PA#20: Via Lattea, Foresta Magica

Tot en met begin februari heb ik zo ongeveer alle dikke alerts meegepakt en het beloofde een topseizoen te worden! Ongeveer een jaar geleden ben ik begonnen met een personal trainer om me, naast de andere sportactiviteiten, specifiek klaar te stomen voor het ‘poeder-seizoen’. De nadruk ligt hierbij op de core stability en de bovenbeen spieren. Zo ging ik net na Epic PA#9 op vrijdag 6 februari weer enthousiast met de PT aan de slag en werkten we na het kickboksen specifieke oefeningen af. Op een gegeven moment was de slee met gewichten aan de beurt die ik een keer of 4 door de zaal heen en weer moest trekken. In de skihouding staan en met gespannen buikspieren vanuit de benen en armen trekken. Dit ging zoals gewoonlijk goed totdat ik kapot was en de fout maakte om een ruk vanuit mijn rug te geven. Ik voelde onmiddellijk dat het mis was en ik stond zo scheef als een banaan. In het weekend werd het alleen maar erger en na een bezoek aan de Chiropractor bleek het acute spit te zijn en dit betekende dat ik voorlopig uit de running zou zijn…

Missing out

Optimistisch als ik ben ging ik er vanuit dat het geen season ender zou zijn en dat ik binnen een paar weekjes wel weer zou kunnen gaan poederen, helaas liep het anders. Ik bleef veel last houden en iedere keer had de Chiro flink wat te ‘kraken’. Er zat wel duidelijk verbetering in maar lang niet voldoende om weer te gaan knallen. Pas na een week of 5 kon ik weer beginnen met het opbouwen van de sportactiviteiten en langzamerhand weer aan een poedertrip gaan denken. Door het ge-emmer met mijn rug heb ik een paar hele mooie alerts moeten missen, de stoke was dus hoog toen PA#18 in de kaarten stond. Ik was al druk aan het plannen maken met Aimee en Doron om naar de Piemonte te gaan. Helaas kon ik nu net DIT alert niet rondkrijgen qua verplichtingen! Ik baalde als een jecko want dit beloofde een hele dikke te gaan worden…. en dat was het. Gezien de almaar stijgende temperaturen ging ik bijna geloven dat mijn ‘verse poeder seizoen’ ten einde was maar toen boden de kaarten gelukkig perspectief!

Kleine window

Er leek namelijk een mooie sneeuwbui op komst met een nog enigszins acceptabele temperatuur, weer zwaartepunt Piemonte. Omdat we, gezien sneeuwval en temperatuur, echt woensdagochtend first chair moesten hebben was het niet zo makkelijk om een posse bij elkaar te krijgen. Gelukkig kon Frank (Whistler) wel en aangezien we dit seizoen nog niet samen hadden gepoederd was dit een mooie gelegenheid. Na wat overleg besloten we om richting Monte Rosa te vertrekken, Punte Jolande was het doel. Frank stond dinsdagochtend met zijn Quattro om 11.00 uur op de dam en 5 minuten later waren we ‘en route’. Onderweg nog wat in de kaarten gekeken en overleg gehad met Evan (die een lijntje had met Emmer) en de base in Monte Rosa leek niet geweldig te zijn volgens de berichten van Emmer. Toen maar even navraag bij Morris gedaan en besloten om naar Sauze d’Oulx te gaan. Omdat we al bij Basel reden zijn we door Zwitserland gestoken om hier uiteindelijk te komen. Eigenlijk vond ik the change of plans veel leuker. In Monte Rosa ben ik al een paar keer geweest en in de omgeving van Sauze d’Oulx – San Remo heb ik twee jaar geleden met Aimee een trektocht met de Toyocruiser door de bergen gemaakt. Boven de 2000 meter rijden over oude militaire wegen langs de grensforten en over de bergkammen en skipistes, maar ik heb hier nog nooit op de latten gestaan!

Mee- en tegenvaller

Onderweg even de app van Booking.com geopend en wat schetste onze verbazing: het vier sterren Hotel La Torre bood kamers met ontbijt aan voor € 21,- p.p. per nacht! Hier hoefden we natuurlijk niet lang over na te denken en een druk op de knop was voldoende om de reservering te bevestigen. We kwamen bij de Fréjus tunnel aan en we konden op de valreep nog door voordat ze de tunnel wegens werkzaamheden voor 1,5 uur zouden dichtgooien! Meevaller 2 ook in de tas… We hoopten dat we een wit paradijs zouden tegenkomen zodra we de Fréjus zouden uitrijden. Niets was minder waar: alles kaal en regen! Zelfs toen we om 23.00 in Sauze d’Oulx aankwamen was alles kaal en dat op 1.500 meter! Gelukkig hier wel natte sneeuw en dat stemde mij hoopvol voor de volgende dag. Frank zag het met angst en beven tegemoet en heeft gedurende de nacht wel drie keer naar buiten gekeken….

Day 1: Een grote bomenspeeltuin!

Na een ietwat onrustige nacht stonden we om 7.00 op en deden we ons tegoed aan het overdadige ontbijt. Toen we buiten kwamen sneeuwde het en wilden we richting de lift gaan lopen maar wat bleek: het hotel had een gratis shuttleservice voor de gasten en zo werden we keurig bij de lift afgezet door onze ‘new best friend’ Lorenzo. Hij gaf aan dat hij vanaf 12.00 tot 17.00 onder aan de lift zou staan wachten op gasten van het hotel, de terugweg was dus ook geregeld! We waren natuurlijk veel te vroeg want die first chair moest en zou van ons zijn. We kochten een old school steek-in-gleuf skipas en gingen alvast voor de poortjes staan. Langzamerhand kwamen er meer mensen maar gelukkig allemaal palenrammers, er was geen dikke lat te bekennen! Tijdens de rit in de stoeltjeslift werd de bosjesman in me langzamerhand wakker: Lariksen, lariksen en nog eens lariksen en op een prachtige afstand uit elkaar…. zo mooi heb ik het nog nooit gezien! Nu nog de kwaliteit van de sneeuw want het was niet echt koud en we vreesden een beetje voor cement. Toen we de eerste bochten draaiden begonnen we te joelen en te schreeuwen: heerlijke pof! Nog niet zoveel, ongeveer 25 cm. vers maar het sneeuwde behoorlijk door dus dit kon alleen maar meer worden! Zo hebben we de hele dag heerlijk door de bossen gereden: Sauze d’Oulx, Pragelato, Sestrière en weer Sauze. Geen dikke faceshots, daarvoor was het te weinig en niet fluffy genoeg, maar jongens, wat hebben we heerlijk poeder gereden in dit fantastische gebied! Om 16.30 waren we klaar en kwam Lorenzo net aanrijden, wat een service! Klein biertje, douchen, omkleden en naar het Steakhouse waar we een Steak Tartare en een stevig stuk Angus Beef met gemak naar binnen werkten. Om 22.15 ging het licht uit, het was een topdag geweest!

Day 2: En weer de bomenspeeltuin in!

De volgende ochtend stonden we weer om 7.00 op. We hadden geregeld dat we tot een uur of 14.00 van de kamer gebruik mochten maken dus we konden de tassen laten liggen. Na van het heerlijke ontbijt te hebben genoten bracht Lorenzo ons weer naar de lift en stonden we netjes achter het touwtje te wachten. We maakten ons geen illusies over deze dag: het zou warm worden, te warm. Grote lijnen zaten er ook niet echt in, hoewel het zicht goed was. Door de warmte en wind van de afgelopen week hadden de hoger gelegen hellingen een snoeiharde onderlaag en de 35-40 cm was niet genoeg om hier lekker op te knallen, bij elke bocht trapte je op die harde onderlaag hadden we gisteren al ervaren. We wilden ons geluk dus weer in de bossen gaan beproeven. De bossen van Sauze wel te verstaan want deze waren het snelste te bereiken en ‘time was of the essence’. Zo begon onze poederrace tegen de temperatuur! We hebben tot 11.30 heerlijke ‘uitgestraalde’ poeder kunnen rijden, hierna werd het echt te warm en begon het onder de 2.000 meter cement te worden. We besloten er een punt achter te zetten en toen we bij de lift aankwamen hoefden we maar 3 minuten op Lorenzo te wachten. Bij het hotel aangekomen konden we de skipassen ook nog ´doortikken´. Douchen, omkleden en de auto in, het was mooi geweest. De rit ging redelijk voorspoedig maar bij Basel wel ruim een uur Stau, om 00.45 stond ik weer in Breukelen. Het blijft wel echt een stuk rijden…. zeker voor 1,5 dag, haha.

Aftermath

We gingen zonder hoge verwachtingen op pad, het was maar de vraag of er genoeg sneeuw zou vallen en de temperaturen waren hoog. Toch de gok genomen want na 7 weken niets doen wilde ik toch wel heel graag wat poeder pakken. De gok heeft geweldig uitgepakt! Hoewel geen dikke faceshots toch heerlijk tussen de bomen kunnen poederen en weer een nieuw gebied ontdekt waar ik direct helemaal voor ben gevallen: liefde op het eerste gezicht. De Via Lattea gaat met stip mijn favorietenlijst in en ik kan niet wachten om hier terug te keren met een megadump en een lage sneeuwgrens. Er is zoveel terrein tussen de bomen, ze staan zo mooi uit elkaar en je kunt bijna niets fout doen hier, gewoon laten lopen en genieten! Tel daarbij op de gezelligheid, vriendelijkheid en het lekkere eten en je hebt een winner! Frank, bedankt, het was een korte maar krachtige toptrip!