De VS beleefde afgelopen winter een moeizame winter. Het sneeuwdek was vaak aan de dunne kant en instabiel. Wie zich de stops van de Freeride World Tour nog voor de geest kan halen weet dat het een gevaarlijk jaar was. (Revelstoke werd uitgesteld en later zelfs afgeblazen, terwijl de stop in Kirkwood werd verplaatst naar Snowbird en uiteindelijk op een nietszeggende helling gereden.) Het dunne en vaak instabiele sneeuwdek heeft tijdens winter '13-'14 in totaal 35 mensen het leven heeft gekost in de VS.
Sijgende lijn slachtoffers
En hoewel het sneeuwdek slecht opgebouwd was en je daardoor meer slachtoffers mocht verwachten, past het aantal slachtoffers in de negatieve trend van de afgelopen decennia. Al sinds het begin van de jaren negentig van de vorige eeuw stijgt het aantal lawineslachtoffers in de VS en die trend lijkt nog niet gekeerd. Weliswaar is in onderstaande grafiek het aantal slachtoffers van winter '13-'14 nog niet opgenomen, maar het simpel doortrekken van de rode lijn naar 35 laat zien dat de stijgende trend zich voortzet.
Jong en onbezonnen?
Een bevriende berggids zei ooit enigszins wrang tegen mij dat ‘de beste freerider een oude freerider is’. Waarmee hij maar wilde aangeven dat ‘Go big or go home’ mooi klinkt in een film, maar dat diegene die met een YOLO (You only live once) instelling aan de voet van de berg verschijnt grote kans maakt om YPLS (You probably live short) ten onder te gaan. Maar liefst de helft van de dodelijke slachtoffers valt in de leeftijdgroep 16-30 jaar en zo’n 40% in de leeftijdgroep 21-30 jaar.
Lopen snowmobilers, tourskiers en klimmers grotere risico’s?
Sinds de metingen in 1950 vielen er in de VS bijna 1000 dodelijke slachtoffers als gevolg van lawines. Vooral onder snowmobilers, tourskiers en klimmers is het aantal slachtoffers groot. Samen zijn zij bijna goed voor 60% van de slachtoffers.
Aantal slachtoffers per type groep
Duiken we wat dieper in deze cijfers, dan valt op dat snowmobilers de snelst groeiende groep is, maar ook de stijging van snowboarders die aan het toeren slaan is opvallend. Wat de grafiel vooral duidelijk maakt is dat het de laatste 20 jaar vooral slachtoffers zijn die voor hun eigen recreatie het terrein in gaan. We worden er niet toe gedwongen vanwege werk of wat dan ook. Het is een vrije keuze.
Een vrije keuze, niet meer doen dus?
Laat ik beginnen met een dooddoener. Als je bang bent voor de dood kun je het beste stoppen met leven, want uiteindelijk gaan we allemaal dood. Wat cliche klinkt, maar een waarschuwing is naar de mensen achter de geraniums. Het leven zit vol met risico’s, waarbij je je badkamer maar het beste kunt vermijden. Wat niet wil zeggen dat je dan maar zonder enige kennis overal moet afduiken. Met een beetje kennis (en daar naar handelen) kun je al heel veel risico’s elimineren. Dat geldt bij de aankoop van je huis en de financiering daarvan, je eerste uitstapje in de zee (kunnen zwemmen blijkt dan reuze nutig) of je eerste ritje in een auto. En dat geldt ook voor de off-piste.
Het Utah Avalanche Center nam de proef op de som en ging aan het rekenen op basis van lawine ongelukken en de data die daarover bekend was. De uitkomst was een eye-opener. Kennis is namelijk daadwerkelijk de sleutel tot poeder (en het kunnen na vertellen). Want wat blijkt, volg je de filter methode van Werner Munter en kies je daadwerkelijk voor de veilige hellingen, dan is off-piste skiën en snowboarden een relatief veilige sport en is het risico vergelijkbaar met één uur autorijden per dag.
Maar kies je ervoor om zonder kennis bij lawinegevaar 3 het terrein in te stappen, dan is de off-piste net zo gevaarlijk als base-jumpen. Doe je dat bij lawinegevaar 4 en weet je niet wat je doet, dan is het net zo gevaarlijk als een poging doen de Himalaya te beklimmen. Knowledge is powder kortom.
Recreating in avalanche terrain is surprisingly safe as long as it’s done using all the risk reduction measures taught in avalanche classes. It’s about the same risk as driving one hour to the trailhead. But randomly center punching 10 avalanche paths per day without any risk reduction measures at Consderable or High Danger can be one of the most dangerous sports in the world.
VS versus Canada en Europa
Morgen meer over Canada, later deze week meer over Europa. Maar wat denk jij? Zien we ook in Canada en Europa dat het aantal lawineslachtoffers stijgt?
Reacties
“de beste freerider is een oude freerider”. de spijker op zijn kop
“Kennis is namelijk daadwerkelijk de sleutel tot poeder (en het kunnen na vertellen).”
Bij zo’n quote past natuurlijk een link naar http://www.wepowderacademy.com/
Duidelijk verhaal. Heb idee dat laatste seizoen in Canada lawine slachtoffers lager was, het nieuws volgende maar zeker weten doe ik het niet. Het lawine gevaar was hier hoog eind van seizoen.
“de beste freerider is een oude freerider”
Wel een vraagje: heb je ook percentages mbt leeftijden want ik ga ervan uit dat er veel meer jongere dan oudere actief zijn in de backcountry. Procentueel krijg je dan weer ander beeld.
Ik behoor zelf ook tot de oudere groep en ben vanaf mijn 5e met het skiën opgegroeid. Leeftijd is echter niet meteen een kwalificatie voor het freeriden maar zegt misschien wel iets over kennis, ervaring en risico inschatten.
Kennis van het terrein en het op de juiste manier in kunnen schatten zijn cruciaal naar mijn mening. Het grotere aantal jongere slachtoffers zegt iets over de leeftijdsverhoudingen maar een ik denk dat er op jongere leeftijd grotere risico’s worden genomen.
Uit ervaring weet ik dat een helling soms erg verleidelijk is om als eerste je sporen te trekken. Dat het meestal goed afloopt ondanks hoog risico ligt misschien ook aan een dosis geluk en betekend niet dat het inderdaad veilig was. Bij het skiën worden “near miss reportage” niet vastgelegd.
goed stuk ; maar de essentie is allemaal zo persoonlijk ; er zijn natuurlijk wel wat raakvlakken tussen elk menselijk brein en Zijn/haar beleving van Essentie ; maar toch is dat bij iedereen (iets) anders …