vers uit de praktijk kwam heb ik daar nee tegen gezegd, we hadden immers alles bij ons.
Maar had er toch een vervelend gevoel bij ´nee´ zeggen tegen een leraar. Dit werd nog erger omdat een andere leraar wel die helling pakte en het wel een lekkere afdaling was. Het argument van onze leraar was overigens ´ik heb hier nog nooit een lawine af zien gaan´.
Later ben ik overigens alsnog stom geweest en met diezelde leraar een afgesloten piste zonder gear opgegaan. Omdat ik hem al een keer ´nee´ had gezegd voelde ik mij lullig als ik dat weer zou zeggen. Terwijl ik toen ook beter wist en het beter niet had kunnen doen. Ging allemaal goed, maar vorige week las ik een nieuwsbericht dat in Andorra een 27-jarige vrouw overleden was door te skien op een afgesloten piste en ik hoor alsnog @@opa zeggen tijdens de theorie SSC dat als een piste afgesloten wordt dat vaak een hele goede reden heeft. moet ik hier toch weer even aan terugdenken.

@@meteomorris: ik ben dus helemaal voor zo´n forum of topic. We leren veel van onze successen maar meer van onze vergissingen. goed initiatief

De acties, verhalen en opgedane ervaringen (van anderen of jezelf) vormen altijd de basis van kennis en alleen door te delen kun je samen sneller leren. Ongeacht of we er extern een vuist mee vormen voor een eerlijk verhaal of er als groep van leren het draagt altijd bij aan betere knowledge.

Aangezien het op de grens van verhaal en kennis zit is het een perfecte toevoeging voor zowel de academy als de site! er zal wel veel tijd in gaan zitten om het mooi op te zetten en eventueel te indexeren maar dan heb je wel een unieke mooi tool. Ik bedenk me nu dat de ‘lawine instituten’ waarschijnlijk wel beoordelingssystemen hebben, die kar in beweging brengen/aanhaken en ook daar nog eens kennis delen zou helemaal mooi zijn.

op het persoonlijke vlak kan ik nog wel n verhaal toevoegen, de eerste echte poeder-tour ervaring was het direct “raak”, mooi te verklaren met 3x3 en gelukkig voor iedereen goed afgelopen.

Tja, waarom oordelen mensen snel? We kunnen er hele levensbeschouwelijke verhandelingen aan wijden denk ik. Dat snelle oordelen, dat is toch niet iets wat alleen freeriders “overkomt”? De kitesurfer of parachutespringer die zwaargewond raakt of overlijdt, de bergbeklimmer die het niet kan navertellen, het zijn allemaal voorbeelden van sporters die het gevaar hebben “opgezocht” in de visie van de beste stuurlui die aan wal staan. Sneller oordelen is nu eenmaal veel gemakkelijker en overzichtelijker dan genuanceerd oordelen. Ik vrees dat we daarom dat het uitbannen van snelle veroordelingen van verongelukte sporters een illusie is. Het gebeurt overigens op deze website ook, ja echt …

Het kan boeiend zijn te discussieren over de reden achter het snel willen (ver)oordelen, het lijkt me nuttiger elkaar wat te leren over veiligheid. Met open vizier, dus zonder per se gelijk te willen hebben. Ook dat gaat nog wel eens fout op dit forum zoals Telemikey al terecht opmerkte.

• Zouden we zoiets weer moeten oppakken? En zo ja… hoe? Anoniem (indien gewenst)?
  Lees en leer veel van ervaringsverhalen dus vooral doen. Wel of niet Anoniem doet er mijn inziens niet zo heel veel toe…

Zie de speculerende en veroordelende buitenwereld ook deels als vorm van jaloezie: veel mensen zouden zelf ook wat meer avontuur in hun leven willen maar durven of kunnen het niet meer. Als het dan ergens fout gaat praten ze hun eigen saaie, kromme leven weer een beetje recht.

Zelf moeten “we” accepteren en realiseren dat er altijd het - rest - risico is dat het fout kan gaan.

Wat buitenstaanders niet kunnen begrijpen, is dat off-piste skiën een risicosport is. Er is geen risico 0. Ongelukken horen er dus bij (zie ook Werner Munter). Wij accepteren dat risico als we buiten de piste gaan en snappen dat we daarin zelf een grote verantwoordelijkheid hebben. Je speelt met je leven, maar wel zo dat je overlevingskansen zo groot mogelijk zijn.

De doorsnee persoon verklaart je om deze simpele reden al voor gek. Zichzelf niet eens realiserend dat hem op straat of in huis ook van alles kan gebeuren.
Zelfs met goede communicatie in de media zul je dat idee van mensen maar moeilijk kunnen veranderen.

Helaas zijn er ook personen die wel degelijk door gebrek aan kennis en verantwoord handelen in de problemen komen. De vraag is of je hen kunt bereiken. Ik zie veel mensen die niet eens willen weten wat ze fout aan het doen zijn. Ik denk niet dat zij in staat zijn om hun eigen handelen kritisch te bekijken en (bijna) ongelukken te rapporteren of goed te documenteren.

Als er iets gebeurt zou je zelf meteen moeten weten wat er mis zou kunnen zijn gegaan. Meestal was één van de factoren op basis waarvan je de beslissing JA had gemaakt toch net anders dan je dacht. En omdat het een risicosport is, is de factor “botte pech” ook altijd aanwezig.

Tenminste, zo zou dat moeten zijn.

Ik zou willen pleiten voor een meldingssysteem naar de wetenschappers. Het SLF en aanverwante instanties. Zij kunnen dan op basis van de verhalen de huidige beslissingsmodellen onder de loep houden en kijken of daar aanpassingen in moeten worden aangebracht.
Via de lesprogramma’s van onder andere Snow Safety Center en WePowder komen deze gegevens dan weer bij de freeriders.

Ik denk dat er al behoorlijk veel goede informatie beschikbaar is om van te leren. Ik vrees dat de geschiedenis op diverse vlakken heeft laten zien dat de factor MENS het lastigste te veranderen is. Meer informatie verandert dat niet, dat zit volgens mij meer in de psyche dan in de kennis.

We moeten af van de poederstress en termen als “stoked”, aangezien dat nu net ons beoordelingsvermogen aantast.

Al is het alleen maar voor onszelf, het lijkt me een leerzaam iets.

“We moeten af van de poederstress en termen als “stoked”, aangezien dat nu net ons beoordelingsvermogen aantast.”

Dat vind ik ook een beetje overdreven… moet wel leuk blijven.

En het speculeren en oordelen bij dit soort ongelukken zul je altijd wel houden. Is mens eigen. En ik vind dat je ook best wel iets mag vinden. Dat betekent niet dat je iemand perse veroordeelt. Iemand kan iets stoms hebben gedaan, en daardoor in een lawine zijn gekomen. Een verkeerde keuze. Ik denk dat wel allemaal wel eens een verkeerde keuze maken, met het inhalen op de snelweg, met oversteken… meestal gaat het goed maar zo niet dan ben je nog steeds stom geweest. En je had enorme pech omdat je niet wegkwam met die stommiteit. En dat mag je dan ook best zeggen vind ik. Maar het zijn wel eye openers. Ik ben altijd wel geinteresseerd in zo’n lawine verhaal, zeker als het mensen zijn die beter (zouden moeten) weten. Want welke fout is er gemaakt, waarom, etc. Niet om ze te veroordelen, maar om zelf te leren en hopelijk de situatie te herkennen zodat ik die fout dan niet maak cq de denkfout herken. Ik ben het dus niet eens dat er niets verandert met meer info over cases die fout gingen vanwege factor MENS. Juist!

Dat maakt het hier ook wel weer moeilijk, want soms heb ik wel eens het idee dat men keihard wordt afgemaakt of de mond gesnoerd. Er wordt dan net zo hard geoordeeld over degene die zelf een oordeel heeft. De vraag is dus of er discussie moet worden gevoerd. Want vaak gaat die discussie weer een eigen leven leiden. Ook al omdat zaken die worden opgeschreven vaak heel anders bedoeld zijn dan ze worden gelezen. En soms gaat het over zaken en tragische ongelukken van mensen die we kennen, en dan gaat er weer een heel ander gevoel spelen. Kunnen we daar dan nog wel een zinnige discussie over voeren als er zoveel emoties en gevoeligheden spelen? En dan zijn er vaak nog onduidelijkheden in de berichtgeving. Ga je toch speculeren.

Hoe dan ook, ik vind het geweldig dat dus bijv Sander zich zo kwetsbaar durft op te stellen. Want juist zo iemand, die we allemaal kennen als enorm kundig en risico bewust. Dat die dus ook af en toe de fout ingaat. Dat is hele waardevolle info voor de beginnende freerider. Dat zorgt ervoor dat je nog even 2 keer nadenkt. Niet of je dan wel met Sander mee moet gaan ;) (juist wel - iedereen maakt nl fouten, maar ik heb het meest vertrouwen in mensen die dat van zichzelf weten, dat toe durven te geven en er over nadenken) maar dat een cursus lawine 1 je niet gaat redden. maar dat je dan iig bewust onbekwaam bent en je er dus van bewust bent wat er fout kan gaan. En ook dat je als je met een gids meegaat, je altijd zelf moet blijven nadenken en overleggen. Laat die gids maar uitleggen waarom die helling wel een goed idee is terwijl jij denkt dat het te link is, ipv dom volgen.

Stoke moet er blijven: dat zenuwachtige gevoel als je weer voor het eerst bij die lift staat: allemaal prima. Zolang je maar blijft nadenken en dan nog het liefst hardop, zodat je poedermaatjes kunnen meedenken.

@ skiester : Mijn ervaring is juist dat al dat enthousiasme leidt tot een stemmig samenzijn met veel stoere termen waarbij de meer bedachtzame deelnemer (zoals ik ben) in een groep dan altijd het gevoel krijgt spelbreker te zijn met zijn kritische noten. Een wat terughoudender opstelling tot het moment dat je met z’n allen weloverwogen in de helling stapt kan dan helpen om daadwerkelijk de juiste beslissing met elkaar te maken. Ik denk dat al die enthousiastelingen zich dat echt wel eens meer zouden mogen realiseren.
Een realist wordt in zo’n gezelschap te snel als pessimist gezien.

Ik ga echt wel jodelend de helling af, maar bewaar dat voor de afdalingen. In mijn geval was ik nu net de pineut op een moment dat ik de situatie helemaal zag zitten, dus het is zeker niet zo dat ik extreem aan de te veilige kant blijf.

@@meteomorris : Ik ben bezig met een uitgebreid verslag van de lawine waar ik in zat ter lering en als discussiestuk. Hoe zou ik dat het beste op de site kunnen zetten om jouw voorzet in te kunnen koppen? Ik heb het als document met tekst en foto’s, maar kan er ook een PDF van maken. Misschien dat jij het eerst even wilt bekijken voor de opzet ervan?

@@KRovers
Hee die heb ik volgens mij op film…zal ik em je ff doorsturen of aan @Morris?

was leuk toen samen terug kluunen omhoog ;-) Boarder zonder sneeuwschoenen en skier met 1 ski…:-)

Mooi stuk Morris.

Dat mensen veroordelen is inderdaad erg jammer. Hoe ging het liedje ook alweer van Acda en de Munnik? “Blijf maar wijzen met je vinger, dan mag je in de rij…”

Maar ook binnen het freeskiën (en ook andere risicosporten) heerst nog vaak een gedachte “mij overkomt dat niet”. Eerlijk, ik betrap me er zelf ook wel eens op.
En dan kunnen de ervaringsverhalen inderdaad helpen om je alertheid en kennis te vergroten. Van fouten leer je vaak erg veel, helaas zijn die fouten soms erg duur voor de betrokkenen.

Binnen andere sporten zie je wel vaker dat er een incidentenlijst bestaat, met als doel te leren van andermans fouten (klimmen, paragliden). De ervaringsverhalen hier hebben denk ik dezelfde waarde, het is alleen niet echt een geordende lijst. Ik zou het initiatief zeer zeker waarderen.

misschien is het een idee dat degene die zo’n ervaringsverhaal heeft dat opschrijft onder begeleiding van Morris en/of Arjen? Zodat de juiste vragen al gesteld zijn, er geen info mist etc. Het maken van plaatjes en tekeningen van de route is ook niet zo makkelijk tenslotte en wel zinnig om het verloop van de lawine te zien.

@@meteomorris: Kerel jij doet fantastisch werk! Heb zelf al met ongelooflijk veel geluk een lawine overleefd (2é halswervel gebroken, in coma door onderkoeling). Ook al enkele gepassioneerde dierbaren verloren in de bergen. Laat me dus toe dat ik ook af en toe enkele bedenkingen heb bij “Stoked!” en poederstress. Toch ga ik nog steeds buiten piste en ski zelfs af en toe nog wel eens een steil couloir. Het is gewoon te mooi. Echter stufe 4 is voor mij absoluut no go en bij Stufe 3 moet je al weloverwogen beslissingen nemen en dus ook geregeld no go zeggen. De doelstelling moet niet zijn de buitenwereld overtuigen van de serieux van de freeride wereld, dat lukt toch nooit. Maar je moet met deze verhalen wel de alertheid scherp houden. Vooral van de geroutineerde en ervaren freerider. Je iniatieven rond safety juich ik dus alleen maar toe.

Helaas lees ik nu pas deze blog, ik persoonlijk sta zeer zeker open voor zo’n meldingssysteem. Het idee van KRovers spreekt mij wel aan. Dus gebruik maken van een meldingssysteem (alleen input, geen output) waarin alle meldingen van een jaar worden verzameld.

Alleen hoe ga je dan om met het verspreiden van deze info? Via ons forum of een ander medium?

Er wordt omgegaan met zeer vertrouwelijke (emotionele) verhalen. Misschien wil iemand er wel over schrijven maar dat dit niet verspreid wordt, de ander wil dit juist delen met andere freeriders. Laat deze beslissing over aan de indiener.
En het verspreiden van deze info zou kunnen geschieden via een georganiseerde avond waar alleen aangemelde freeriders aanwezig zijn. Dus samen van elkaar leren en positief ondersteunen! Ik ben geen voorstander van het verspreiden via de media

De kans op meekijkende pottenkijkers wordt dan wel verkleind maar niet uitgesloten. Hoe gaan berggidsen om met hun ervaringen?

Zoals een Chinees spreekwoord zegt:
Niet van de winnaar kun je leren maar wel van de verliezer!