Overpijnzing over powdergiggles

Emoties kruiden het leven en brengen het op smaak. De zoetere hapjes doen ons de bittere vergeten. Vaak hap je zonder op smaak te letten. Tot je iets scherps proeft. Tot je op een moment twijfelt over een sterkere smaak. Wat proef ik? Wat voel ik? Kan ik hier nog een hap van krijgen? Of je grijpt naar een glas met water als het je niet bevalt. En na een tijdje verliezen ook die sterkere emoties aan kracht. Ze boeten in aan vermogen en de smaak in je mond vervliegt.

In pikkedonker, ijskoud en snelstromend water en alleen verlicht door de natriumlampen van de autoweg er boven, herinner ik me plotseling de sterkste. Aan de natte kant van het wateroppervlak en net beneden een waterval. Ondersteboven in een kayak. Een goeie 30 meter onder de weg naar Narvik en 30 cm onder het donkere rivieroppervlak. In een moment dat twijfel en mijn grootste uitdaging samenbrengt, herinner ik me een stukje geluk. En mijn mondhoeken bewegen wat omhoog. En met geweld vanuit mijn heupen herinner ik me plotseling een powdergiggle.

Voor de eerste keer lukt het me om mezelf in een kayak overeind te rollen met een zogenaamde ‘eskimorulla’. Zonder extra hulp of handen. En de emotie die ik ervaar wanneer het koude water uit mijn ogen loopt, en ik het natriumlicht weer kan onderscheiden, is een oudere. In ecstase schreeuw ik het even uit. Het evenaart de diepste emotie die ik ken of me kan herinneren. Dit is een powdergiggle pur-sang. Sommige emoties lijken er wat op, of komen er bij in de buurt. Een enkele emotie spiegelt het positieve zelfs, in dit korte moment van geluk. Zeker de bittere en onplezierige emoties die, in meer of mindere mate, achter me liggen. Waarschijnlijk omdat die net zo goed een explosieve cocktail van bijzondere mondhoekbewegingen en adrenaline-gestookte gevoelens te weeg kunnen brengen.

Ik moet het kwijt. En schreeuw het uit. Niets voor mij eigenlijk. Maar of je gezicht nou is verdwenen in diepe sneeuw of een dichtere vorm van water, goeie vrienden helpen je een moment later graag omhoog. En ze herkennen de emotie die je voelt en deelt. Dat doen ze op een niveau ver voorbij ‘gezamenlijk-kopje-koffie’-niveau. Waarschijnlijk omdat ze de zelfde diepe en heerlijke emotie zelf eerder hebben ervaren. Ze begrijpen dat de verschillende dimensies waar je ervaring je doorheen heeft gesleept, geen ‘koffziezetapparaat’-emoties zijn. En hun glimlachen delen kwaliteit voor kwantiteit. Misschien beantwoorden ze je schreeuw wel, omdat het een onmiskenbare roep om meer van de zelfde emotie is.

De titel ‘powdergiggle’ doet de kern van het woord, ook in het engels, geen recht als beschrijving van waarde. Als titel is het slechts een klein krasje in het grote oppervlak dat het woord behelst. Als een boom genoemd naar zijn bast in plaats van bladerdek. Als een berk. Er gaan jaren en bakken met zweet over heen, voordat een dergelijke naam de waardie die het verdient wordt toegedicht. Heb je de ‘birkebeiner’ weleens opgezocht? Wiki maar raak en probeer je dan nog eens voor te stellen wat voor on-ge-lo-felijke positieve impuls een enkele powdergiggle kan hebben in iemands kijk op- en beleving van de wereld. Een wiskundige kan zeggen dat een complete en afdoende beschrijving van het principe ‘powdergiggle’ verstopt zit in de eindeloze breuk van π, maar we hoeven zo ver gelukkig niet te gaan om er van te genieten.

Zelf vind ik de herinnering aan een powdergiggle alleen al een wezenlijk sterkere motivatie in mijn leven van dag tot dag, dan andere symbolen of scherven van succes om voorbij te streven of naartoe te werken. Misschien omdat het meer dimensies in mijn geheugen raakt, of omdat ze in evenwicht staan met de bittere emoties uit het leven, en uit wintersport. Voor mij maakt emotie geld en testresultaten waardeloos. Als een dimensieloze snelheid die geluk uitdrukt. Wit poeder kan gevaarlijk zijn en de glimlach die er uit voort komt zo verslavend als wat. Maar ik kijk er naar uit om een nieuwe powdergiggle te delen. In een veld met sneeuw. Waar dan ook. Wanneer dan ook. En met wie dan ook. Ik kijk er naar uit de emotie van het leven te delen. Deel je mee?

(Waarom duurt het zo …lang voordat die Duitse epoxy er eindelijk is?!)