Splitfest Galore!

DAG 1: “Dit is waanzin”

Door: Ieism Vanaf de de eerste meter is dit de gedachte die door mij heen gaat. Eigenlijk nog eerder. Al bij het uitladen van de bus is de eerste mentale reactie “Als we nu alles terug de bus in flikkeren, kunnen we nog net first chair in Airolo halen”.

Hoe heeft het zo ver kunnen komen dat er nu 23 splitboarders als kwispelende jonge hondjes op mij staan te wachten om omhoog te vellen, terwijl ik zelf sterk mijn twijfels heb over de haalbaarheid van deze missie. Overmoed, maar vooral dat eeuwige optimisme speelt mij parten. King of split my arse, dit is waanzin.

Want dit jaar moest het Splitfest natuurlijk net weer een beetje anders en beter dan vorig jaar. De locatie had ik vorig jaar al in het achterhoofd. Toen ik op het Freeride Filmfestival iemand van the North Face sprak die wel een expeditie Dome wilde regelen hoefde ik daar niet lang over na te denken. Ik zag in mijn hoofd een beeld van een tentenkamp in een supermooie vallei. Met vrienden en champagne. We hadden ook al een paar biertjes op, dus de praktische uitvoering van dit plan leek ons op dat moment geen enkel probleem.

Fast forward naar een aantal maanden later. Bijna alles is geregeld, de locatie hebben we al een paar keer bezocht en als de condities meewerken moet het allemaal mogelijk zijn. Als. Want de laatste keer dat we de Maighelshutte probeerden te bereiken was het weer zo slecht dat we van de directe omgeving niets hebben gezien. Complete whiteout en storm, de huttenwaard was verbaasd dat we toch nog waren gekomen voor een kopje thee en om de hut te bespreken. Na een half uur weer door de storm terug, waanzin. Het was niet de laatste verbazing voor de huttenwaard, zo bleek later.

UP!

In de trein naar boven is de stemming opperbest, overal grijnzende mensen. Om deze enorme groep laaglanders die met een nog grotere hoeveelheid spullen in het kleine treintje zit. Alsof we de alpen over gaan steken. Boven op de Oberalppass bouwen we om naar tourmodus, en zet ik de sleeen in elkaar.

Het is vrijdagochtend tien uur. We vertrekken. Onwennig met zoveel spullen, en voor veel mensen ook nog eens de eerste meters op een splitboard. Ik zie mensen met een 65 liter rugzak, ik heb zelf alles (niets) in een 18 liter airbag gepropt.

Het gaat niet snel, maar het gaat vooruit en het weer is perfect.

Zolang we de weg volgen gaat het prima. Bij het eerste stukje dat we een beetje moeten traverseren staan we meteen te klooien. Er staat één man voor de slee, een man erachter aan touwen. Maar het ding hangt aan strakke touwen een paar meter lager, het spoor volgen is totaal onmogelijk. Ik loop op mijn snowboard schoenen naast de slee om hem in het spoor te duwen, en ga kapot. Ik kijk naar de jongens die de slee trekken, de sterkste van de groep zo’n beetje, ze lachen al een stuk minder dan net. We zijn nu 300 meter van het station vandaan. Hemelsbreed, geen hoogtemeters. Waanzin.

Aan de overzijde van de beek gaat het omhoog. In mijn gedachten was de hele route min of meer vlak. Met een slee van 30 kilo lijkt iedere helling onmogelijk, of bijna onmogelijk. Maar na een uur klooien gebeurt er iets wonderlijks. Er verschijnen steeds meer mensen bij de sledes, en met wat extra touw en heel veel teamwork begint er langzaam beweging in te komen. Meter voor meter gaat het omhoog, echt letterlijk.

Vier man lopen er nu voor de sleeen, maar we worden er langzaam beter in. Dat moet ook wel want nog nooit heeft iemand zo lang over 500 hoogtemeters gedaan. Ik twijfel nu niet meer, niemand meer. Gewoon doorlopen. Als één van de deelnemers niet verder kan omdat zijn hernia te veel pijn doet, bieden mensen aan zijn loodzware rugtas er nog bij te nemen. Het is geen optie, want hij heeft echt te veel pijn, maar het geeft wel aan met wat voor soort groep we onderweg zijn.

We lopen uren heel traag, maar ik kijk niet meer op mijn klokje of hoogtemeter. Okee waanzin, maar gewoon doorlopen is het enige dat we kunnen. Ik zie mensen aan de slee trekken die er al vanaf de pas aan staan. Ze moeten wel een beetje stuk zijn, maar opgeven doen ze niet. Dan is daar opeens de hut, snel naar binnen! We drinken wat en ik klets even met de huttenwaard. Ze heeft vanaf de pas naar ons zitten kijken, onzettend gelachen, en is ons daarna snel voorbij gegaan via de traverse over de Pazola. Ze denkt dat we gek zijn, en waarschijnlijk heeft ze gelijk.

Maar veel tijd om uit te rusten is er niet, want er is eigenlijk maar plek voor 10 man in de hut dus er moet een kamp gebouwd worden voor 14 man buiten. Dus we zoeken een mooie plek en beginnen. Ik begin met de igloo, want daar staat 5 uur voor en dat gaan we nooit halen. De sneeuw is losse poeder, leuk om te rijden maar om iglo’s te bouwen niet echt handig. Na een paar uur staat er alleen nog maar een cirkel blokken, gelukkig staan er wel 2 tenten en de grote dome tent en kunnen we gaan eten. Het eten is top, de sfeer is uitstekend en s’avonds gaan er meteen 5 flessen champagne doorheen.

Ik kruip mijn bed in, maar slaap niet. Te onrustig, en ik weet dat laat in de avond nog een groepje van vier de route naar de hut loopt. In het donker, en twee ervan hebben nog nooit op een splitboard gestaan. Ik weet dat het goed komt, de route is niet te missen en er zijn ervaren mensen bij, maar het duurt me toch te lang en ik blijf wakker liggen. Tien keer bereken ik hoe lang ze er over moeten doen, en bij de elfde keer hoor ik ze. Als ze de winterraum in komen kan ik mijn lachen niet inhouden. Ze hebben 3,5 uur door het donker gelopen, en zo zien ze er ook uit. Waanzin voor je eerste trip. Nog maar een fles champagne dan.

Dag 2

Wakker worden, tandpasta stelen en dan maar eens kijken of iedereen de nacht buiten overleefd heeft. Eén voor één druppelen de winterkampeerders binnen in de droogruimte van de hut. De meeste met een glimlach, een enkeling toch wel behoorlijk brak en rillend van de kou. Maar het hoort er allemaal bij, en bij het ontbijt is iedereen in beste stemming want het gaat een mooie dag worden. Gisteravond zaten ze al lekker plannen te maken met de kaarten erbij, en voor dat ik mijn koffie op heb zijn de eerste groepjes al op pad. Stoked.

Ik ga met Telle-G en een man of 8 op de flank tegen de Badus omhoog, we verdelen de poeder en maken twee groepen. Skintrack is perfect, weer is perfect en het gaat vlot omhoog. Bijna de hele groep is voor het eerst mee, maar het gaat prima. Het doel was een klein colletje naast de top. Ik wacht even op de groep en loop een klein stukje wat steiler omhoog om te verzamelen op een safespot onder de laatste wand. Die gaat steil omhoog, tot over de 40 graden. De sneeuw is hier anders, opeens gebonden en ik zie rijp in de schaduwhangen. Jammer, maar deze moeten we voor een andere keer bewaren. Live to ride another day. We bouwen om en maken ons klaar voor de afdaling. Aan de overkant van de kom zien we het andere groepje doorlopen naar de top in de zon. Helemaal aan de andere kant van het dal op de flank tegenover ons zien we een paar kleine stipjes naar beneden boarden. Mooi om te zien dit.

De afdaling is gewoon top, daar hoef ik niet moeilijk over te doen. Iedereen blij, ik loop terug naar de hut.

Ik wil nog wel een keer maar ga de rest van de dag de iglo afmaken. Hier en daar gaan nog groepjes een aantal maal naar boven, er staan nu al lekker veel sporen overal. Onze sporen. Ik bouw lekker door, terwijl er steeds meer mensen bierdrinkend een kijkje komen nemen.

Het tempo zit er nu goed in, en vlak voor het eten zijn we bijna bij het dak aangekomen. Eten in de hut, lekker! En daarna met z’n allen nog even in het donker de laatste blokken, en de iglo is klaar! Champagne open, met je vrienden in de iglo proosten op de nacht. Ik ben niet zo’n kampeerder, maar ik besluit toch maar in de iglo te gaan slapen. Het is niet koud, de hele nacht blijft het min twee terwijl het buiten veel kouder is.

Dag 3

In de ochtend kruip ik in mijn thermo door de tunnel naar buiten, slecht idee. Buiten staat een keiharde wind en is het ijzig koud. Hier merk je binnen in de iglo niets van, je hoort ook helemaal niets. Kleren aan en naar de hut om te ontbijten. Tijdens het ontbijt staan er al weer een aantal te springen om buiten te spelen, hoewel het weer steeds slechter lijkt te worden. De “pijn=fijn” groep is al onderweg als ik mijn koffie inschenk, en even later sta ik ook buiten me af te vragen wat we moeten doen. We besluiten een stuk naar beneden te lopen in de hoop dat het iets beter gaat worden en we de Rossboden kunnen doen. Hoe langer we buiten zijn hoe harder de wind. Na nog geen 10 minuten besluit ik om te keren en terug te lopen. Het zicht is bijna nul en van afdalen kan geen sprake zijn. Ons hele groepje gaat terug naar de hut.

Bij de hut aangekomen blijkt door de storm de grote Dome tent losgekomen te zijn. De hele tent, die zo’n twee meter hoog is en dus best wat wind pakt, is opgestegen en in het achterliggende dal terecht gekomen. We kunnen hem nog net zien liggen, maar het is een behoorlijk eind naar beneden en steil. Na wat overleg met de hut en nadenken besluiten we een groep van 5 naar beneden te laten gaan om te gaan kijken. De condities zijn heel slecht. Veel wind, geen zicht en de dome ligt ook nog eens best ver in een dal met aan weerszijden hele stijle wanden. Ik heb er een hard hoofd in, maar het is het proberen waard.

Ik blijf zelf bij de hut, om te wachten op de andere groep die ik eigenlijk ook al terug verwacht had. Een beetje bezorgd, maar er zijn ervaren mensen bij dus het moet goed komen. Ik krijg een berichtje van Thomas dat hij veilig in Tschamut is , maar wel de scheuren in het sneeuwdek trapte. Voorzichtig jongens…

Na wat heel lang wachten lijkt hebben we radio contact met groep “pijn=fijn”. Ze blijken niet vlak bij de hut zoals we dachten, maar helemaal zuid over vlak terrein richting gletscher gegaan te zijn. Met storm en whiteout uren lopen omdat je geen zin hebt om bij de hut te niksen, dat idee. Onderweg hebben ze nog een sneeuwhol gegraven om even relaxed te lunchen, de tourders die voorbij kwamen keken wel een beetje gek. Rare jongens die splitboarders. Maar uiteindelijk komen ze met ijspegels op hun gezicht maar wel lachend gewoon weer bij de hut aan.

Wat later staat ook de groep die bij de tent ging kijken weer boven. Ook zij zagen scheuren in de sneeuw al bij het lopen, veel te gevaarlijk om verder het dal in te lopen onder die steile wanden. Een tent is geen mensenleven waard.

Down day, maar de groep blijft positief. Overleg met de hut, we besluiten een aantal plaatsen in de hut bij te boeken. Die tent die halen we volgende week wel een keer op, spreek ik met Bruno de huttenwaard af. We breken twee tenten vast af, de iglo staat als een huis. Emmer weigert in de hut te slapen, en gaat naar buiten met zijn schep om een sneeuwhol te graven.

Eten is weer fantastisch, de mensen die deze hut bemannen zijn zo verschrikkelijk aardig en enthousiast. We zijn vast niet de makkelijkste groep, maar ze vinden het allemaal wel heel grappig. Ondertussen loopt de crew van de hut in Splitfest t-shirts rond die ze van de deelnemers gekregen hebben.

De laatste nacht lig ik in het winterraum, veel gesnurk en weinig slapen. Lag ik maar in de iglo… Nu liggen er 4 in de iglo, 3 in een sneeuwhol en drie in de laatste tent.

Dag 4

S’ochtends breken we ons kamp op en proberen we alle spullen bij iedereen op de rug te binden. Afscheid nemen van de mensen van de hut, en dan kan de tocht naar beneden beginnen. Als een lange sliert lopen ze allemaal weer het pad af. Ik loop er als bezemwagen achteraan om gestrande deelnemers met materiaalpech of andere problemen te helpen. Hier en daar valt iemand in een beekdal of gaat het skieen toch niet zo soepel. Maar de route naar beneden is makkelijk en we zijn vlot bij het treinstation. En dan sta je opeens weer op de parkeerplaats in Andermatt. Het lijkt wel meer dan een week geleden, maar het was maar een paar dagen. Afscheid praatje, de meesten van jullie zie ik dit seizoen nog wel een keer dus dat valt wel mee.

De afterparty

Mailen met de hut wanneer ik zal komen om de tent te bergen, of wat er nog van over is. Pia van de hut stuurt een week later een berichtje dat ze de tent al uit het dal hebben gehaald. De fles jaigemaister die er in lag heeft de vlucht overleefd! Bruno en Marc zijn naar beneden gegaan toen het sneeuwdek wat stabieler was, en hebben alles bij elkaar gezocht wat ze konden vinden. Daarna hebben ze het op een zeiltje gegooid en het aan touwen de berg weer op getrokken. Ik voel me schuldig dat ik het zelf niet heb kunnen doen, maar ze verzekeren me dat het geen probleem was. “Het was toch mooi weer, en we waren binnen drie uur boven.” Mooie mentaliteit deze mensen, dat zie je niet veel meer.

Het weekend daarop heb ik eindelijk tijd om terug naar de hut te gaan. Ik krijg Thomas zover met mij mee te lopen. Het plan is s’nachts met de trein, overdag naar de hut splitten, en de nacht erop weer terug om maandag te kunnen werken. Voor de crew van de hut heb ik een verrassing mee, het North Face setje dat eigenlijk voor één van de deelnemers bedoeld was als hoofdprijs geef ik aan Marc en Bruno. Verdiend.

Weer afscheid bij de hut, en beloofd dat we in de lente een keer komen met mountainbike.

Beneden pakken we alle spullen in, de tent is nat en zwaar. Behalve de buitentent die verdwenen is lijkt de schade mee te vallen. Bruno komt nog even langs, en helpt ons met zijn 4x4 de spullen naar het station te brengen. Ik neem afscheid van Thomas, die neemt de trein de andere kant op.

Bij Andermatt bind ik de tent en al mijn gear op een meegebracht ikea karretje, en heb ik nog een uur over om bier te drinken. Apres weetikveel. Met een aantal keer overstappen en een loodzware tent steeds trap op en af sjouwen kom ik uiteindelijk toch tamelijk brak thuis, maar hiermee is het Splitfest wel eindelijk echt afgelopen. En dat is fijn, want dan kunnen we weer beginnen met plannetjes maken voor volgend jaar!

Zonder hulp van alle echte coole mensen geen Flatland Splitfest! In het bijzonder wil ik bedanken Gina, Mark, Willem, Thomas en Jos. Alle sponsors en partners en de crew van de Maighelshutte.