De jacht op het vikinggoud

Dagboek, we zijn al weken van huis, maar hebben het benoorden Jotunheimen, eindelijk gevonden. Het vikinggoud licht voorbij het ijs, het koude fjordenwater en de vers geopende graven van oude vikingheren. Als ik het zelf niet red, vertel Ivar uit Holland dan waar hij het zoeken moet.

Na Tyskland doorkruist te hebben en in Denemarken, het Eindhoven van Scandinavië, de eerste fjorden te hebben gezien, bracht de reis me verder naar Hirtshals. En alhoewel ik de zeemanskroegen van Schotland tot Klein-Azië en van Genua tot Groningen beter ken dan de binnenkant van mijn broekzak, zal ik het hol dat er ‘kro’ heet missen. Bij de inscheping twijfelde ik een laatste keer. De wijd geopende boegdeur wilde niet sluiten en de maritiemer in me dacht Herald. Dacht Estonia.

De drank aan boord was mij te duur, maar de meeste Noren zopen op internationale wateren alsof hun leven er van af hing. Later bleek waarom. En na een eerste overnachting op een elanden-jachtplek begon de jacht op het vikinggoud dan eindelijk echt. Hoe flikken ze het? Hoe doen ze het? Waarom skiet die Scandi sneller? Waarom staat er in de rij aan de Place du Télépherique altijd nog net één viking voor je, jouw first-chair te claimen? En hoe komt het dat dat dan ook nog diezelfde lijkt te zijn die je eergisteravond in het bijzijn van twee Italiaanse jongedames en drie flessen wijn zijn kvelertak-t-shirt midden op straat uit zag trekken voor de ingang van een hotel in Cesana Torinese?

Een week noordelijker vroeg ik een vikingjongedame verdekt naar het onderwerp van het vikinggoud, maar ze leek niet te weten welke weerman de Noormannen in de juiste richting stuurt. En niet te weten waarom ze hard drinken kunnen combineren met hard dalen. Er was diepgravender onderzoek nodig. Ik moest undercover om Ivar’s vragen te beantwoorden.

Maandagavond. Augustus. Ik was door een paar telemarkers een zaal van de sporthal in gelokt met ‘een beetje trampolinespringen en wat oefeningetjes doen’ als wortel aan de hengel voor m’n neus. Kon wel gezellig zijn. De grote zaal die ik in loop staat bomvol. Even verder zoeken. Kwartier later heb ik het hele gebouw uitgekamd. Toch die grote zaal maar in. In ‘shock and awe’ ontdek ik dat de ‘sirkeltrainingen’ van vandaag mijn bestemming is. Eén minuut lang op muziek van je favoriete skifilmpje (titel/stukje opgeven via de site) een buikspier-, been- of andere oefening doen. En dat dan een keer of twaalf. En die cirkel vier keer doorlopen in een uur. En daarvoor renoefeningen verkleed als tikkertje. En na afloop? Cooling down. Minuten lang in super-G houding door de knieën heen en weer om bochtinzetten te oefenen.

Zodra het kwartje valt, sta ik even met open mond te kijken. Twaalf oefeningen, met groepjes van vijftien en meer. Hier staan een stuk of 200 Scandi’s te pompen of het niks is. In augustus ja. Slechts één van de meerdere skiclubs in town. Al die jaren Delft zonder bierbuik is leuk, maar dit is next-level. Na drie oefeningen ben ik buiten adem, na vijf zit alles onder het zweet en rond oefening zeven ga ik kapot. Stuk. Gebroken. Effe stoppen? Dat niet nee. Nee, doorgaan in lage gearing. Op koppel bovenkomen in plaats van snelheid. Na twee rondjes volgt een waterpauze. Er wordt wat uitgelegd in het Noors maar die gasten spreken als een combinatie van Swedish Chef meets kettingzaag en ik heb überhaupt de grootste moeite mijn bidon aan de andere kant van de zaal te bereiken.

Kort samengevat duurt de spierpijn na afloop van een training nooit langer dan een week. Na een week kan je de tweede training de schuld geven. En na week drie wordt het leuk. Ik kom niet alleen goed mee, zo nu en dan doe ik het beter dan de rest van mijn groepje. En dat terwijl enkele vikingers barstjes beginnen te vertonen. De telemark- en super-G oefeningen voer ik realistischer en technisch strakker uit dan de rest. En ik heb misschien een bovenarm geturfd, maar wat been- en evenwichtsoefeningen betreft kan, al zeg ik het zelf, de rest zich aan mij meten, in plaats van andersom.

Natuurlijk ga ik de eerstvolgende keer op ski’s gruwelijk hard op m’n bakkes omdat die gasten gewoon beter zijn, maar toch. Er is nog hoop @ieism! Want ik zie maar één principieel verschil in alles wat ik hier om me heen zie gebeuren. Variabele toewijding. Genieten van eten en drinken lijkt men hier anders te doen dan thuis. Maar als je voor sluitingstijd toch nog een uurtje gaat bieren in een locaal disco’tje, dan kan de bierbrouwer himself zich maar beter bergen. Dan zuipen ze dat de spaanders er vanaf vliegen.

En muziek is niet anders. In Nederland wordt je muzieksmaak vaak in een hokje geplaatst. En luister je naar één ding. Maar in een betonnen kelder waar mensen geen verschil zien tussen telemark, alpint, skiskytting of langrenn wordt enthousiast en hip gedanst op de Todd Terje die je nu waarschijnlijk hoort. Zodra de dj Kvellertak opzet denk ik ‘oké, hij heeft het feestje stukgemaakt’, gaat iedereen weer net zo hard los. De vikingen hangen letterlijk van enthousiasme aan het plafond.

Daarin verschillen planken niet van muziek. 'T maakt niet uit wat je doet. Als je 't maar met enthousiasme doet. Iets met ‘grootste glimlach’ en ‘beste skiër’? En daarin, Ivar van Holland, licht volgens mij het geheim van het vikinggoud. Kiezen voor je eigen tijdsverdrijf. In augustus kiezen voor de ski-training in plaats van de voetbaltraining of het terras. En er hard voor willen werken. In mijn oren is dat goed nieuws. De gemiddelde wePowderaar die ik ken is echt niet minder gek van zijn of haar hobby. Schept in oktober kuilen aan de kust om het pieperzoeken te oefenen. Speelt de helft van alle oktoberavonden met materialen, bindingschroefjes en waxstrijkijzers en zit vanaf november aan zijn beeldscherm gekluisterd weerkaartjes door te spitten.

Wat dat betreft ben je technisch misschien wel beter onderlegd dan de viking die voor je staat bij de lift, of wiens benen op de bar het bestellen van een nieuw biertje tot uitdaging maken. Het is dan nog maar een klein verschil en een mindere moeite, om van al die verspreidde uurtjes, er twee per week in te wisselen voor wat specifieke sport. Om die spieren net zo goed voor te bereiden als de geest.

Hier begint wintersport helaas pas in februari op gang te komen als ik de locale vikingvrienden moet geloven. Hmm, dat heb ik eerder gehoord. Van een Fransman in La Grave nota bene. Zoveel schelen ze dus nog steeds niet. Men vindt het tot die tijd gewoon te koud en te donker. Als er überhaupt al wat valt. Zelf zal ik het niet meemaken, maar 't lijkt 't wachten wel waard toch?

En in de agenda kriebelt Oktober dichter en dichter bij… shark season?..

(Dagboek, het gebrek aan ski’s en skiën spijt me in dit verhaaltje. Een volgende keer kan ik dit tamelijk plankloze verhaal hopelijk compenseren met wat ‘nieuws uit Nederland’, als ik nog een laatste laagje epoxy kan vinden… )