Freeski Mountaineering Camp La Grave

Eindelijk was het dan zover! Met dank aan o.a. jullie ben ik tweede geëindigd in de Gore-Tex experience. Achter voormalig Olympisch skiër Kristinn Magnùsson uit IJsland en voor Geraldine uit zuid-Frankrijk en Andreas uit Oostenrijk en David uit Spanje. Als extra winnaar was Joe Vallone geselecteerd. Hij komt oorspronkelijk uit de States maar is al langer woonachtig in Frankrijk, werkende als berggids in La Grave.

Vrijdag

28 maart werden we om 13.00u verwacht aanwezig te zijn in hotel Edelweiss in La Grave. Vanuit Nendaz bleek de reis volgens Google Maps toch nog vier en half uur in beslag te nemen. Om 7 uur zijn we gaan rijden en hebben de D-tour gedaan via Chamonix, St Gervais, Megève, Grenoble. Een schitterende rit door een lenteachtig alpenlandschap en na vijf uurtjes reden we dan het pittoreske La Grave binnen. Wat een overweldigende natuur! Steile wanden om me heen en een enorme gletsjerwand die van la Meije omlaag hangt en het gevoel geeft elk moment naar beneden te kunnen storten. Daar ergens ga ik morgen dus skiën… wow!

Rond 13:00 meld ik me in het super leuke hotel dat wordt gerund door een Engels/Nederlands echtpaar. We kregen direct een paar Gore-Tex handschoenen van Level en een jack van Norønna. Even een uurtje tijd om de spullen in het appartement dat ik deelde met de Amerikaanse Sarah en Noorse Madeleine te zetten en kennis te maken.

De hele groep bestond uit 11 deelnemers. 6 geselecteerd via de Gore-Tex wedstrijd, waar ik aan deel had genomen (inclusief de lokale Amerikaanse berggids Joe Vallone), 5 winnaars van wedstrijden georganiseerd door: Red Bull, Mens Health, Freeskier.com, Norønna en nog een Spaans blad. 5 Persmensen van elk van die merken. Een cameraman, een fotograaf, 2 mensen van Gore-Tex en natuurlijk de pro’s: Bruno Compagnet, Seb “mr backflip” Michaud en Alpinist Christophe Dumarest.

Vervolgens een Gore-Tex presentatie over de geschiedenis van het merk en het programma van het weekend alvorens de safety-clinic van start ging. Drie gidsen van de Franse skischool Evolution 2 organiseerden de clinics dat weekend. Helaas was dat alleen maar een uurtje pieps-zoeken voor de marketing foto’s. De sfeer was echt super hoor, maar de hele middag en diner werden mijn verwachtingen steeds minder, het voelde echt alsof we een stel poppetjes in een grote reclamestunt waren. Mijn gevoel dat de prorijders er alleen waren omdat het voor hen een verplicht nummertje ten opzicht van hun sponsors was, werd er ook niet minder op: ze hadden het er alleen maar over wanneer ze eindelijk de kroeg in konden duiken. Toen één van de Evolution 2 gidsen zei dat we de volgende dag alleen een harnas nodig zouden hebben en geen pickel, stijgijzers en niet eens vellen (…) was ik best wel teleurgesteld. Zouden we alleen maar gaan skiën? Het diner was wel erg gezellig en het eten was werkelijk top.

Zaterdag

Er was nog steeds geen duidelijk programma, maar het sfeertje was wel goed. De ene gondel is nostalgisch, de omgeving ruw en indrukwekkend. We hadden er zin in.

Eenmaal helemaal boven aan de top had Bruno z’n geduld verloren. Hij wilde duidelijk gewoon rippen en vooral geen tijd verspillen aan abseil-clinics. Door zijn taaie uitstraling en uitspraken dacht ik dat onzekere mensen niet bij hem in de groep zouden willen en vooral die-hards zou aanspreken. Dat leek me de groep waar ik het meest zou kunnen beleven. Na een rondje inrijden tot P1 het eerste van de drie stations, nam Bruno de drie sterkste deelnemers, Joe Vallone, een zeer geschikte lokale jonge berggids Bruno Setrin en een cameraman mee op avontuur. De cameraman was overigens ook prorijder van Noronna.

Couloir San Antoine stond als eerst op het programma, te bereiken via Couloir Deux. 20 min vellen, 30 min bootpacken het couloir omhoog en afdalen in hetzelfde spectaculaire couloir.

In de lift werd het volgende plan gesmeed, een stuk vellen de gletscher du Rateau op en in de restjes windgeperste sneeuw naar beneden. Maar gelukkig was Joe erbij, die had een beter idee. Couloir La Voûte skiën, te bereiken door middel van een abseil. Een afdaling van de top naar beneden van maar liefst 2150 hoogtemeters. Helemaal in het dal moesten de laatste hoogtemeters te voet worden afgedaald door een tekort aan sneeuw. Bruggetje over naar de weg, waar we werden opgepikt door 2 SUV’s van Evolution 2. Werd de dag toch nog alles wat ik van dit camp had gehoopt!

Zondag

Voor zondag stond het vertrek om 14:00 gepland, maar Bruno, Bruno en Joe hadden wel zin om gewoon de hele dag door te gaan. Mooi. We begonnen weer met een rondje inrijden, waarna Bruno weer voorstelde die ontzettende gletscher op te vellen. Daar had ik in die omstandigheden totaal geen zin in, dus ik dacht dan wel die vertical clinic op te zoeken waar je kon abseilen en ijsklimmen.

Maar toch geen clinics voor mij! Want gelukkig hadden we wederom Joe bij ons, die had het geniale idee Les Muretouse te skiën. Een lange zelden geskiede afdaling die eindigt boven een gevaarlijke afgrond. Om hier vandaan te komen moesten we traverseren over deze zeer tricky rotswand. Tricky vanwege het gevaar van de berg af te lazeren! Dat stuk moest op lastige delen gezekerd worden. Twee touwlengtes zijwaarts slippen, gezekerd door het touw om je nek te slaan en onder je oksel door te klemmen voor wrijving. En een via-ferrata-achtige passage, waar met de ski’s op de rugtas gebonden een deel geklauterd moest worden. Door twee bandslinges met karabiners aan het vaste touw aan de wand te hangen, waren we goed gezekerd. Vooral de makkelijke stukjes tussendoor vond ik erg spannend, want daar waren we niet gezekerd maar die afgrond was nog steeds duidelijk aanwezig. Laatste stukje skiën over een oude lawine, hiken over een steenlawine en weer een bruggetje over de rivier naar de weg waar het taxibusje voor ons klaarstond.

Eenmaal weer helemaal boven bij het bergstation aten en dronken we wat op het terras in het zonnetje. De tweede afdaling van de dag skieden we door wat gangbaardere couloirs La Banane en uiteindelijk via het oneindig lange couloir en door het bos van Fréaux om weer helemaal beneden aan de weg uit te komen. Joe en gids Bruno liftten terug om hun auto’s te halen om ons op te halen. Wederom een fantastische dag en rond 17:30 zijn we beneden en wordt er gezellig afgesloten op het terras voor hotel Castillan.

Terugblik

Al met al 2 gave dagen. Maar zonder Joe Vallone zou ik niets ‘nieuws’ gedaan hebben, in de zin van de ski en mountaineering combinatie. Sommige deelnemers waren ook wel teleurgesteld. Zoals de voormalig Olympisch skiër Kristinn Magnùsson zei over de abseil-clinic: “Ja abseilen kan ik inmiddels wel, ik wil in een couloir abseilen en die dan skiën!”. Ik heb zelf uiteindelijk niet deelgenomen aan de abseil- of ijsklim clinics. Dat had ik al vaker gedaan en de mogelijkheid om volle dagen met Joe Vallone en Bruno Compagnet spannende dingen te rijden in La Grave kon ik natuurlijk niet laten schieten!

De 5 volgende dagen bleef ik in La Grave om met @Haas, @Erwin, @Kanski, @Robbie en onze rent-a-friend @MartijnSchell gletsjerspleetredding te oefenen, steile couloirs te skiën en voor de 2-daagse Tour de La Meije en een dikke party in de K2 bar ter afsluiting! Verslag volgt heel misschien later…

Datum: 28.03.2014 – 30.03.2014

Foto credits: Tristan Shu