Norwegian November 2.0

Na jaren gedroomd, gedacht en wat geknutseld te hebben, ben ik nog steeds niet klaar met Philemon en Baucis. Er moet nog een ‘echt’ paar ski’s gemaakt worden. Met p-tex en staalkanten en zo. En misschien nog wel een mooie bamboe kern of iets dergelijks. Een ‘echt’ paar ski’s.

Met dat vraagstuk kom ik terecht bij @MickeydeHaas. We spreken af op een van de warmste dagen van het jaar. Na een bezoekje aan de bouwmarkt kunnen we in een tuinhuis in 't midden van 't land beginnen.

De eerder gelamineerde kern wordt met een vandiktebank beetje bij beetje op dikte gebracht en de andere onderdelen worden ook secuur voorbereid. Terwijl de radio elk uur, op het uur, verontrustend nieuws brengt over een vliegtuig dat niet meer vliegt, sluipt de twijfel naar binnen. Is de kern niet wat dun? Passen de afgezaagde staalkanten wel goed in het zelf uitgesneden p-tex? En grotere twijfels over de keuzes die we allemaal maken over onze eigen toekomst. Heb ik een goed plan? Ga ik de goede kant op? Zou ik niet beter…? Ik ruik bamboesnippers in warme lucht. En gelukkig schieten Mickey en ik lekker op met de voorbereidingen en wordt het tijd voor epoxy. En tijd voor een pers.

Een paar dagen later haal ik de ski’s op en hoeft er alleen nog maar wat versiering en een laatste laagje epoxy geregeld te worden. Met wat hulp van @Evan kan ik ook nog wat bindinginserts installeren in de werkplaats van een skishop om de hoek die 's zomers surfspullen verkoopt en de werkbank daarom vrij heeft. Een heel kort nachtje later sta ik drie paar ski’s, een fiets met spijkerbanden en nog wat van die seizoensgebonden artikelen in een kleine AWD auto op winterbanden te frotten. Laatste week juli, op weg naar verplichtte vakken aan een Noorse universiteit.

Daar maak ik een boel interessante dingen mee, en wordt ik weer eens echt uitgedaagd. Mijn suikerziekte helpt niet mee en zo nu en dan helpt weinig anders dan de positieve gedachte aan een paar ski’s de motivering boven zeeniveau houden. Geen idee hoe dat over een tijdje allemaal afloopt, maar er mocht in de kostbare vrije uurtjes gelukkig ook nog wat aan ski’s geknutseld worden. Omdat de Duitse epoxy letterlijk maanden op zich laat wachten is het nu november. En in die tijd valt er hier verdacht weinig uit de lucht. Behalve spaarzaam maar beeldschoon zonlicht. Tijdens de lunchpauze vandaag zie ik de zon, met grote moeite, op 2 vuistjes boven de horizon, zich letterlijk uit de voeten maken. De zon beweegt hier.

Deze ski’s worden meer en meer een symbool voor de schoonheid die ik in wintersport en de achterliggende principes als ‘reizen’ en ‘kiezen’ tegenkom. Het brengt je als een buss van A til B, maar levert, als je er voor open staat een andere persoon af op de bestemming dan de persoon die instapte bij bussholdeplass A. Stel je nu dit eens voor (of zoals iemand op dit forum het volgens mij eerder formuleerde: Laat los): …Het is plotseling de negende eeuw na Christus. Je bent Halfdan de viking. Via onvoorstelbare avonturen en vast geen makkelijke reis terecht gekomen in de varangische garde aan het hof van een heerser aan de andere kant van de bekende wereld… Wat zou zo’n reis met jou doen?.. Daarom: Halvdan. Maar dat is bij lange na niet alles wat ik van ‘reizen’ vindt en er door voel.

Ze zijn samen met Philemon en Baucis ook een persoonlijk symbool voor ‘keuze’ geworden. Een synoniem voor ‘reizen’ als je 't mij vraagt, maar daarover een andere keer misschien meer. Omdat ik niet wil vergeten dat het maken van keuzes die anderen niet zouden maken, mogelijk kan leiden tot wezenlijk mooiere resultaten, kies ik voor de mij motiverende versiering die je hier boven vorm kan zien aannemen. En een paar dagen nadat ik dat besloten heb…

In deze ski’s zie ik zo veel meer terug, maar dat is de kern. Een simpele ski, met waarschijnlijk te weinig epoxy en kunststof om een lange levensduur te garanderen, een onderkant die nog wel wat schuurpapier kan gebruiken, hybride bindingen met wat scheve inserts en een twijfelachtige opmerking als decoratie en kern van het geheel. Maar als dat alles zou zijn wat ik er nu in zie, dan was ik stekeblind en bracht het me slechts van bussholdeplass A til B. Hoe ze rijden weet ik helaas nog niet. Gleder meg veldig mye til neste første kurve. Omdat ik er van overtuigd ben dat dit een van de mooiste dingen is die ik ooit in mijn handen heb gehad, en van heb kunnen genieten. Al kost het nog zo veel bloed, zweet en tranen. Gedurende de busstur heb ik mijn ogen open gehouden en genoten. Bloed, zweet en tranen gedurende de moeilijkere reizen van je leven hoeven nog niet slecht te zijn. Voor zo lang als het mag duren, brengen ze schaal en maat in de positieve ervaringen die ik meemaak.

Omdat ze relatief licht voelen maar veel oppervlak hebben. Omdat ze, afgaand op mijn eerdere ervaringen, toch relatief breed inzetbaar gaan zijn. Omdat ze gemaakt zijn van materialen waar de skifabriek jaloers op mag zijn en omdat ze zijn uitgerust met inserts die mij keuzevrijheid geven. Omdat ze, met Philemon en Baucis, geweldige ouders hebben. En alhoewel ze de levensduur van een fabrieksski misschien niet gaan krijgen, me vast en zeker meer mooie herinneringen, emoties en ervaringen gaan brengen. Ubestemt men sikkert.

En ik noem ze naar Borghild. De Noorse schoonheid in de avondmist en het maanlicht, die zelfs het daglicht kan verblinden.