Freeride culinaire

In een karig appartementje van niks in een Frans absoluut betonnen skidorpje uit de jaren '60 word ik wakker uit een donkere slaap. De verschillende couloirs op minder dan een half uurtje lekker lopen van de lift zijn misschien te doen, maar nu principieel fout omdat ik de enige in de wijde omgeving lijk te zijn die een pieper als basisingrediënt zoals goede hygiëne ziet. En dan ben ik echt wakker. Trek in gekookt ei. Setting van de tocht over het continent: Een oude maar winter-long Norway-tested oude Opel Astra (sounds familiar? :) ), vier Delftse studenten waaronder een Emile en het aloude thema “Mannenweek de mannenweek - goede manieren en vrouwvolk thuislaten”. Een luide boer van een vriend die naast me al overeind zit vervangt het kraaien van de haan.

Na mijn beste dagen tot nu toe, voelen rooie pistes eerlijk gezegd als een stapje terug. Als reactie doe ik extra mijn best op details zoals het weer boven- en de sneeuw naast de piste. Ik ski op 70 mm ski’s met niet goed werkende tele-schoenen om het uitdagend te maken en moet mijn aandacht bij mijn techniek en evenwicht houden. So far, so good, so lekker. En na de eerste lunch besluit ik mijn extra grote best te gaan doen op 't avondeten. Gezond, lokaal en ook zo lekker als (makkelijk?) mogelijk. De eetcommissie besluit dat er niet een hele week afhaal- of bezorgpizza gegeten hoeft te worden en ik verzilver mijn eerste kans: Tartiflette.

Met echte reblochon en een toetje van schnallenschneiderij. Wat? Mijn kapotte schnall is te oud om vervangen te kunnen worden en 't nieuwere model vraagt om wat ‘aanpassing’ voor de dag van morgen. Ik zie er een tartiflette zonder ‘ratte’-aardappel in. Liever zou je willen dat alles perfect volgens het (kook)boekje werkte, maar zo nu en dan moet je iets met enthousiasme en praktisch net zo goed werkende alternatieven maskeren.

Gedurende de ochtend na de tartiflette bedenk ik me dat koken meer parallellen met wintersport kent. Niet alleen de makkelijke zoals het voorgerecht in de planning, of het toetje dat je in een laatste afdaling of het nagenieten thuis kan vinden, maar ook wat betreft de aanpak die je kiest. Een huisgenoot van me kan erg lekker koken. Zo lang hij de ingrediënten van het recept maar precies goed en tot op de gram nauwkeurig heeft klaarliggen. Een andere huisgenoot kan improviseren, met en zonder pakjes, maar beseft niet dat je in de keuken ook andere en uitdagendere dingen kan doen dan appeltaart bakken (het kinderweitje van de keuken?).

Tegen lunchtijd druk ik er het verbredende plannetje doorheen om de dameuse-garage in het gebied eens op te zoeken. Mijn vrienden zijn niet te beroerd voor een avontuurtje en gaan mee op pad. Een echt bezoekje zat er niet in omdat de dameuse-chauffeur een nieuwe machine aan 't proefdraaien was. Met een mannetje van de leverancier aan boord (wist je dat die rooie machines ook concurrenten hadden? Ik niet.), blaast de man zijn nieuwe beest met ruim 500 pk een paadje heen en weer.

Onder het genot van een zelf fijn belegd stokbroodje genieten we hier even van, voor we door gaan. Maar waar heen? Zelfde weg terug omhoog? Of vertrouwen mijn vrienden 't pistekaartje en gaan we door naar beneden. Omdat ik eerder even op een topografische kaart had gespiekt, wist ik dat 't allebei wel te doen was, maar verder afdalen had mijn voorkeur niet. Maar ik laat me verrassen en na wat zware sneeuw eindigen we aan de weg bij een stal waar we door moeten lopen om de laatste lift terug te halen. Hmm, leuke stal, lijkt wel een winkeltje… Even vlug binnen kijken… Woeh!

Huisgemaakte geitenkaas! Als je aan de vitrine staat zie je door een groot raam waar al dat lekkers vandaan komt. Een mengsel van 2 soorten kaas plus nog 'n locale-recept-tip, vlug naar 't andere einde van 't dorpje even verderop lopen, laatste lift, boodschapjes en er kan weer geïmproviseerd worden. Mijn tip: Alleen brood in de fondue is klassiek. En een gemiste kans. (Wat zouden die groene dingetjes in het schaaltje toch zijn? :)

En dat herken ik allemaal in vrij-rijden: Voor jezelf iets lekkers voorbereiden, twijfel en nadenken over keuzes en alternatieven, routes en recepten vast of minder vast volgen, jezelf laten verrassen door een risico’tje te nemen en eens iets nieuws te proberen en een gouden medaille winnen door te genieten van een resultaat dat er mag zijn. Mijn eerste echte ‘from the cheese up’ fondue. Zonder pakjes of prefab, mais avec un bouteille du vin Savoyarde. Et j’aime le freeride! ;)

In tegenstelling tot op ski’s, durf ik in de keuken wel eens een risico te nemen. Een tentamenperiode of twee terug kwamen twee van de aanwezige vrienden met het goeie idee om snel en simpel wat degelijk mannenvoer op tafel te zetten tussen het studeren door. De shooter-sandwich. Een doos vol improvisatie (en vlees) met laagjes lekkerheid, wat groenvoer er tussen, de nodige kaas en verrassingssauzen. Dat geplaatst in een uitgehold brood, deksel terug er op, pletten met het gewicht van een vol krat bier en dan nog een paar minuten de oven in. Zware kost.

Maar hoe zou dat er uit zien als wintersport? Veel verrassende bochtjes, nog zwaarder dan je vooraf zou verwachten, symbool van ongetemdheid maar heerlijk tot en met… Ik hoef niet lang na te denken. Het kent zelfs een licht verlopende kleurschakering :)

Het is moeilijk te bedenken of ik iets mee wil nemen uit de keuken, op mijn ski’s, omdat het ene verwaarloosbare risico’s kent, terwijl het andere actief om risico’s heen gekookt moet worden en ik veiligheid op de eerste plaats heb staan. Maar deze kruisbestuiving is pas net begonnen en mijn ideeën over de richting die ik op termijn uit wil, lijken beetje bij beetje vastere vorm aan te nemen…