Go Norge

Een van mijn vaste routines bij het opstaan is het checken van de weerkaarten, tja wie doet het niet… Met de slaap nog in de ogen dringen de GFS en ECMWF kaarten nog maar half tot me door, maar de afgelopen weken heb ik ernstig last van een ochtendhumeur gekregen. Als een ware Tantalus kwelling worden de hoopgevende kaarten telkens weer naar achter geschoven of verdwijnen ze als sneeuw voor de zon. Moeder natuur is in een sado-masochistische stemming door elke hoopgevende nordstau of Genua laag in een keer weg te toveren, of nog liever in de plaats daarvan ff lekker de 0 gradengrens naar de 3000 te knallen of een zuid/noord föhn op volle toeren aan te zetten. Euforische gevoelens worden afgewisseld door gevoelens van neerslachtigheid, een poederdepressie ligt op de loer. Een blik op de webcams werpen doe ik dan ook al weken niet meer uit zelf bescherming.

Het is inmiddels halverwege december, okay officieel nog herfst, maar het is meestal een paar keer echt aan in deze periode. Niet dit jaar. Met creativiteit is er natuurlijk altijd wel ergens in de Alpen poeder te rijden, maar voor verse sneeuw ben je op het verkeerde adres. Waar dan wel?

Noorwegen natuurlijk!

Het stond al langer op ons lijstje om eens naar het hoge noorden te gaan. Maar op een of andere wijze kwam het er maar niet van. Tja, waarom helemaal naar Noorwegen gaan als het in de Alpen ook los gaat? Ook had ik het gevoel dat achter elke boom een poedergrage Scandi zou schuilen die alles op professionele wijze zou versporen. Dat schrikbeeld is wellicht ontstaan in de Alpen waar mij dit al te vaak is overkomen, hoe vroeg ik ook bij de lift stond voor first chair.

Maar goed, als de nood hoog is, is een mens bereid concessies te doen dus boekten we een ticket naar Oslo en huurde we daar een auto. Van te voren hadden we ons huiswerk gedaan en aan de hand van de neerslag en hoogtekaarten een selectie gemaakt van bestemmingen. Noorwegen is niet echt het land van de big mountain lijnen, maar wel van de lekkere treeruns. Treeruns die anno 15 december 2014 nog niet mogelijk zijn in de Alpen.

Na het passeren van de hoofdkam na Rjukan viel ons meteen op hoeveel sneeuw er lag, des te westelijker des te meer sneeuw. Niet zo’n beetje ook. Na 3.5 uur door slingerweggetjes te hebben gereden stopten we in Vierli, Rauland om te overnachten. De jongen achter de receptie vertelde ronduit over de enorme hoeveelheden poeder die er lagen, hij raadde ons aan om naar Raulandsfjell te gaan. Maar wij stickten to the plan en reden in de ochtend nog een stuk westelijker naar Hovden.

Door een waar poollandschap omgeven door meanderende meren en amberkleurige bergen die door de ochtendzon werden verlicht, vervolgden wij onze reis. Als een van de eersten draaiden we de bijna lege parkeerplaats op en kwamen tot de conclusie dat ons schrikbeeld niet klopte. Wat is het hier ontspannen! Iedereen mag dan wel gehuld zijn in de nieuwste Scandinavische gear met brede bakken onder de voeten, maar ze zijn eenmaal op de berg niet echt meer te vinden of gaan rondjes maken over de piste met hun kids. Het mag dan wel zaterdag zijn, maar het voelt meer als een dinsdag in de Alpen.

(semi) First chair naar boven en meteen rechts traverserend het bos in was het plan. De lift reikt tot 1150 en eenmaal boven de boomgrens stond de wind behoorlijk te tetteren. Gelukkig staan de treeruns al vanaf 1100 op ons te wachten en zullen niet zo veel last hebben. Uiteindelijk hebben we de hele dag het gehele gebied op systematische wijze verspoord zonder stress whatsoever. Oh ja, had ik al gezegd dat er 50 cm droge poeder lag, het terrein een aaneenschakeling van pillows en speels bebost terrein was waar je uiteindelijk altijd weer goed uit kwam op een pad dat je weer terug naar de lift bracht? Met een beetje fantasie waande je je in Kiroro Japan en we werden zelfs getrakteerd op een zonnetje als icing on the cake.

Na de kaarten weer te hebben bekeken besloten we om naar Hallingskarvet te gaan. Op papier vier uur rijden, tja, vonden we ook best veel, maar ach we zijn er nu toch. Eén uur voor bestemming reden we een weg op en stond er een bord waaruit we konden ontcijferen dat de weg gesloten zou zijn. Uiteindelijk werd ons verteld dat de weg was afgesloten wegens de rendieren trek. Dit grapje hield in dat we 3.5 uur extra moesten omrijden. De euforie van de dag maakte plaats voor moedeloosheid, de sauna en warm avondmaal wat we al konden voelen en proeven gingen in rook op. Maar goed, het Alpenweer hadden onze geesten immers veerkrachtig gemaakt.

De korte overnachting in Geilo en en een uitgebreid ontbijt met haring en zalm maakte veel goed en 40 minuten later stonden we werkelijk als enige op de parkeerplaats van de one-lift-wonder Hallingskarvet. Een sleper, een noordhelling en veeeeeel opties door slechts te traverseren. Onder aan de lift verwachtten we niet veel, het zag er verspoord uit en had minder sneeuw gepakt aangezien het wat oostelijker lag. Maar bij elke honderd meter de hoogte in werd duidelijk dat het zo maar eens tegen verwachtingen in goed kon worden. Slechts enkele honderden meters traverseren naar rechts ontsloot telkens nieuw onverspoord terrein. Boven in lekker steil terrein met heel, maar dan ook heel veel pillows waar we heel, maar dan ook heel hard over heen knalden. Welgeteld zes freeriders zijn we tegen gekomen dus hadden het gebied nagenoeg voor ons zelf. Hier komen we zeker nog eens terug!


Algehele verzuring en een poeder intoxificatie lagen op de loer, dus was het maar goed dat er nog maar een dag op het program stond. Hemsedal it is! Hoe ik het had begrepen is dit hét resort van Noorwegen. Hemsedal ligt relatief dichtbij Oslo, dus was dat onze enige optie aangezien we die zelfde avond nog een vlucht moesten pakken. Ach, als je in de Alpen bent moet je toch ook eens in Sankt Anton of een andere knaller geweest zijn. Ons appartement voor tien man mét privesauna deed ons goed en in de morgen stonden we met goede moed naast ons bed. De balkonrand-check stemde ons echter teleur. Een zompige bende! De kaarten voorspelden dat het de avond er voor wellicht zou kunnen gaan regenen tot 800, en dat is nou net een beetje de hoogte van menig Noors skigebied. Gelukkig reiken de liften in Hemsedal tot bijna 1500 dus maakte we ons geen zorgen. Wederom waren wij als een van enige in het gebied, en zeker de enige freeriders. Buiten de weekenden zero stress dus.

De avond van de te voren hadden we een route gekozen via de Rogjin lift en dan via de backside het gebied uit. Het eerste stuk boven de boomgrens was naar Noors gebruik tot cement aangejekkerd door de wind, maar eenmaal aan de rand van het bos, merkten we daar niet veel meer van. Dat Hemsedal een populaire bestemming is zagen we in het bos gezien het aantal sporen, maar met wat traverseren vonden we nog genoeg lekkere stukken. Maar wat een bos! Een bos wat niet snel onder zal doen voor menig Japans bos. Genoeg ruimte tussen de takkenbomen, echte bomen zijn het niet maar soort van struiken die duidelijk gekapt zijn voor het freeriden, en overal pillows, gullies en wat nog meer. Uiteindelijk kom je op een doorgaande weg uit en bel je een taxi die je voor een naar Noorse omstandigheden schappelijk bedrag weer terug brengt naar de lift.

Tijdens onze afdaling begon het harder en harder te sneeuwen, maar nog een run zat er helaas niet in. Uiteindelijk nog een keer omhoog om nog een ander bos te checken waar we wederom tegen verwachting in nog erg leuke stukken vonden. Wat ons opviel was dat de runs in Hemsedal juist lekker lang en stijl zijn. Ook waren alle bossen geprepareerd om er door heen te knallen. Dan hebben we nog niet eens het echte werk kunnen zien vanaf het hoogste punt de Totten, waar je dikke lijnen kan rijden. Vi vil være tilbake!

Waarom hadden we dit niet eerder gedaan? Noorwegen rules! Het is er rustig, authentiek, de mensen zijn aardig en het terrein is echt fenomenaal als je van treeuns houdt. Voor de mannelijke freeriders onder ons kan het vrouwelijk schoon ook nog een extra reden zijn om te gaan. Touren kan ook uiteraard, maar we merkten wel dat boven de boomgrens de wind vrijwel altijd op stand 10 bft staat. Ja, ok, het is wel wat duurder om er te komen, maar als je eigen auto gaat zeker te overzien. Skipassen zijn Europees geprijsd, dus 40 euro ongeveer, met uitschieters naar boven voor de knallers. Slapen kan tussen de 20 en 40 euro en de standaard is hoog. Eten en drinken is wel wat duurder, maar eveneens van betere kwaliteit dan in de Alpen. Wat je niet moet gaan doen is wodka of andere sterke drank gaan hakken, want dan loopt het in de papieren. Maar ja, wie doet dat nou op een poedertrip…