PA#4: Deutsche Geheimtipps

Guy aan de lijn: ik kan met de Kerst wel weg, hoe zit jij? Euhm, Kerstavond en 1e Kerstdag met kids, familie en vrienden maar daarna zou ik eventueel wel kunnen, het gaat wel heel dik worden he? Ok, laten we dan 2e Kerstdag gaan rijden, staan we vrijdag in de poeder. Twee uur later: RP, Vinnie wil ook graag mee maar kan pas op zaterdag weg, hij vliegt dan naar Friedrichshafen en dan komt hij naar ons toe, waar we dan ook zitten. Ok, top!

Where to go?

Ja, dat was even nadenken gezien ons ‘pakket van eisen’ door de te verwachten sneeuwval, harde wind en heerlijke koude: lage en bosrijke gebiedjes, uitermate Nordstau gebiedjes, liefst weides wegens ontbreken van enige base en Geheimtipps vanwege de kerstdrukte! Als eerste optie kozen we de Hochgratbahn in Oberstaufen uit. Aangezien het er naar uitzag dat het daarna vooral West zou gaan worden dachten we de dag erna door te steken naar Ovronnaz of Arolla maar dat zouden we de volgende dag bepalen wanneer Vinnie zou aansluiten.

Guy stond op vrijdag 26 december om 10.30 op de dam en om 10.45 waren we ‘en route’: Oberstaufen here we come! Onderweg een kamer geregeld via booking.com en na een relatief voorspoedige rit met sneeuwval vanaf Ulm stond we omstreeks 18.00 uur bij Hotel Adler in downtown Oberstaufen. Hier bleek dat er iets niet helemaal goed was gegaan met de booking (1-persoonskamer) maar gelukkig kwam men met een geweldig alternatief en matsprijs in dependance Haus Daheim, inclusief ontbijt en skipas!

Zaterdag, dag 1: Murphy’s Law

We wilden hoe dan ook first gondola hebben en stonden om 6.30 uur op. Om 7.05 uur zaten we aan het zeer uitgebreide ontbijt in Hotel Adler (wat zal ik de zalm missen) en om 7.35 uur in de auto naar de Hochgratbahn. Het sneeuwde nog steeds maar de weg was nog redelijk goed te berijden en gelukkig waren we met de Countryman 4x4 van Guy. Volgens de site zou de lift om 8.30 uur open gaan, we stonden er om iets over achten maar toen bleek dat de lift pas om 9.00 uur open zou gaan. Verder niemand te bekennen dus die first chair zouden ze ons niet meer afpakken! We kregen te horen dat ze nu voor het eerst sinds de sneeuwval zouden opengaan en dat er vrijwel niets was geprepareerd…. poeh, vervelend zeg! Iets voor negenen kregen we te horen dat ze helaas niet open zouden gaan, het waaide te hard boven…. WTF!

Schmutzgeiers

Tsja, wat nu: dan maar naar het KWThoewel we hier niet direct voor zouden kiezen vanwege de kerstdrukte daar. We kozen voor de Walmendingerhornbahn waarvan we hoopten dat het wat rustiger zou zijn. We vertrokken van de Hochgratbahn en de weg was in eerste instantie goed te berijden, 10 minuten later schoof ik de Countryman op een sneeuwwal en over een plastic paal: de weg was in een ijsbaan getransformeerd! Gelukkig geen schade en stapvoets ging het verder totdat we weer op de hoofdweg kwamen. Om 11.15 uur stonden we bij de gondel waar een rij van jewelste stond en ruim een half uur later waren we boven. Al gauw zagen we dat we veel te laat waren: de Schmutzgeiers waren ons al voor geweest… Zo’n beetje alles binnen het bereik van de liften was al afgekrast.

Shortcut naar Ifen

Gelukkig wist Guy nog een mooie route die hij twee jaar geleden had gedaan: de Shortcut naar Ifen. We begonnen aan de hike door heupdiepe poeder op zoek naar de juiste instap. Dat duurde even maar op een gegeven moment konden het snowboard en de ski’s weer aan. Het zag er door de vele takkenbossen niet aantrekkelijk uit maar volgens Guy zouden we daarna in een prachtig open veld terecht komen…. Niets bleek minder waar: takkenbossen en nog eens takkenbossen, de ene nog ondoordringbaarder dan de andere, er kwam geen einde aan. Volgens Guy was het niet mogelijk wat we tegenkwamen, echter toen hij de route deed lag er een paar meter sneeuw over de takkenbossen en niet de eerste echte dump van het seizoen… mooi leermomentje dus. Gelukkig af en toe een open geultje met geweldige poeder en dan weer de takken in. Pfff, wat een gevecht met poederbakken van 190 cm. om hier doorheen te worstelen! Uiteindelijk kwamen we op een wandelpad uit en na ongeveer 45 minuten lopen kwamen we eindelijk bij Ifen uit. Met de skibus (met overstap) weer naar het basisstation van de Walmendingerhornbahn en toen weer de auto in.

Where the h*ll is Vinnie?

De bedoeling was dat Vinnie om 9.30 uur op Friedrichshafen zou landen en dat hij rond de middag zou aanhaken. De enige berichten die we doorkregen was dat het vliegtuig nog in Rotterdam stond en dat de ene vertraging na de andere volgde. Uiteindelijk kregen we hem te pakken en het bleek dat hij net was geland in Friedrichshafen, inmiddels was het 16.00 uur…. 1 uur en 30 minuten in de lucht en de rest vertraging. We spraken af dat Vinnie de trein naar Lindau zou nemen en dat wij hem daar op zouden pikken. Doorrijden naar Wallis zou echter geen optie meer zijn: het begon al laat te worden en het sneeuwde als een jecko! Bovendien dumpte het lekker door dus waarom verplaatsen? Na een lange rit door de sneeuw stonden we om 18.30 uur in Lindau en Vinnie was helemaal happy dat we er waren: the usual suspects reunited! Terug naar Oberstaufen waar we wederom in Haus Daheim zouden overnachten. Tijdens het eten bespraken we de plannen voor morgen: Hochgratbahn in de rebound! Hoewel Murphy ons de hele dag heeft dwarsgezeten hadden we toch een voldaan gevoel: Murphy zou nu wel te moe zijn om ons verder nog lastig te vallen!

Zondag, dag 2: Home Alone

Hetzelfde ritueel als de dag ervoor en weer staan we omstreeks 8.15 uur als eerste en enigen bij de Hochgratbahn. Direct komt het verlossende antwoord: ze gaan open! De eerste keer open sinds de dump, praktisch niet geprepareerd en wij first gondala: life is sweet…. Bijzonder is dat de liftman ons komt halen omdat hij 10 minuten eerder open gaat: Komm Jungs, jetzt geht’s los! De dikke latten in de beugels van de ruim 40 jaar oude gondeltjes krijgen blijkt een hele opgave en het formaat gondeltje is ook niet van deze tijd: officieel voor 4 personen maar wij drieën met gear zitten strak tegen elkaar gevouwen… maar wel een heerlijk nostalgisch gevoel!

Friendly takeover of the Hochgrat

Eenmaal boven eerst maar even het gebied verkennen en een beetje op en naast de pistes klooien. De poeder is heerlijk en vrij diep maar het is duidelijk dat er geen baselayer is, bij agressieve bochten schrapen we het kaal tot op de bodem. Lekker chill rijden is het devies. Er is weinig concurrentie en zo plaatsen we onze handtekeningen de hele ochtend door. Er zijn behoorlijk wat mensen aan het touren maar weinig freeriders te bekennen: de Hochgrat is van ons!

Na de lunch willen we toch wat nieuws proberen en traverseren skiërs links wat verder de backcountry in, hier komen we in een geweldige bowl terecht die stijf staat van de poeder: heaven!

Inmiddels is Gilbert ook gearriveerd, deze stuurde de dag ervoor een bericht of hij ook kon aanhaken en was deze morgen al om 5.00 uur gaan rijden. Vanaf dit moment dus met zijn vieren op pad. In de middag komen we ook Dries en Roel nog tegen, kleine wePowder wereld.

Na nog een viertal runs te hebben gemaakt is het tijd om op te stappen, maar wat was het een vette dag! Aangezien ze nogal wat wind voorspellen en de Hochgratbahn dan wellicht weer dicht gaat besluiten we de volgende dag naar een nieuw secret te gaan: Bolsterlang. Wat? Ja, Bolsterlang met de Hornerbahn. We gaan op zoek naar acco iets dichter in de buurt van Bolsterlang en komen uiteindelijk in Oberstdorf terecht, middels een bosweggetje van zo’n 5 kilometer lang komen we bij het Landhaus uit waar we met z’n vieren op een kamer zullen crashen. Na het droppen van onze gear moeten we weer terug naar Oberstdorf om iets te eten. Het is stervensdruk in het dorp, wat blijkt: het Vierschansentoernooi is aan de gang! We zijn nog getuige van het prachtige vuurwerk en de leegloop, pfff wat een volk, maar ook erg gezellig.

Maandag, dag 3: Epic lines

Om 6.30 gaat het alarm weer af en spring ik onder de douche. Tijdens het ontbijt komt Guy met een geweldig idee: waarom strepen we de Nebelhorn niet afomdat het zicht in de ochtend vrij goed is? We komen er toch langs op weg naar Bolsterlang. Bovendien heeft de Nebelhorn zo’n beetje het meeste van Europa gepakt en is de toplift de laatste dagen dicht geweest vanwege de harde wind. Hier hoeven we niet lang over na te denken en zelfs Vinnie (die liever niet in de buurt van het KWT gevonden wil worden) heeft er zin in! Zo gezegd, zo gedaan en natuurlijk pakken we first gondola naar boven. Na de tweede gondel stappen we in de derde en zijn helemaal stoked omdat we horen dat er geen pistes zijn geprepareerd onder de toplift! Helaas worden we de derde gondel uitgejaagd omdat ze nog geen skiërs boven willen hebben, eerst willen ze de boel nog even dubbel checken en wat afknallen.

Geduld is een schone zaak….

Na een half uur wachten lijkt er wat schot in de zaak te komen dus melden we ons weer aan voor de derde gondel. Resultaat: een ietwat boze liftman die ons van het platform afjaagt… We stellen ons weer braaf op en staan ondertussen flink te blauwbekken: het waait stevig en de temperatuur is -14 maar het voelt als -25. We proberen door wat te lopen en schaduw te boksen warm te blijven en na weer een half uur komt deze zelfde man ons halen dat we nu eindelijk mogen!

Helaas zijn we niet de enigen en zien we ook al wat serieuze dikke latten in ‘onze’ gondel. Eenmaal boven zijn we toch een van de eersten die de wand in kunnen en trekken hier mooie, dikke, vette lijnen. Snel weer de gondel naar boven en iets verder opschuivend meer van hetzelfde. Hup, weer de gondel in en nu een afdaling wat meer skiërs rechts in de bowl. We moeten eerst een graat volgen en daarna vrij steil indroppen. De sneeuw is hier ook lekker maar wel wat harder omdat de wind er vol op heeft staan tetteren dus de volgende run besluiten we weer terug te gaan naar de linkerzijde van de bowl. Ondertussen is het topje van de neus van Vinnie spierwit en lijkt te gaan bevriezen. Dit is dan ook direct onze laatste run hier want het zicht begint rap minder te worden en de bowl is vakkundig uitgewoond: hier is voorlopig niets meer te halen!

Domper… of toch niet?

Nadat we onze dagpassen hebben doorverkocht stappen we weer in de auto’s naar Bolsterlang. We komen omstreeks 11.30 aan en schrikken ons kapot: wat een drukte, gekkenhuis! We pakken de gondel en daarna de rechter stoeltjeslift om naar de skiroute te gaan. Vanuit de lift zien we echter dat deze al helemaal aan stukken is gereden, we zullen dus wat verder moeten opschuiven om nog wat vers te vinden. Na een traverse en aansluitende hike van 20 minuten besluiten we het erop te wagen. Pffff…… wat een tegenvaller: te mellow terrein door het bos en dus niet voorruit te branden! Guy vloekt aan een stuk door omdat hij er op zijn snowboard het meeste last van heeft: het lijkt wel een bobsleebaantje in het kinderbos…. Maar iets lager gelegen begint het terrein al iets steiler en meer open te worden: wow, dikke, vette shizzle: heerlijke, diepe en fluffy pof, joelend storten we ons naar beneden totdat we uiteindelijk weer bij de gondel uitkomen.

No pain, no gain

Dit smaakt natuurlijk naar meer maar eerst even lunchen. De hoogtekaart op de phone erbij en we besluiten nog veel verder op te gaan schuiven om uiteindelijk in de volgende bowl terecht te komen. We pakken dezelfde traverse als de vorige run en besluiten te gaan vellen. Alleen Guy is de Sjaak omdat hij zijn splitboard nog niet binnen had voor vertrek: die moet dus gaan lopen. Gaandeweg raken we steeds dieper het terrein in om een geschikte instap te vinden in de bowl. Inmiddels zijn we bijna 1,5 uur aan het vellen en gaat Guy helemaal kapot doordat hij er achteraan moet pezen en elke stap tot over zijn knieën in ons spoor verdwijnt. Maar goed, Guy is natuurlijk een extreem fitte bikkel (chapeau) en uiteindelijk kwamen we op een geschikte spot om in te droppen. Het was inmiddels heel stevig gaan waaien en het zicht werd steeds minder: het werd tijd om weer naar de bewoonde wereld te gaan. De beloning voor dit alles volgde tijdens de afdaling in de bowl: heupdiepe, fluffy pof en faceshots! Zwaar joelend en grijzend staan we elkaar aan te kijken: hier doen we het voor!

Bus, kein taxi!

Het volgende uur zijn we bezig om weer in de bewoonde wereld te komen. We komen op het weggetje uit dat we zoeken en volgen dit parallel door de velden totdat we in het dal bij een wat grotere weg uitkomen. Net als we bij een pension naar een bushalte willen gaan vragen komt er een bus voorbij rijden! Hij lijkt echter door te rijden maar stopt gelukkig bij de volgende halte en blijft op ons wachten: mooier kan het niet! Wanneer we Bolderslang inrijden en een bordje Hornerbahn zien staan roepen we alle vier: stop! De chauffeur reageert door te roepen: Bus, kein taxi! waarop de hele bus natuurlijk in lachen uitbarst. De volgende halte is helaas wel wat ver en we moeten een straf kwartiertje bergop lopen om weer bij de auto’s uit te komen, het was een mooi avontuur geweest. Guy en Vinnie stappen in de auto en vertrekken naar Nederland: helaas moeten ze beide dinsdagmorgen weer vol aan de bak. Gilbert en ik blijven nog een dag en overleggen wat te doen. Volgens de weerberichten zal het weer heel hard gaan dumpen en weinig wind: we besluiten weer terug te gaan naar de Hochgratbahn. We overnachten weer in Oberstaufen maar aangezien er geen plek meer was in Haus Daheim is het deze keer in Hotel Adler waar we ook ontbeten. We besluiten ergens in het dorp te gaan eten en het dumpt echt als een jecko, wanneer we na het eten terug lopen is er zeker al weer 20 cm. bijgevallen en het blijft maar dumpen, dat belooft wat voor morgen!

Dinsdag, dag 4: Cold Smoke Blower Pow!

Natuurlijk weer om 6.30 opstaan: stick to the plan. Douchen, aankleden, inpakken, topontbijtje naar binnen en op naar de Hochgratbahn. We doen er deze keer iets langer over omdat er behoorlijk wat sneeuw op de weg ligt en ja, het sneeuwt nog steeds! De voorwiel aangedreven auto waar Gilbert mee is heeft het er ondanks fonkelnagelneue winterbanden moeilijk mee maar we redden het steeds net! We staan weer mooi op tijd bij de lift maar de ‘competition’ komt langzaamaan binnendruppelen. Helaas niet alleen tourskiërs op tandenstockli’s maar ook dikke latten. Gelukkig staan we weer vooraan maar op het moment dat Gilbert door het poortje wil blijkt zijn pas niet te werken! Ik het eerste gondeltje weer uit en Gilbert pas omruilen. Op het moment dat we in willen stappen krijgen we te horen dat we moeten wachten: men wil eerst nog wat laten springen voordat de skiërs het terrein in mogen. Een kleine 20 minuten later mogen we weer instappen en kan het feest beginnen. De eerste run besluiten we nog even gewoon in het gebied te doen: kijken wat de omstandigheden zijn omdat het lawinegevaar ook iets scherper staat dan de dagen ervoor. Helaas zijn alle pistes geprepareerd en kunnen we dus alleen wat langs de randen afkrassen, bovendien zijn er heel wat sprinkhanen bezig en blijft er niet veel onverspoord terrein over… dat gaan we de volgende run anders doen!

Faceshot galore!

We besluiten de traverse te maken naar de bowl waar we twee dagen geleden zo lekker hebben gereden. WTF: de instap is moeilijk te vinden, alle sporen weg door de nieuwe sneeuw, daar is dus zeker zo’n 50 - 60 cm. bij gekomen in twee dagen tijd! Het spoor moet dus helemaal opnieuw gezet worden en Gilbert is hier wel even mee bezig. We houden veel afstand omdat de wand er nu toch wel wat kritischer bij ligt dan twee dagen daarvoor. Het dek lijkt vrij stabiel maar we willen geen risico’s nemen. Gilbert duikt erin en ik hoor hem de hele weg naar beneden als een klein kind joelen! Nu is het mijn beurt en tsjeemig, wat is die pof deep! Het ene na het andere faceshot en gewoon bijna een poederlong! Na een aantal keer wat varianten te hebben genomen besluiten we dat het mooi is geweest, er wacht ons nog een lange reis door de sneeuw naar NL. We zijn het er beiden volmondig over eens: heerlijk, met afstand de beste dag van het seizoen voor ons!

Aftermath

Tsja, tot nu toe was seizoen 14-15 nog een beetje behelpen: 3 powalerts (alle 3 in de sneeuw gestaan) maar nog geen Epic sh*t…. Deze PA#4 is diegene die eind 2014 redde: een echte, ouderwetse, dikke, vette, koude Nordstau zoals ik ze zo graag zie! De base was nog niet best, maar de poeder des te beter. Het riep herinneringen op aan PA#19 van seizoen 12-13. Niet zo dik als toen maar wel die heerlijke fluffy pof die voor die mooie faceshots zorgt! Grappig ook dat we alleen de eerste dag even buiten Duitsland zijn geweest toen de Hochgratbahn niet open ging, nooit geweten dat de Duitsers ook zoveel lekkers hebben… Naast de geweldige pow ook heel veel plezier gehad met poedermatti’s Gilbert, Guy en Vinnie, dank mannen! Dit was er een om in te lijsten, op naar de volgende!