WOW! WinterWonderland!

Het is donderdagavond, in de keuken van ons coole _seventies_huisje in Nelson oefen ik met Caroline nog even hoe ik mijn stijgvellen vlot op en af mijn ski’s doe. Morgen ga ik nl voor de 1ste keer touren in Canada (en eigenlijk ook gewoon voor de 1ste keer:-)), en de ‘ervaren’ gasten hier wachten niet graag :-/ (we hebben wat gebluft over mijn tourervaring ;-))

Dus…ik oefen en oefen en probeer een routine voor mezelf te vinden. De muur en de vloer in de keuken worden er niet beter van, maar mijn ‘skinskills’ wel :-D

Vellen op, vellen af

Vellen uit de rugzak, vellen op de ski’s –beetje meer naar links – beetje meer naar rechts – ja, zo zitten ze goed (ik merk meteen dat ik een kl*** systeem heb gekocht, denk dus goed na en vraag info voordat je stijgvellen koopt), binding openklikken naar tourstand, helm af (tip: vastmaken aan je rugzak voor je compagnon erachter moet rennen!), goggle switch naar coole zonnebril, een paar kledinglagen uitdoen voor de hike, stokken paraat, en fototoestel binnen handbereik :-D

Klaar? Niets vergeten? Hoppa, daar gaan we! (ik ben zelfs niet als laatste klaar, wiiii!) Sssjjrrr-ssjjjrr-ssjjjrrr-ssjjrrr…hoe anders kan je het geluid beschrijven van je skins slepend over de sneeuw?! Wel, zó dus! (andere geluidsbeschrijvingstips zijn welkom ;-))

De tour van de dag gaat vandaag naar ‘West Ymir’ zoals ze dat hier noemen. Het is een niet al te lange of moeilijke tour (heb ik geluk!). We wandelen met de nog lichtjes opkomende zon mee naar boven, omgeven door prachtige ghost trees, miljoenen sneeuwkristallen die schitteren in de zon en een ongelofelijke stilte…zalig! “This is Winter Wonderland!!”

Onderweg zeg ik tegen Phil (degene die de tour ‘leidt’): “I already know what the title of my blog about this day is gonna be!" …”oh yeah, what’s that?” – “WOW!” :-D Hij begint spontaan te glimlachen van oor tot oor (en nog wat verder ook;-)), en zegt “It’s cool to come up here with people who are here for the first time, makes you realise again how beautiful it is up here, we’re spoiled!”.

Boven aangekomen, nog half nakauwend op een van mijn granola bars with peanut butter and pretzels (!), begin ik als een profi (die keukentraining was zeer nuttig;-)) mijn lagen weer aan te doen (fris windje hier boven!), mijn ski’s te ‘ontvellen’ met een onevenaarbare schwung en weer merk ik dat ik -na de echte pro Phil- als eerste klaar ben (yes!).

Hop rugzak weer aan, ski’s klik-klak aan, de helling even inspecteren en bespreken met de rest van de groep…en dan ‘Can I go? Can I? Can I?” –Yes! “Go giv’r!“ (dat is BC’s voor ‘knalleuuuh!’ Yeeeaaaah I got the First tracks….wiiiiiiiiiiiihoooo! Zalig!

Beneden geniet ik vanop de ‘safety spot’ van het plezier van de anderen tijdens hun afdaling, mijn tanden half bevriezend omwille van de mega smile op mijn gezicht :D

Next step: een ‘couloireke’ met ‘a lot of trees’…zoals ik al in m’n vorige blog aanhaalde, behoort treeskiing nog niet echt tot mijn talenten, en wel…couloirs skiën ook nog niet. Eén voor één gaan we rustig naar beneden (pretty steep and sketchy) en zoeken we onze weg naar de volgende open vlakte…jeeej there it is!

Het zicht is ondertussen wat minder goed, beetje flatlight, dus 3 van de 4 knallen we zeer elegant 360-gewijs voorwaarts in de sneeuw, om met een mooie sneeuwbaard weer recht te komen en onze tanden bloot te lachen, want oh, wat is dit toch zalig :-D

Na nog een korte ‘boswandeling’, niet te verwarren met de jenever, komen we terug uit op de groomers van Whitewater en knallen we richting de lodge, voor een verdiende lunch in het Fresh Tracks Cafe. We hebben allemaal moeite om met onze mond dicht te eten, zoals onze mama’s ons dat geleerd hebben, maar dat is met een goede reden: MEGASMILES!

Foto’s: Scott Andrew MacDonald en Caroline van 't Hoff