‘No friends on a powderday’, een lekker klinkende uitspraak uit de vorige eeuw. Zo lekker dat Nike ermee aan de haal ging en dozen vol met t-shirtjes over de toonbank zag verdwijnen. Een uitspraak die niet zou misstaan in The wolf of Wall Street en welke ik zou verwachten uit de mond van Gordon Gecko. Een uitspraak die meer kwaad heeft gedaan dan goed. Een beetje zielig ook. Want wie is er nu niet graag met vrienden onderweg?
Freeriden is een teamsport
Een goed ingespeeld team verzet bijna letterlijk bergen. Goede analyses, de juiste stoke, elkaar helpen, waarschuwen voor het gevaar en na afloop gezamelijk terug kijken met een biertje. Daarnaast is het ook prettig om in de nachtelijke uren naar en van de Alpen een wakend oog naast je te hebben als je over de autobahn zweeft. En hoewel menig icoon verheerlijkende film anders doet vermoeden kunnen ook de beste rijders niet zonder het juiste team om hen heen.
Op wePowder zitten zo heel wat teams die regelmatig samen met elkaar onderweg zijn. Wat te denken van de DHPC uit het Haagse, de zuidelijke connectie bestaande uit Teon, Richard en Paddy, het steile lijnen team (Koen, Tim en Roel), het losvaste team van de poederalert chasers met onder andere Guy, Vinnie en RP en natuurlijk niet te vergeten het Flatland Splitfest team (Ivar, Emmer en co). Zo maar wat teams van vrienden die elkaar hebben gevonden in hun passie voor de sneeuw. Maar wat maakt een team nu goed? Hoe ga je om met de selectie van aspirant teamleden en wat als iemand zo’n progressie maakt dat het tijd is voor een transfer? Maar hoe vorm je een team? Wat doe je met zwakke schakels en hoe voorkom je groupthink en poederstress. Volgens mij is freeriden de facto een teamsport omdat je niet zonder die ander kunt. Of schrijf ik nu stierenpoep?
Reacties
Some friends on a powderday…
Eigenlijk hoort dit ‘more’ te zijn maar teveel is ook niet goed…
Het liefste ga ik met een groep bestaande uit 4 personen: genoeg om uit meerdere invalshoeken input c.q. een mening te hebben maar te weinig om een kippenhok te worden.
Bovendien een mooie compacte groep die niet te lang op elkaar hoeft te wachten en als groep niet teveel impact heeft op het terrein… ook een goed aantal als het eventueel mis gaat: genoeg zoekers & redders…
En dan komen we op het punt: selectiecriteria.
Voor mij begint dit met het niveau. Het gaat mij niet om absolute toppers (ben ik zelf ook niet) maar ik wil wel graag op pad met mensen die op tempo en met zelfvertrouwen door het terrein kunnen bewegen.
Safety-kennis en vaardigheden zijn de volgende: heeft iemand geïnvesteerd in een stukje kennis en heeft hij/zij de gear op orde? Daarnaast is het fijn als iemand ook een stuk persoonlijkheid meebrengt zodat er een zinnige discussie gevoerd kan worden indien nodig en iemand niet snel ‘bezwijkt’ onder groepsdruk…
Het belangrijkste voor mij is denk ik het hebben van een ‘klik’. Al zijn bovenstaande zaken nog zo goed op orde, als we geen klik hebben durf ik niet op je te bouwen en dan dus geen vertrouwen… en dan ben ik niet lekker op pad als ik niet het gevoel heb dat mijn ‘posse’ voor me wil knokken om me te vinden en uit te graven als het mis gaat. En dit natuurlijk wederzijds.
Die klik is dus heel belangrijk. De klik is er vaak al door de liefde voor de poeder maar het is ook prettig als je een goed gesprek kunt voeren, elkaar op een positieve manier kunt challengen, maar je je ook kwetsbaar kunt opstellen zonder ‘afgeslacht’ te worden. Respect zeg maar. Plezierig als je 1.100 kilometer met elkaar in een auto moet zitten en daarna de kamer delen.
Het mooie is: het heeft niets met leeftijd te maken, niets met rangen of standen, maar alles met liefde voor de poeder en respect voor elkaar en de bergen.
Deze factoren maken voor mij het team. En als je dan veel fijne en veilige meters maakt met dat team dan kan het uitgroeien tot een onverwoestbare ‘powder-alliance’.
Ik prijs me gelukkig dat ik de laatste jaren, mede dankzij WePowder, een mooi powder-team om me heen heb kunnen ‘verzamelen’. Ik heb een super groepje poederaars waar ik graag en met een goed gevoel mee op pad ga.
Het leuke van WePowder is: ik leer ieder seizoen weer nieuwe ‘matti’s’ kennen en zo groeit de vijver waar ik uit kan putten. Natuurlijk zijn er mensen waar je, om verschillende redenen, nooit meer mee op pad gaat maar over het algemeen is de klik best snel gevonden…
Zo ook mijn eerste trip van dit seizoen: http://wepowder.nl/weblog/5399/PA%231-Het-Gletsjer-Alert
Ik ben benieuwd hoe anderen heirover denken en wat jullie selectiecriteria zijn…
“DRIJFHOUT zijn we ! DRIJFHOUT !” M’n ouwe collega zei het altijd zo en dat vond ik wel ne goeie ! we drijven wat op de rivier des levens ; den ene drijft zo ; den andere drijft anders ; wadever ; en in nen bocht klitten sommigen opeens samen ; en kronkelen zo die bocht door ; samen ; om dan weer verder te drijven… tot de volgende bocht… “DRIJFHOUT, dat zijn we ! DRIJFHOUT !!!” :-)
Super leuk om met verschillende mensen op pad te gaan, maar ook fijn om met bekenden te gaan waarvan je weet wat je aan ze hebt. Mijn ideale crew is ALTIJD: relaxed, flexibel, stoked, beschikbaar, bescheiden en verstandig. Geen doe-drift en poederstress, daar heb ik een hekel aan.
Met z’n tweeën in het terrein is voor mij eigenlijk genoeg, maar ondertussen zijn we met bijna 30. Dat is ook een feest, vooral als er echt een super sfeer is en iedereen het goed met elkaar kan vinden. Leer van elkaar, help elkaar maar maak vooral veel plezier en geniet van iedere trip.
Ik kan zo 10 man opnoemen waar ik eigenlijk altijd nog eens mee de berg op wil, maar het komt er nooit van. Misschien dit seizoen? Mail maar hoor, wie gaat er dit jaar een keertje mee?
Vaak zie je dat teams bestaan uit vrienden, vriendinnen e.d. Natuurlijk zijn er ook voor de hand liggende teams zoals familie van elkaar zoals een gezin en zoals in ons geval man en vrouw. Ik mag graag met mijn vrouw (@@ellen2) op pad gaan en leuke runs maken. Nu is het een cliché dat dit niet goed gaat en dat er net als bij samen tennissen en andere sporten irritatie ontstaat. Kan me gelukkig prijzen dat ik ook samen met Ellen kan tennissen en we ook graag samen op pad gaan.
Vaak kijken we samen van tevoren wat een mooie route of afdaling is en wat haalbaar is voor ons niveau en kijken we ook samen naar de risico’s e.d. De SAAC cursus hebben we samen gedaan en samen volgen we de Safety Academy zodat we beide de kennis hebben en elkaar scherp kunnen houden. (@@Meteomorris, ja wij hebben maar één account). Voordeel is ook dat ons skiniveau bijna gelijk is, Ellen met haar goede techniek en ik met meer lef ;)
Op deze manier werkt het goed voor ons maar ben wel benieuwd hoe andere stellen dat doen?
Of gaan jullie liever niet met je man/vrouw de bergen in?
P.s. neemt niet weg dat wij ook graag met anderen op stap gaan en ook wel eens alleen met een andere groep mee gaan.
Freeriden is net zo’n teamsport als tennis. Op zich is het ieder voor zich, maar zonder anderen die je meevragen / uitdagen / bij de les houden / mooie dingen laten zien / laten lachen / is het een stuk minder leuk om te doen.
Maar duidelijk is het dat je no friends hebt als het gaat om first tracks en jouw lijn. Dan moet je toeslaan voor het te laat is en niet wachten totdat vrienden of totale onbekenden net voor je dat ene poederveldje met jouw naam erop aan gort rippen.