Sneeuw engelen

Door Ieism Vorig jaar. Enkeldiep, kniediep, heupdiep, wat was het mooi! Masterclass toch geholpen of gewoon mazzel, het maakte mij niet uit. Als het diep is stel je geen vragen.

Ik ben natuurlijk een relatief beginner vergeleken met de meesten hier, maar ik had me wel een beetje voorgenomen daar verandering in te brengen afgelopen seizoen. Dus je volgt eens een cursusje, je leest een paar boeken, en je maakt plannen. Vooral plannen.

Plezier

Nou ja… De beste snowboarder zal ik wel nooit worden, maar die ambitie heb ik ook niet. Laat mij maar lekker in mijn comfortzone een beetje met een splitboard klooien dan heb ik net zo veel plezier. Maar toch lonkt er wel eens een wat steiler stukje, en ga je onbewust wel eens wat verder dan je je voorgenomen had. Ingegeven door peer pressure of per ongeluk, het blijft altijd een beetje tricky.

Splitboard

Want als je net weer klaar bent met de voorbereidingen voor het Splitfest volgend seizoen en de stoke weer helemaal terug is, komt er slecht nieuws. Weer een lawinedode, drie in één dag zelfs. Dit keer veel verder van huis, maar toch een soort dichtbij. De splitboard community is wereldwijd maar een klein clubje mensen, als er dan iemand als Liz Daley verongelukt is dat een groot gemis. Heb haar nooit persoonlijk ontmoet maar volgde haar avonturen en had wel eens per mail contact gehad. Brok in je keel als je het leest, en dan weet je even niet wat je voelt. Maar het voelt niet echt goed. Machteloos. Weer vragen door je hoofd. Waarom? Hoe? Als iemand met zoveel kennis en ervaring zoiets overkomt, ben ik dan wel realistisch in mijn eigen risico’s inschatten?

Maar je kan erover schrijven wat je wil, het maakt niets uit. Wapenen we ons weer met nog meer kennis, en denken we zo de berg te slim af te zijn. Wellicht moet ik echt structureel iets gaan veranderen om 99% zeker weer thuis te komen? Want die term ‘restrisico” blijkt in de praktijk toch wat harder aan te komen dan in de boekjes. Vooral als het om bekenden gaat. Maar naar mijn idee ben ik al best conservatief, en ik weet gewoon niet of het nog beter kan.

Scherper en vaker

Daar ga ik dit jaar toch mijn best voor doen. Nog scherper, nog beter beslissen, en nog meer opletten als de omstandigheden er om vragen. Voor mijzelf en voor anderen. Want ik moet realistisch zijn, ik ben nog aan het leren. Mountain sense moet gewoon met de jaren komen, tot die tijd geduldig blijven en vooral genieten. Fouten herkennen en toegeven is niet makkelijk. Zo veel mogelijk in het “klaslokaal” op de berg zijn, hoogtemeters maken dus dit jaar. En als je niet in de bergen woont betekent dat vaker op avontuur, ieder nadeel heeft zijn voordeel.

Vorig jaar ging het ongeveer zo: De hele nacht met 200km/u over de Autobahn razen, daarna in het donker een uurtje met sneeuwkettingen spelen. Auto uitgraven en weer verder rijden, om s’ochtends volledig uitgeput op je splitboard naar boven te gaan sjokken. Niet ideaal. Een zombie kan de reductiemethode niet toepassen namelijk. Dus dat gaan we ook anders doen dit jaar. De nieuwe poedermobiel gaat lekker langzaam maar komt er wel. En aan het einde van de rit wacht er achterin een min of meer comfortabel bed om minimaal een halve nachtrust te scoren. Dan fris weer op, en na een zelfgemaakte espresso lekker met vrienden op pad. Een soort Car Danchi, maar dan voor beginners zoals ik.

Poedermobiel

De auto is volledig geïsoleerd en heeft twee bedjes, het is een soort camper voor Oompa Loompa’s. Permanent vierwiel aangedreven en van vikingbanden en sponsorlogo’s voorzien. Met een lichte gear verslaving is een bestelauto ideaal, al mijn splitboards passen er in! Als we echt vaker op pad willen dit jaar zal het budget ook een beetje aangepast moeten worden, dus minder liftpassen en dure hotels. Maar meer splitboarden en meer poeder, en meer smiles.

Vaker!

Update:@ErnstHendrikSprenger @Niels

Even een paar foto’s gemaakt van het interieur, hopelijk is het zo duidelijker. Één persoon diagonaal op de vloer, de ander op het stapelbedje. Waarom niet naast elkaar op een verhoging en alle gear eronder? Zo heb je meer ruimte om te liggen, anders was het wel erg knus hoor. En ik hou van moeilijk doen.

Het bed zit klem tussen de stoelleuning, het voorste deel kan eruit gehaald. Binnen tien seconden ombouwen van slapen naar rijden. Snowboards en schoenen gaan voorin als er geslapen moet worden, dan heb je ook al die natte zooi niet naast of onder je bed. Tussen de voorstoelen en achterbak komt nog een gordijn met magneetjes. Zo kan je voorin het raam een beetje open zetten tegen het condens zonder dat het meteen ijskoud gaat worden. De twee “bedjes” zijn 4cm dik Armaflex, megacomfortabel en heel warm. Totale kosten: €70 voor alle isolatie en lijm, de rest van de spullen had ik nog liggen.