Op zoek naar poeder in St. Anton am Arlberg

Het is vijf uur 's middags als we de Arlbergtunnel uit rijden. Hoewel het al de zoveelste keer is dat ik St. Anton bezoek, blijf ik altijd een soort van kriebels voelen. Op de een of andere manier is St. Anton een soort van thuiskomen. Hoe dat precies komt weet ik niet, maar het zal ongetwijfeld te maken hebben met de goede freeride vibe die erin dit dorp hangt.

De sneeuw en het terrein

St. Anton am Arlberg is de bekendste en waarschijnlijk ook wel meest populaire freeridebestemming van Oostenrijk. Vreemd is dat niet, want St. Anton heeft twee punten die het gebied uniek maken en die zich ook niet zo makkelijk (of eigenlijk gewoon helemaal niet) laten kopiëren. Er valt namelijk veel sneeuw en het terrein heeft veel mogelijkheden.

Die elementen zorgen ervoor dat St. Anton al heel erg lang een gigantische aantrekkingskracht heeft op iedereen die poeder een warm hart toedraagt. Dat is al sinds de jaren '30 het geval, toen Hannes Schneider de moderne skitechniek aan de wereld introduceerde en de eerste ‘freeridefilm’, de Weisse Rausch in St. Anton werd gemaakt. Tegenwoordig hebben veel rijders bewust de keuze gemaakt om de Arlberg hun thuis te noemen, zoals de snowboardgidsen Irian van Helfteren en Bas Elhorst. Net zoals heel saisonniers uit landen uit Scandinavië, Australië, Engeland en nog veel andere landen. Veel sneeuw, een goede vibe en bijna oneindige mogelijkheden buiten de piste kunnen dus soms ook voor veel drukte zorgen.

Poederstress

Die drukte heeft natuurlijk z’n voor- en nadelen. Als je de weg weet in de Arlberg en niet vies bent van af en toe wat hiken, dan kan je dagen na een dump nog mooie poeder vinden. Weet je de weg niet dan ervaar je de poederstress als je 's ochtends bij de Galzigbahn staat op een poederdag. Veel skiërs en boarders knallen direct de Bachseite naar beneden, de instaphelling voor off-piste skiërs en boarders. Om 10.00 uur zien je vervolgens de eerste rijders de kommen van Kapall en Matun al induiken. De poederstress doet zijn ding.

Gelukkig is die aan ons niet besteed. We dalen af richting de Valfagehra stoeltjeslift om verder af te dalen naar het rustige Stuben. Hoewel het volledig verbonden is met St. Anton bevind je je hier in een ander skigebied. Waar twee, lange, slome en oude tweezitters al niet goed voor zijn. Hoewel er natuurlijk ook in Stuben veel gereden wordt is de poederstress beduidend lager dan in St. Anton. We dalen af door diverse kommen en velden om vervolgens 1000 hoogtemeters lager weer terug in Stuben te zijn. Dit spektakel herhalen we nog maar eens een paar keer.

Maroikopf

Later komen we nog eens terug in Stuben om de Maroikopf op te lopen. Na een hike van dertig minuten staan we bovenaan bij het kruis. Met gids Fredi dalen we af en komen net voor het donker beneden waar de taxi al staat te wachten. Hoewel de condities beter kunnen weet Fredi ons toch nog naar enkele mooie poederveldjes te loodsen.

Eigenlijk is het gebied van St. Anton en Stuben met afdalingen en pieken als Matun, Kapal, Valluga, Rendl, Albona en nog veel meer voor de gemiddelde rijder al meer dan genoeg om je een weekend, week of zelfs een seizoen te vermaken. Ook Lech en Zürs maken deel uit van de Arlberg en sinds dit seizoen is er ook nog eens een liftverbinding geopend tussen Lech en het skigebied van Warth en Schröcken. De Auenfeldjet voegt nog eens een behoorlijk aantal kilometer pistes, maar voor ons nog veel belangrijker, een zwik terrein aan het geheel toe waar je u tegen zegt.

Veel geheimen

In Zürs pakken we de Muggengrat bahn en na een kleine hike staan we weer voor een mooie afdaling. Aan de overkant van het dal zien we de gigantische flank van de Albona liggen. Het is voor mij iedere keer weer een verrassing hoeveel mogelijkheden de Arlberg heeft. Dit gebied heeft nog steeds zoveel geheimen en zoveel te bieden. Je moet alleen weten waar je moet zijn. Irian komt met lange passen voorbij op een hike alsof hij op een roltrap staat. Met een trotse glimlach vertelt hij over de mogelijkheden. Lijnen die in voorgaande seizoen gereden zijn en die hopelijk later nog in het seizoen gereden kunnen worden.

's Avonds in de Anton bar vliegen de mooie verhalen heen en weer. Iedereen is het er wel over eens dat St. Anton een van de mooiste freeridegebieden van Europa is. Tuurlijk zijn er gebieden waar het rustiger is. Maar weet je de weg in de Arlberg, dan kan je hier heel, heel lang, jezelf blijven verbazen met schitterende lijnen!