Lange Wand splitboardtour

Na een dagje ontspannen met vier mannen in een diep, donker zwart gat gehangen te hebben – dankjewel Stephan Verheij – is het tijd voor een beetje inspanning. Stephan en ik plannen in het Alpincenter onze tour, met daarbij het liefst wat verse poeder, werkbaar zicht, weinig mensen en een niet al te lange “anstieg” naar de sneeuwgrens toe. Vooral dat laatste is een uitdaging, want in het dal is het overal nog groen.

Gemsen en spitzenkehren

Eenmaal op de parkeerplaats is het direct feest, de latten kunnen meteen onder en zelfs een nog niet helemaal ondergesneeuwde trap wordt overwonnen. Makkelijk is het niet, maar het gaat gestaag omhoog. Wel verwonderen we ons over het sneeuwdek onderin de helling, dat nog enigszins aan dikte te wensen over laat. Al spitzenkehrend versieren we de helling, onder toeziend oog van de grote “chef” hoog op de rotsen boven ons. Een paar andere gemsjes dartelen vrolijk om ons heen. We genieten, weg van de massale drukte op de Kitzsteinhorn, in de natuur en met een zon die langzaam door het wolkendek breekt.

Fantastisch uitzicht!

Eenmaal de hoek om is het afgelopen met spitzenkehren, de sneeuw is goed en diep en onze dag kan eigenlijk nu al niet meer stuk. We gaan splitboardend verder totdat het echt niet meer gaat, bouwen om en bootpacken naar de Pfortscharte (2825 m). Hiervandaan loopt een IIe graads route over de zuidgraat naar de Südgipfel (3027 m) van de Lange Wand. Goed voorbereid stoten we, na de SW-Eck (2969 m) bereikt te hebben, pijnlijk ons hoofd tegen een dikke laag bewolking. Goed, die 3000 m gaan eraan geloven, maar dan is het mooi geweest. Onder het wolkendek is het uitzicht echter fantastisch! Ombouwen en klaarmaken voor de afdaling dus.

Faceshots!

Ik besluit de wat steilere variant in de zuidwest-flank te rijden en drop lekker in, in het harde en steile bovenste gedeelte. Een paar bochtjes later is de sneeuw zacht met direct daaronder rotsplaten. De eerste bochten zijn dus nog geen heel groot feest. Stephan besluit iets lager in te droppen, de krassenbesparende variant. De eerste meters ben ik snel vergeten als we verder rijden en onszelf weer kunnen verstoppen in onze eigen sprays: first tracks & faceshots. Cruisend door een groot poederveld, slalommend om een paar grote rotsblokken komt er een mooi eind aan onze run. We zijn het er allebei over eens dat dit de tot nog toe beste bochten van het seizoen zijn en het de 1120 hoogtemetertjes klimmen meer dan de moeite waard.