Lessen in onmogelijkheid

Vergelijkingen, repetitie en een goed overzicht helpen me om moeilijke vragen te beantwoorden en grote problemen gestructureerd aan te pakken. Alhoewel niewe dingen natuurlijk leuker en zeker zo spannend zijn, …

… kan herhaling je ook nieuws leren.

De abstracte vergelijking die ik maak tussen mijn skirugzak en mijn skiën zelf, leert me verschillende nuttige dingen. Wat voor type skiër ben ik en kan ik in mijn materiaal vinden? Een oud katoenen ding om lekker te rossen in de bossen? Of een fonkelnagelneue grote plofzak vol met gletschertools en een lege portemonnee? De grootte van mijn rugzak leg ik ter vergelijking parallel neer naast mijn eigen ervaringen en diepgang die ik daar uit haal. Hoeveel neem ik vandaag mee op pad? Hoeveel heb ik er aan het eind van de dag uit gehaald? Leefde ik in een roes en heb ik er weinig uit gehaald? Of had ik misschien een te grootte rugzak en maakte ik me gedurende een afdaling druk om teveel details?

En als je een paar jaar van dat soort leerzame twijfels bij elkaar optelt is het feest wanneer een van je alledaagse buddy op een gegeven moment genoeg zin heeft de piste te verlaten en om eens een drie-eenheid te huren om samen wat nog-interessantere lijnen te gaan ontdekken. Vooraf train je gezamenlijk en volstrekt onverwacht pieper skills, geniet je op de piste van eerste-klas dumps in een typisch Frans ‘station’ en kijk je op de eerste blue-bird dag na PA#15 de spreekwoordelijke kat uit de spreekwoordelijke boom. Er wordt ‘nee’ en ‘misschien later’ gezegd tegen opties waar hele volksstammen zich wel aan wagen en je wakkere oog slaat munt uit de locale info van pisteurs die 's ochtends waarschuwen dat een piste wel open maar ‘non-damée’ is.

En elke dag zie ik dat ik meer had kunnen hebben, meer had kunnen proberen en andere mogelijkheden links heb laten liggen. En dan lijken je dromen groter dan je mond. Maar spijt? Dat heb ik gelukkig al bijna helemaal af kunnen leren uit mijn ski-vocabulaire. Er wordt meer ‘on-vrijwillig’ getraind, er worden biertjes verstopt in rugzakken met pieper en met dank aan wePowder’s routes worden er mooie mogelijke lijnen uitgestippeld. Dan is het recept verder simpel:

1.Val het office du tourisme twee maal daags lastig met de vraag om een echt lawinebericht.

2.Zoek conservatief en houdt je ogen open, zelfs als anderen dat niet doen.

3.Voer uit.

4.Herhaal.

De zelfgemaakte skies onder mijn voeten gaan boven verwachting. IJzige stukjes op de piste zijn geen punt, op snelheid carven ze lekker onder me door en ik geniet elk moment dat ik er naar kijk. Zelfs als ik mijn ogen even sluit. Ze excelleren en gaan verwachting, idee en droom voorbij: Onderweg naar een bosafdaling doorkruisen mijn partner-in-crime en ik een paar honderd meter aan open veld langs wat stukjes triebschnee en proberen we wat snelheid te houden tot we bij het begin van het bos zijn. Maar eerst het open, spannende stukje. Het voelt wat exposed. Maar in zichzelf mooi. En de skies houden zich ook op snelheid goed. Controleerbaar en bruikbaar. Op verspoorde stukjes gaat het vlotjes verder.

We rijden langs de bosrand op zoek naar een mooie ingang en tasten voorzichtig af. Proberen, ja zeggen en in vertrouwen laten gaan. Mijn mening en ideeën baseer ik niet, zoals anderen dat soms doen, op slechts een enkele foto van jaren geleden, maar op een selectie uit wel honderden verschillende prikkels of bronnen. En het resultaat mag er wezen.

Jaren aan werk, ideeën en wachten, oogsten in een afdaling.

wee dagen rossen we keer op keer door dat bos. Met snelheid, met korte bochtjes, met wat langere lijnen en zo nu en dan een paar verdwaalde jump turns of zelfs een klein sprongetje. Natuurlijk zoek je even naar de weg terug, val je een keer net niet over wat struikjes en blijf je op verschillende andere manieren zoekende. Maar eerdere twijfel over mijn handelen (en de rugzak in parallel) ben ik ondertussen kwijtgeraakt. De skies onder mijn voeten zijn breed genoeg om me in diepe poeder te dragen en getailleerd genoeg om boompjes lekker te ronden. Sprongen zijn een feestje geworden en als ik omkijk twijfel ik niet.

De lijn die ik zie kan met een enkele blik door mensen worden afgekeurd, maar het is een van de mooiste dingen die ik ooit heb gezien. En waarschijnlijk het mooiste dat ik tot nu toe heb gemaakt. Een Gesamtkunstwerk. Ik heb zelf een stuk, van A tot Å, Un-Be-Schränkt-hard door een Frans bos geblaft. Boreas, de oude god der noordenwinden kon me in dat bos niet bijbenen. Mijn nieuwe skies gaven vertrouwen omdat ze (bijna) thuis waren in terrein waar ik ze voor gemaakt heb.

Niet direct de ultradump-ski, maar met 100 mm toch breed genoeg om stevig te kunnen planeren. En misschien wat lang, maar door een klassieke poeder-boeg en een rondere spiegel (tail) wel dusdanig controleerbaar en voorspelbaar dat ze scherp te sturen zijn. Speels, maar zonder grote verrassingen. Daarmee heb ik meer gedaan, bereikt en gevoeld dan ik een paar jaar geleden voor mogelijk hield. Door mijn skirugzak op een onmogelijke plek neer te leggen voor een welverdiende lunch onder een fijn Frans februarizonnetje.